Mo Hayder; De Behandeling / The treatment



ik las The Treatment van Mo Hayder. na een maand helemaal niks lezen. en gepakt omdat ik dacht: Birdman was wel leuk, dus wie weet.

ik heb er een paar dagen over gedaan en het gisteren in 1 snelle ruk uitgelezen, de tweede helft. omdat ik er niet meer tegen kon, leven met de spanning en de pijn en de onzekerheid hoe het zou aflopen. en ik bleef hopen dat er tenminste *iets* goed zou aflopen.
en misschien was dat wel zo maar het gevoel van 'gadverdamme en klote' overheerst. maar dat ik er zo door van slag raak gebeurt me heel zelden.

mij overkwam hetzelfde. onzeker over 'genre'. wat is dit? thriller-detective-roman? het 'beklijft', en wat het is doet er niet toe wat mij betreft. ze schrijft zo indringend/dwingend dat het boek bijna je eigen dagelijkse  leven verdringt. dan kUn je wat!
laat het even rusten. maar vergeet zeker Tokio niet!

Ik had dat gevoel al na het lezen van Birdman en heb me toen ook voorgenomen geen andere boeken meer van Hayder te lezen. Ik heb geen goed gevoel bij deze schrijfster, om het even vaag als clichématig te zeggen. Ook bij het lezen van Zuidwal van Sytze van der Zee over een seriemoordenaar die in de jaren zeventig een aantal gruwelijke verkrachtingen en moorden pleegde in Den Haag e.o. (geen roman dus) moest ik af en toe ophouden omdat ik er niet meer tegen kon. Ik vond het bijna voor Van der Zee spreken dat dat boek zo slecht geschreven is (veel en veel slechter dan Potgieterlaan 7 over zijn jeugd), dacht: hij is er misschien zelf ook zo door van zijn stuk, dat hij er geen goed, glad verhaal van kan maken. Hayder heeft daar geen problemen mee. Nee, ik lust haar niet, ondanks de juichende kritieken die haar links en rechts ten deel vallen. Dat betekent trouwens niet dat ik het hele genre daarmee ook het raam uit gooi.

...dit zijn de boekgrrls: op hetzelfde moment zeer verschillende meningen..

Ik heb er geen rotgevoel aan overgehouden, maar ik ben dan ook niet iemand die helemaal inleeft in een boek. Ik kan heel goed afstand houden. Heb ik hier ook gedaan, en dan is het "gewoon" een gruwelijk spannende thriller. Niet meer..

ik leef inderdaad wel in. of niet - en dan leg ik het boek weg.
mn de scènes in de kast (om niet al te veel te verklappen voor wie nog wel wil lezen), daar werd ik echt beroerd van. ik zag er tegenop verder te lezen als er weer zo'n passage kwam.

zit nu ook vreselijk te aarzelen wat ik nu zal gaan lezen. een Goed Boek boeit niet erg (mij dus, de laatste tijd) en voor thrillers ben ik opeens een beetje bang. misschien toch een Lisa Gardner.
daar wint in elk geval altijd het goede. dat is tenminste iets. 

Eens: dat Hayder goed kan schrijven blijkt wel, uit de forse indruk die die boek maakt. Eens: dat Tokio niet vergeten moet worden. Ik heb dat boek en Vogelman gelezen, en Tokio was bepaald van een ander kaliber. Wel, net als Vogelman heel goed geschreven, maar absoluut méér dan een thriller/detective. Wel over iets gruwelijks, maar dan zo goed verweven in het verhaal over een (waargebeurde) oorlog, dat het daarin past, en zeker niet alleen maar 'eng om het eng' is.

En een vraag: De gruwelijkste 'serial killer' (en ook een van de weinige, trouwens) die ik heb gelezen was American Psycho van Bret Easton Ellis. Om te bepalen of ik nu wel of niet aan The treatment moet beginnen (ben heel nieuwsgierig, en vind Hayder dus een goede schrijfster): ken jij dat boek ook en zo ja, vond je The treatment (veel) gruwelijker?

Ik vond Birdman nog nét gaan. ik denk nu: omdat over het 'lijden' makkelijker viel heen te lezen. het passeerde sneller. er waren ook meer slachtoffers. en dat maakte het identificeren en weer loslaten eenvoudiger.

het erge aan Treatment was denk ik dat je vanaf bijna het begin ziet aankomen bij wie de dader weer gaat toeslaan en dat dan heel gedetailleerd meemaakt. plus nog de geschiedenis van de broer.
het 'kwellen' was zo sterk en zo lang uitgesponnen.

American Psycho ken ik niet. en mijn 'ergste' tot deze was er 1 uit de Prey-serie van Sandford waarbij op p. 3 of zo iemand in een wc werd overvallen en hem bij vol bewustzijn de oogleden werden afgesneden. maar dat was meer de fysieke pijn en onzetting. Treatment heeft dat lange uitspinnen van het lijden van mn het tweede vrouwelijke slachtoffer.

en ik ben dus echt een ervaren serial killer lezeres. jarenlang was het zelfs mijn favoriete genre. maar na deze: voorlopig no more!






 

      relevante links:

Boekgrrls

Laatste keer bijgewerkt: 08/12/04  Eisjen

Terug naar top pagina