Aanbevelingen voor de leeslijst:
februari tot september 2002
Klik op schrijver en titel en lees de aanbeveling
Coelho: De alchemist
Dorrestein, Renate: Het perpetuum mobile van de liefde
Dunant, Sarah: 'Spoorloos in Italië' ('Mapping the edge')
Hay, Elisabeth: "De man die voor het weer kwam"
Hellinga, Robert: De zestien lusten
Jeter Nashlund, Sena : "Ahab's Wife; or the Star- Gazer"
Kadare, Ismail : Kroniek van de Stenen Stad
Kornmehl, Ariella: 'Huize Goldwasser'
Lamb, Wally: Walvismuziek
Matsier, Nicolaas: Gesloten Huis
Millet,Catherine: Het sexuele leven van Catherine M.
Moor, Margriet de: - Kreutzersonate
Morrison, Toni: Jazz
Nabokov: Lolita
Nothomb, Amelie: God's Ingewanden
Rasker, Maya: Met onbekende bestemming
Said, Kurban: Ali en Nino
Schlink, Bernard: De voorlezer
Stahlie, Maria: Honderd Deuren
Steenbeek, Rosita: Schimmenrijk
Veronesi, Sandro: In de ban van mijn vader
Wassmo, Herbjørg: De zevende ontmoeting
Wiwa, Ken: 'Zoon van een heilige'(de link naar de website van de auteur is de moeite waard)
Van Sint gekregen, de luxe, geïllustreerde, gebonden editie nog wel! Flaptekst: De Andalusische schaapherder Santiago koestert van jongs af aan maar een wens: reizen, alle hoeken van de wereld onderzoeken en dan eindelijk te weten komen hoe deze in elkaar zit. Zijn dromen over een verborgen schat zetten hem aan tot een queeste. Na veel omzwervingen ontmoet hij in Egypte de alchemist. Deze beschikt niet alleen over grote spirituele wijsheid, hij kent ook de diepten van het hart waarin de laatste waarheden over onszelf verscholen liggen. Als nomaden dolen wij schijnbaar door een eindeloze woestijn om ten slotte die plek te bereiken waar ook ons hart zich bevindt.....een magische fabel met de diepe wijsheid van een klassiek sprookje.
Hij wordt vergeleken met Marquez en dit werk zou de moderne De Kleine Prins zijn....ben benieuwd.....
Dorrestein, Renate: Het perpetuum mobile van de liefde
Waarom Het perpetuum mobile van de liefde?
Omdat het mijn persoonlijke mening is dat dit één van haar beste boeken is. Op het schrijversnet wordt over dit boek het volgende gezegd:
quote
De zelfmoord van haar zus staat centraal in het werk Het perpetuum mobile van de liefde. Ze beschrijft hierin de jarenlange lijdensweg van een aan een eetstoornis lijdende vrouw. In een interview zei ze eens: 'Al mijn boeken hebben in feite maar één thema: de dood van mijn zusje en mijn schuldgevoel daarover.' Ze noemt haar 'het spook dat door mijn boeken waart en mijn handen bindt, een boosaardige muze die in mijn onderbewustzijn aan de touwtjes trekt'.
Vóór de publicatie van Het perpetuum mobile van de liefde is het thema zelfmoord te ontdekken in hoofdpersonen die van daken of rotsen springen of geduwd worden zonder dat ze daarbij om het leven komen. Vaak weten de vrouwen in haar boeken zich geen raad met hun lichaam en ontlenen zij de zin van hun bestaan aan het zorgvuldig voorbereiden van hun zelfmoord. Dit wordt het Pilatusmotief genoemd.
unquote
Het is een prachtig en zeer persoonlijk boek. Klein en makkelijk leesbaar. Geschreven in 1989 en volgens haar eigen zeggen is het onderwerp van dit boek 'het spook dat door mijn boeken waart en mijn handen bindt, een boosaardige muze die in mijn onderbewustzijn aan de touwtjes trekt'. Het mist de boosaardigheid van haar columns en toont Dorrestein van haar kwetsbaarste kant.
Als mensen nog nooit een Dorrestein gelezen hebben vraag ik ze altijd om met dit boek te beginnen. Het is een Dorrestein pur sang. Ja, ja, ik heb een Duikdisserige bewondering (die kreet zit er goed in) voor Dorrestein maar ben ook niet blind voor de missers die af en toe van de persen rollen. > Dit is echter, in mijn ogen, een klein juweel. Derhalve dit pleidooi om dit boek op de lijst te zetten. Desnoods in een maand dat er over het algemeen niet zoveel ´´lijstgelezen´´ wordt.
Dunant, Sarah: 'Spoorloos in Italië' ('Mapping the edge')
Was laatst helemaal in de stemming om weer eens een oude hobby op te pakken: kijken of er nog goede vrouwelijke thrillerschrijvers zijn die ik nog niet ken. Kan je oud mee worden, want die zijn er natuurlijk altijd wel ;-) Ik toog dus naar de bieb en nam drie vertalingen mee van boeken van Sarah Dunant: Kwaad bloed (vertaling van Birth marks, 1991), Schending (idem van Transgressions,
1997) en Spoorloos in Italië (Mapping the edge, 1999). Op de achterflap van het laatste boek staat de -tegenwoordig vrijwel onvermijdelijke- toevoeging 'literaire thriller'. Irritant zoiets, want wat betekent het eigenlijk?Heb dat proberen na te gaan door de boeken in chronologischevolgorde te lezen en te kijken of er ontwikkeling te zien is in stijl. En ja, die is er. Kwaad bloed is een rechttoe, rechtaan geschreven 'case history' van een vrouwelijke privé-detective. Veel erin deed me sterk denken aan 'De rode kamer' van Nicci French, zozeer dat ik me afvraag hoe goed het echtpaar het werk van Dunant kent. Alleen wordt de tot falen gedoemde romance in 'Kwaad bloed' (net) niet 'geconsumeerd' en in 'De rode kamer' wel. Wat ik in 'Kwaad bloed' heel aardig vind is de beschrijving van de moeite die de in de flower power-jaren gepokte en gemazelde hoofdpersoon heeft om zich te handhaven in het marktdenken van de jaren negentig. Leuk boek!
'Schending' heb ik niet helemaal uitgelezen. De opzet is aardig: een van oorsprong Tsjechische vertaalster, die alleen in een groot huis in Londen (vriendje is net vertrokken) bezig is met de vertaling van een harde Tsjechische thriller, wordt in dat huis belaagd. Het verhaal wordt afgewisseld met gedeelten uit de fictieve vertaling, zodat de beide verhalen elkaar spiegelen. Niks mis mee; ik had alleen even geen zin om iets al te griezeligs te lezen. Misschien doe ik het nog wel, want het hoeft pas over een week terug :-)
'Spoorloos in Italië' gaat nog een stapje verder in 'meerduidigheid'. Een alleenstaande moeder van een zesjarige dochter vertrekt onverwacht naar Florence en keert niet op de verwachte tijd terug. Ze heeft geen gsm bij zich (ietsje merkwaardig, want twee jaar geleden toch al heel gebruikelijk en een gsm van iemand anders speelt in het verhaal een doorslaggevende rol). Afwisselend wordt beschreven hoe achtergebleven vrienden die op het kind passen reageren en wat de hoofdpersoon mee zou kunnen maken: of ze is ontvoerd, of ze heeft zich door een nieuwe minnaar laten verleiden langer te blijven. Wat is waar, wat is een angstscenario in het hoofd van de achtergeblevenen? Je komt er niet achter, al is er (volgens mij dan) wel een kleine aanwijzing helemaal achterin het boek. Maar die wordt dan weer deels teniet gedaan door de allerlaatste zin, die ook weer op twee manieren uitgelegd kan worden... Dit laatste boek draag ik voor voor de lijst, want het lijkt me heel leuk om te horen wat anderen eruit halen. Kan natuurlijk ook zonder dat het op de lijst staat ;-) Extra pluspuntje voor mij persoonlijk is, dat het Italiaanse gedeelte zich deels in de Casentino afspeelt, de bossige streek in Toscane waar ik in 1999 een week was (maar niet alleen en mét gsm ;-))
Hay, Elisabeth: "De man die voor het weer kwam"
"Op haar drieënveertigste laat Norma Joyce alle details de revue nog een keer passeren en bestudeert ze het patroon dat haar leven heeft aangenomen. Ze heeft het hele gezin Hardy overleefd. Nochtans was zij altijd de zwakke schakel, het jongere, donkere, lelijke zusje, overschaduwd door de mooie, blonde, ijverige Lucinda. Maar zij wist beider droomprins te verleiden, haar kind werd hun vaders enige kleinkind, en haar levensverhaal eindigt met haar rijping tot kunstenares, in de voetsporen van haar moeder.
'De man die voor het weer kwam', Maurice Dove, is de voornaamste tweespalt tussen de twee zusjes. Hij is afkomstig uit de meer welvarende Canadese provincie Ottawa en bestudeert het klimaat in het geteisterde Saskatchewan. In de droogte en stofstormen roept hij beelden op van de rijke appelboomgaarden in het oosten. Natuur en klimaat maken integraal deel uit van deze roman, en met het weer kunnen ook alle andere thema's uit het boek verbonden worden: liefde, verraad, schoonheid, kleur, standvastigheid en wispelturigheid; en alle andere contrasten waar Norma Joyce mee te maken zal krijgen, worden weerspiegeld in haar natuurlijke omgeving.
Ook op andere niveaus was Elizabeth Hay er erg mee begaan haar materiaal te bewerken tot een regelmatig patroon, met een steeds wisselend geheel aan motieven. De magie van de kindertijd wordt ingekleurd met verwijzingen naar allerhande sprookjes. Net zoals de koningin doet Norma Joyce een wens wanneer een druppel bloed op haar naaiwerkje valt. Haar droomprins met sneeuwwitte tanden en rode lippen is echter niet zo standvastig als in de verhaaltjes. Ook de goede en de slechte zus kwamen we al eerder bij Grimm tegen. Norma Joyce zelf maakt graag de vergelijking met het bijbelse verhaal van Jacob en Esau, waarin het meest geliefde kind de zegen van de vader ontstolen wordt.
De man die voor het weer kwam schetst een indringend en steeds boeiend portret van de vrouw die zijn pad kruiste. Een interessant debuut. [Ingeborg Landuyt, 10.10.2001]"
Een knappe bespreking van een knap boek, een echte aanrader. Persoonlijk vind ik het passen in het lijstje van mijn 'Canadese'favorieten, nl. "Laten wij aanbidden", "Scheepsberichten","Smeltbreedtes", weliswaar speelt de oceaan hier geen rol, maar des te meer de grasvlakten en het stof. Hopelijk zijn er nog liefhebsters
Hellinga, Robert: De zestien lusten
Vassalucci
ISBN: 90 5000 088Waarschijnlijk omdat ik in november in Florence geweest ben: Florence 1966. Een overstroming heeft de stad veranderd in een grote modderpoel. Margot Harrington, een 29 jarige boekconservator, biedt zich als vrijwilliger aan om te helpen de beschadigde boeken te restaureren. In Florence ontmoet ze Sandro, een charmante Italiaan die haar aan een baantje helpt in de bibliotheek van een nonnenklooster. Daar ontdekt Margot bij toeval een door het Vaticaan verboden erotisch manuscript uit de zestiende eeuw, bevestigd aan een gebedenboek. De moeder-overste ziet
zich genoodzaakt Margot het te laten verkopen om zo de plannen van de bisschop, die de bibliotheek liever kwijt dan rijk is, te dwarsbomen.Jeter Nashlund, Sena : "Ahab's Wife; or the Star- Gazer" van
Nashlund heeft zich laten inspireren door een hele korte passage in Herman Melville klassieker "Moby Dick" waarin de op wraak belustte kapitein Ahab zegt: '...whole oceans away from that young girl-wife I wedded past fifty, and sailed for Cape Horn the next day, leaving but one dent in my marriage pillow...." Maar dat betekent niet dat je "Moby Dick" ook gelezen moet hebben. Het is voldoende, als je in grote lijnen weet war het over gaat.
In Nashlund's book is Una Spencer de jonge echtgenote van Ahab. Het bork vertelt haar levensverhaal. Haar jeugd in Kentucky met een religieus fanatieke vader die er niet tegen kan dat Una niet in God geloofd en haar darom slaat. Una's moeder zorgt ervoor dat Una, als ze twaalf is bij haar zuster Agatha kan komen wonen. Ze wonen op een eiland voor de kust van Cape Cod, waar Uncle Torchy vuurtorenwachter is. Aunt Agatha en Uncle Torchy hebben een vijfjarig dochtertje dat Franny heet en vier jaar lang is Una volmaakt gelukkig op het eiland.
Dan ontmoet ze Kit en Giles, die een nieuw soort lamp in de vuurtoren komen installeren en ze wordt op allebei verliefd. De boys moeten weer terug naar het vasteland. Een tijd later zal Una haar moeder ontmoeten in New Bedford. Ze ziet Kit en Giles daar weer, als ze aanmonsteren als bemanning op het walvisschip de Sussex.
Una besluit zich als jongen te vermommen en dan ook mee te gaan.Wat er verder gebeurd zal ik niet verklappen. Maar er is sprake van moeilijke morele keuzes, mensen die waanzinnig worden, ongewone vriedschappen, hele spannende momenten, filosofische beschouwingen, prachtige natuurbeschrijvingen. Het boek barst van de verwijzingennaar schrijvers uit die tijd zoals Nathaniel Hawthorne, Ralph Waldo Emerson, Maria Mitchell en Margaret Fuller. Ook meer historische schrijvers Keats, Shakepeare worden uitgebreid geciteerd. Literatuur liefhebben kunnen hun hartje ophalen. Het boek kan heel goed als basis voor een discussie dienen omdat er veel vraagstukken in voorkomen waar je heel verschilled over kunt denken. het enige nadeel van het boek zou kunnen zijn dat het erg lang is, maar het stoort mij niet. Ik wil het niet eens uit hebben. Ik heb dat ook nog zo'n 150 pagina's te lezen en dat vind ik heel fijn.
Kadare, Ismail : Kroniek van de Stenen Stad
Op mijn verlanglijstje staat bovenaan de roman van de Albanese schrijver (1985). Ik schreef er al eerder iets over.
Kadare is een Albanese schrijver die na veel gedonder in 1990 in Parijs politiek asiel aanvroeg. Deze roman werd dus ook in eerste instantie uit het Albanees in het Frans vertaald. En daarna in het Nederlands.
De roman speelt in Albanie t.t.v.WO II. De Stad (Tirana?) wordt niet met name genoemd. Is ook niet relevant. De verteller is een jongetje van een jaar of tien. Hij kijkt, -'t is een erg visuele roman -, vertelt wat ie beleeft, doet wat ie doen moet. En zo maak je als lezer kennis met de tradities en de cultuur in een wereld ver van de onze. Uit de flaptekst:
... de salons waar oude vrouwen roddelen en de toekomst voorspellen, de markten, het abattoir en de verhalen van zigeuners... Maar dan scheurt de buitenwereld de stad binnen: Italiaanse, Griekse en Duitse bezetters wisselen elkaar af, Engelsen bombarderen. De bevolking vlucht de bergen in (Kosovo-beelden, je ontkomt er niet aan). En natuurlijk zijn er de partizanen, de plaatselijke verzetsstrijders.
Natuurlijk is het een bekende formule: kind bekijkt de de grotemensen-wereld. Maar i.t.t. de traditionele roman zijn hier 'de mensen' grotendeels gereduceerd tot figuranten. (Ik herinner me bv de in 't zwart geklede vrouwen die op momenten van vertwijfeling - "het einde is nabij"- zich in de wangen knijpen). Centraal staat de stad. Zij huilt en kreunt, dreigt te breken, recht haar rug, kan ook glanzen en stralen.
Waarom deze roman ter aanbeveling? Nou, een mens geeft een ander toch graag een mooi cadeautje? Maar concreet: vanwege de bijzondere en intrigerende kontekst, het ontroerende, heftige en soms ook anecdotische verhaal en vanwege het buitengewone, virtuose taalgebruik. Zo, dat lijkt me wel genoeg.
NB. De roman is uitgegeven bij Van Gennep en telt 224 pagina's.
Kornmehl, Ariella: 'Huize Goldwasser' door
Ik sla net het boek dicht wat ik gisteren en vandaag in een ruk uitgelezen heb.... Zucht... Wat een prachtig boek.
Een jonge Nederlandse schrijfster die in haar debuutroman de kwaadheid van zich afschrijft die zij voelt op het bemoeien van ouders met de keuze van hun kinderen, als die niet de keuzes maken die zij voor ogen hadden voor hun kind. De verteller is de jongste dochter uit het gezin Golwasser, wat bestaat uit vader, moeder, haar zusje Shelly die een freak is op het gebied van gezond eten en haar gewicht, haar broers Simon (waar ze niet veel contact mee heeft) en Yves (Die samen met haar vader voor ze Paul haar grote liefde ontmoet, de belangrijkste personen uit haar leven zijn, en waar ze zielsveel van houdt). Ze is opgegroeid in een traditioneel joods gezin en met de normen en waarden van haar geloof en belangrijker met de bekrompenheid van oude tradities, opgevoed. De emoties zijn prachtig beschreven. Liefde, verdriet, onmacht, woede en (vooral) leed.
De achterflap over de schrijfster:
Ariella Kornmehl (1975) woont in Amsterdam. Ze voltooide in 2000 haar studie filosofie.
over het boek:
De jongste dochter van de traditioneel-joodse familie Goldwasser ontmoet haar grote liefde Paul op de Amsterdamse filosofie-faculteit. Hun verliefdheid doet haar besluiten om - ondanks zijn leeftijd en niet joodse achtergrond - haar leven met hem te delen. Deze keuze wordt door haar vader niet geaccepteerd: hij wenst de stem van zijn meest geliefde dochter pas weer te horen wanneer ze weer de waarden nastreeft waarmee ze is opgevoed. Het hele gezin stemt in met deze verstoting, behalve een van haar broers, Yves. Ze gaat volkomen op in de relatie met de man van wie ze houdt, tot hij onverwachts sterft. Ze raakt diegene kwijt voor wie ze eerder alles opgaf. Terwijl ze rouwt, slaagt Yves erin haar toch weer te laten aanschuiven aan de sjabbat-tafel in Huize Goldwasser...
Inleiding (ik heb er wat stukjes uitgeknipt, want anders te veel een verklapper) van een interview met de schrijfster voor het Filosofie Magazine:
Van vaders oogappeltje wordt ze vaders schande, want haar grote liefde is een goj, een niet-jood. Hij verstoot haar, waarmee haar lijdensweg begint. Het romandebuut van de joodse Ariëlla Kornmehl is geen joods boek. Het is een boek over lijden, zelfs als er niets meer is om voor te lijden. Een aanklacht tegen de bekrompenheid van traditie. 'Leven is lijden - maar als er geen leven meer is... Kutschopenhauer.'
De hoofdpersoon uit Huize Goldwasser, een jonge joodse filosofiestudente wier naam we nooit te weten komen, gaat verder dan het leegdrinken van de gifbeker - ze likt hem uit, eet hem nog op ook. Zelfs lijden, volgens de Duitse filosoof Arthur Schopenhauer de core business van de menselijke existentie, is haar niet meer gegund. Want diegene met wie ze zou moeten lijden, haar alomvattende liefde Paul - alles jij, zegt ze over deze veel oudere promovendus - sterft aan kanker. Hij dood, dan leeft ook zij niet meer. Het toppunt van lijden is het ontnemen van de mogelijkheid om te lijden. Eerder al is ze juist om die liefde verstoten van haar familie.
De familie Goldwasser lijkt een normaal traditioneel-joods gezin, waar vrienden en familieleden welkom zijn op vrijdagavond: de viering van de sabbat. De hoofdpersoon was vaders oogappeltje. 'Kleine' noemt hij haar en leert haar joodse wijsheden. Maar haar Paul is een niet-jood, een goj, een liefdeskeuze die taboe is. Vader gooit de deur voor haar dicht, zijn kleine lieveling wordt nu zijn schande.
Het is een dun boek, want het zijn maar 165 pagina's. Kortom dames een aanrader van eigen bodem!
Walvismuziek heb ik aanbevolen, omdat ik het hele boek erg heb genoten en meegeleefd. Het betreft een ps.roman en begint in de jeugd van een meisje dat opgroeit bij haar Oma omdat Moeder het af en toe niet goed voor elkaar kan houden. Ze krijgen nieuwe bovenburen en Meneer grijpt zijn kans en is heel lief voor haar. Aan de overkant van de straat woont een buurvrouw die het niet zo nauw neemt met de moraal, maaar hier kan zij haar verhaal goed kwijt.
Het betreft een dik meisje dat heel vaak aan de kant staat en geplaagd wordt en later op kostschool ook. Op haar werk heeft ze het ook heel moeilijk, maar hier krijgt ze een leuke vriendin, die het ook verder wel met haar ziet zitten. Veel later in haar leven ontmoet ze toch de ware. Dit boek is heerlijk om te lezen en iedere bladzijde gebeurt er wel iets, zodat het blijft boeien.
Matsier, Nicolaas: Gesloten Huis
De moeder is gestorven; zij woonde nog in het huiswaar het gezin (vader, moeder, drie kinderen) altijd heeft gewoond (Bloemenbuurt, den Haag). Het ouderlijk huis van de ik-figuur. Nu moet het huis worden leeggeruimd. Wat doen we met alle spulletjes? Een boodschappentas en vele andere tassies, een bril, een oud kookboek, -tig stapels Groei en Bloei enz. enz. - de ik weet er geen raad mee. Resoluut weggooien? Meenemen om er nog even naar te kijken? Ieder voorwerp roept herinneringen op aan de truttige vijftiger-jaren waarin hij jong was. Benauwend, maar somehow toch dierbaar.
We lazen 't boek in de 50+-leesgroep die ik een jaar of wat begeleidde. En we kwamen niet uitgepraat! Want veel ouderen weten hoe 't voelt: het verdomde uitruimen met alles wat erbij kijken komt. Nou, Matsier schreef hier een autobiografische roman. En misschien herinner je je 't nog: hij stond genomineerd voor de AKO-literatuurprijs. Sonja Barend had de regie en er was - eens maar nooit weer- ook een niet-vakjury die bordjes omhoog stak. Sonja telde: "Nicolaas Matsier!"' en M maakte een sprong in de lucht. Maar S. had zich verteld: "shit nee 't is ..." ben vergeten wie.
Nog even van de flap: "...een ontroerend, geestig en tot nadenken stemmend boek over ouderschap en kindzijn, over waanzin en rouw..." Lezen, vrouwen!
Millet,Catherine: Het sexuele leven van Catherine M.
Een echt kutboek waarin de schrijfster terugkijkt op haar seksuele escapades van de afgelopen decennia. Onverbloemd schrijft ze over sex (haar beleefde sex) in een stijl die volgens critici wel degelijk literair te noemen is. Zelf nog niet gelezen, maar samen met de boekies kan het vast een gezellig scharrelgesprek worden
Moor, Margriet de: - Kreutzersonate
+ Tolstoj - De KreutzersonateDe Moor baseerde de structuur van haar verhaal op de structuur van het verhaal van Tolstoj. Tolstoj baseerde zijn verhaal op de Kreutzersonate (voor viool en piano) van Beethoven. Janacek baseerde zijn strijkkwarter - de Kreutzersonate - op het verhaal van Tolstoj. Margriet de Moor gebruikte Janaceks Kreutzersonate in haar verhaal. Een jonge musicoloog ontmoet op reis naar een masterclass in Bordeau de blinde muziekcriticus Marius van Vlooten. De musicoloog schetst Van Vlooten een portret van Suzanna Flier en stelt hem later aan haar voor. Zodra Van Vlooten haar hoort spelen is hij verloren. Margriet de Moor schreef een adembenemend verhaal over liefde, passie en jaloezie.
Morrison, Toni: Jazz
Amber Amsterdam
ISBN: 90 50931 952"Niemand weet eigenlijk precies wat Jazz betekent, maar ook nu nog
gebruikt iedereen de term zonder het gevoel, de wortels van de jazz werkelijk te begrijpen, Jazz is beweging, dynamiek en improvisatie, jazz is de taal van de verbeelding en dat vinden de lezers terug in mijn roman.", aldus de schrijfster.Van de achterflap:
Harlem 1926. Het tintelende, sprankelende stadsleven trekt grote aantallen zwarte mensen uit het zuiden die hun geluk zoeken in New York. Eén van hen is Joe Trace die de kost probeert te verdienen door o.a. huis aan huis cosmetica te verkopen. Tijdens één van zijn bezoeken ontmoet hij een veel jonger meisje met wie hij een gepassioneerde liefdesrelatie begint. De verhouding eindigt als de jaloerse Joe het meisje doodschiet. Vanaf dat moment zit Joe als versteend in een stoel. Zijn vrouw Violet probeert het overspel van haar man te analyseren, te begrijpen en uiteindelijk te vergeten. Het verhaal van Joe, Violet en het meisje worden gevolg door een mysterieuze stem die improviserend, associërend verhaallijnen in een nieuw ritme met elkaar verbindt.
Wat ik me herinner is dat ik het razend knapgeschreven vond. Je leest het in het ritme van de Jazz.
N.a.v. de film en mailtje van Janneke over Lolita: "Die met nou hoe heet hij nou, Jerromy Irons. (pfff) De eerste keer dat ik een film over Lolita zag. Kan dus niet vergelijken met een eerdere versie. En ook het boek heb ik nooit gelezen, wist alleen maar waar het verhaal over ging. Ik heb er met plezier naar gekeken.
Jerromy is knapper als hij droevig kijkt dan als hij lacht vind ik"Recensie van biblion: Het is de tragikomische geschiedenis van een gecultiveerde middelbare man die als een blok valt voor Lolita, het 12-jarige dochtertje van zijn hospita. Om haar in zijn macht te krijgen trouwt hij met de moeder. Als deze verongelukt staat niets zijn geluk meer in de weg -behalve dan het feit dat Lolita helaas een eigen wil blijkt te hebben en haar eigen geluk bevecht. Het relaas is geschreven vanuit het manisch-erotische perspectief van de man, die een duivels knap stilist blijkt, maar indirect krijgt men toch ook een roerend beeld van het meisje achter het seksobject. Ook het Amerika van de jaren '50 wordt prachtig getypeerd.
De sfeer in de film vond ik erg apart en ben toch ook erg benieuwd naar het origineel van deze klassieker.
Nothomb, Amelie: God's Ingewanden
k geloof dat ik wel eerder Nothomb heb voorgedragen met het eerste boek dat ik van haar las 'Met Angst en Beven.' Het boek heeft niet de lijst gehaald, maar inmiddels heb ik een 2e boek van haar gelezen, en ze blijft een bijzonder schrijfster, vind ik.Daarom wil ik haar boek God's Ingewanden aan jullie voorleggen:
----
Dit boek speelt zich ook af in Japan. Deze keer de wereld als gezien door de ogen van een baby/meisje in haar eerst 3 jaren. Alweer een juweeltje.
Alweer veel over het verschil tussen westers en oosters denken. Haar boeken zijn als leesbare truffles - heel luxe leesvoer, in kleine hapjes geserveerd (minder dan 150 pagina's). Heerlijke tussendoortjes voor als je jezelf wilt verwennen.
Lijkt me ook een heel geschikt boek voor moeders van baby's/kleuters te lezen - is net alsof je een tijdje in het hoofd van zo'n ukkie leeft.
Van de blurb: 'Lezers en critici waren laaiend enthousiast over deze briljante, surrealistische roman, waarin de filosofische hoogstandjes, de eigenzinnige bijbelbeschouwingen en de verbale huzarenstukjes elkaar in hoog tempo opvolgen.' en 'een levendigheid en vitaliteit die veel Franse literauur mist.'
Tja, is inderdaad bijzonder dat Ik zo enthousiast ben over een franse schrijfster...(heb inmiddels ontdekt dat ze Belg is) - ik moet echt meer van deze dame lezen. (en nu de gebruikelijke citaties...)
-----
God was bijgevolg een Belg, wat meteen een heleboel catastrofes sinds het begin der tijden verklaart.
----
Leven is 'nee' zeggen. [...] Elke keuze is goed, zolang je maar kiest.
----
het oude Japanse principe getrouw om nooit het leven te redden van wie dan ook, omdat je die persoon dan zou verplichten tot zoveel dankbaarheid dat hij die onmogelijk kan opbrengen.
----
nam ik me voor om te leren lezen [...] Ik had mezelf nog wel meer opmerkelijke dingen geleerd. [...] Het leek me verstandig om met een album van Kuifje te beginnen, omdat daar plaatjes in stonden.
----
De logica van die paradox is verbijsterend [...] ik blijf erbij dat angst voor de dood de beste reden is om zelfmoord te plegen.\
Rasker, Maya - Met onbekende bestemming
Debuutroman. Het is het verhaal van Raya Mira Salomon, moeder van Lizzy, verhalenvertelster, leugenaarster, vrouw van Gideon, fotograaf. Op de zesde verjaardag van hun dochter verdwijnt ze zonder een spoor achter te laten. Gideon begint een zoektocht naar de oprechtheid van de zeven jaren die ze met elkaar hebben gedeeld.
Said, Kurban: Ali en Nino
De Bezige Bij/ Manteau
ISBN: 90 23470 494Van de binnenflap:
Ali en Nino hoort tot de grote meesterwerken van de wereld literatuur. De liefdesgeschiedenis tussen Ali Shirvanshir, een jonge adellijke moslim, en Nino Kipriani, dochter van een christelijke zakenman, speelt zich af in Azerbeidzjan ten tijde van de Russische Revolutie en de eerste wereldoorlog. In deze exotische wereld is het de liefde tussen Ali en Nino die alle etnische grenzen overstijgt. Ver voor er sprake was van een multiculturele maatschappij schreef Kuban Said al over versmelting van culturen en de daarbij behorende conflicten en worstelingen. Een mooi liefdesverhaal, waar ik zelf eerder over gemaild heb:
Ali hoewel een shi'itische moslim, gaat naar een westers georiënteerde school, omdat op dat moment de Russen de baas zijn in Bakoe. Aan alle kanten voelt hij zich een moslim Een spreekwoord waar hij het helemaal mee eens is luidt: Een vrouw heeft niet meer verstand dan een kippenei haren. In de kringen waarin hij is opgegroeid is bloedwraak een erezaak en zijn de Russen slap omdat ze een dief opsluiten in plaats van zijn hand afhakken. Verliefd is hij op Nino, (en Nino ook op hem) een meisje opgevoed volgens christelijke normen. Ze draagt geen sluier en de onderdanigheid van de islamitische vrouw is haar vreemd. Beidde zijn zich heel goed bewust van hun verschillen.
Mooi worden de verschillen omschreven als ze het hebben over woestijnmensen en bosmensen: "De droge dronkenschap van het Oosten komt van de woestijn, waar hete wind en heet zand de mens in een roes brengen, waar de wereld eenvoudig en probleemloos is. Het bos is vol vragen. Alleen de woestijn vraagt niets, geeft niets en belooft niets. Maar het vuur van de ziel komt van het bos. De woestijnmens heeft slechts één gevoel en kent slechts één waarheid, die hem geheel vervuld. De bosmens heeft vele gezichten. De fanaticus komt van de woestijn, de scheppende mens van het bos. Dat is waarschijnlijk het belangrijkste verschil tussen oost en west."
Nino is een sterke vrouw met een eigen wil. Van af het begin laat ze duidelijk blijken dat ze zich misschien een beetje zal aanpassen aan het leven van een mohammedaanse vrouw, maar sluiers dragen hoort daar zeker niet bij. En Ali is in zijn hart niet de fanatieke moslim die hij volgens tradities zou moeten zijn
Beide families geven toestemming voor het huwelijk, hoewel de vader van Nino de huwelijksvoltrekking pas wil laten plaatsvinden als de oorlog is afgelopen. Maar het loopt anders. <knip> (anders wordt er al teveel verteld). Ik vond het een mooi en ondanks de wreedheden die er in gebeuren "teder' geschreven boek.
Schlink, Bernard: De voorlezer
Ik heb deze week het boek "de voorlezer" van Bernhard Schlink in een adem uitgelezen. Het werd me door een vriend warm aanbevolen en hij heeft niks te veel gezegd. De gevoelige manier waarop de schrijver een bijzonder verhaal weet te verwoorden heeft indruk op mij gemaakt.Ik meen mij te herinneren dat meerdere girrs over hem gemaild hebben maar ik weet niet of dat over ditzelfde boek ging. Ik wil dit boek nomineren voor de leeslijst want ik ben erg benieuwd hoe anderen erover zullen denken. Het zal beslist veel reacties losmaken .
Van de achterflap:
Michael Berg,een Duitse scholier,wordt verliefd op Hanna,een vrouw in de dertig. Ze bedrijven de liefde en hij leest haar voor,het ene boek naar het andere.Tot ze op een dag verdwenen is en in zijn herinnering blijft spoken.Tot hij haar terugziet op een plaats waar hij haar niet had verwacht.In de persoon van Hanna komen het verleden van Michaels eerste liefde en dat van zijn land samen. Beiden laten hem niet los.
(eerdere aanbeveling van de grrls)
Stahlie, Maria: Honderd Deuren
[variatie op de achterflap] Op haar achttiende verjaardag arriveert Mirjam Ciecierzky op een Grieks eiland in de Egeïsche Zee. Ze zal dan voor het eerst in haar leven langere tijd van haar tweelingzus gescheiden zijn. Op de dag van aankomst maakt zij kennis met een eeuwenoude traditie. Het is het begin van negen maanden vol harde kleuren, zomerstormen, begrafenisrituelen, vliegende olijven, authentieke bewoners en een wonderlijke verzameling buitenlanders.
Stahlie kreeg voor dit boek in 1997 de Multatuliprijs. De Volkskrant noemde Honderd Deuren een wonderlijk ronde roman en Vrij Nederland roemde Stahlie als een gulle vertelster.
Steenbeek, Rosita: Schimmenrijk
Gisteren heb ik in één ruk het boek. Om nog even het geheugen op te frissen. Wat staat er op de achterflap:
Als haar vriend Lorenzo - een archeoloog uit het gebied van de Etrusken - plotseling sterft, raakt de Nederlandse beeldhouwster Lisa in een crises. Ze is zo verlamd door verdriet dat zelfs haar hartsvriendin Heleen - met wie zij jarenlang lief en leed heeft gedeeld in hun gezamenlijke appartement in Rome - haar niet kan helpen. Bijna een jaar na het overlijden van Lorenzo besluit Lisa een reis te maken naar zijn geboortegrond, om het verdriet in de ogen te zien, en in de hoop meer te weten te komen over de raadselachtige omstandigheden rond zijn dood. Dit betekent het begin van een avontuurlijke en louterende tocht. Lisa komt in aanraking met de geheimzinnige wereld van tombaroli en fumaroli,
grafrovers en rivierschuimers, die haar rondleiden door het Dodenrijk. 's Nachts daalt ze af met hen in beschilderende Etruskische tombes.Uiteindelijk zal ze via de verborgen wegen niet alleen de ware toedracht van Lorenzo's dood achterhalen, maar ook het spoor terugvinden naar het leven. Heleen zal haar daarbij op een onverwachte, paradoxale manier de hand reiken. 'Een mooie, licht en luchtige getoonzette roman een wonderlijk levenslustig boek over dood, rouw en verdriet.En nu mijn reactie:
Een heerlijk meeslepend boek. Door al die zoektochten in het landschap naar graven etc., kreeg ik bijna de sensatie een boek van de "Vijf" van Enid Blyton te lezen in mijn kinderjaren. Ik zou zo willen afreizen naar Umbrië om de Etruskische graven en holle wegen met eigen ogen te aanschouwen. Het liefst natuurlijk zelf aan het spitten slaan ;-). Het rouwproces en de graf/cultuur van de Etrusken worden knap met elkaar verweven maar soms vond ik het wel een beetje te veel van het goede. Alles krijgt een symbolische betekenis. Bv. De doolhoven die ze tegenkomt in de ondergrondse graven van de Etrusken worden direkt gekoppeld aan haar innerlijk rouwproces. Op een gegeven moment werden er wel erg veel scherven, sieraden, etc opgegraven, op een plek, die altijd wel weer een speciale betekenis hebben. B.v. dat graven in de buurt van het ziekenhuis in de Tiber waarbij dan een olielampje wordt gevonden, vervolgens weer andere scherven met betekenisvolle afbeeldingen die precies passen in de context van het verhaal. Het is soms een beetje té fantastisch. Ik kreeg bijna het idee dat daar de archeologische vondsten voor het oprapen liggen. Even wat met m'n handen in de modder van de Tiber en hoepla: daar is weer een magistrale vondst. In de recensie van Trouw vonden ze dat het boek vol zat met clichés over rouwen. Dat is misschien wel zo, maar ik heb me er niet aan gestoord. De clichés zijn dingen die volgens mij iedereen denkt als een dierbaar iemand is overleden en ik vond het wel verrassend om al die gedachten verwoord te zien in een roman. Het boek is een zoektocht om de dood een plaats in het leven te geven en dat gekoppeld aan de doodscultuur van de Etrusken. Door het boek ben ik wel geïntrigeerd door de Etrusken, dus ja, m'n eerste boek uit de bieb wordt een boek over de Etrusken ;-).
Danielle schreef: Ik vond het in een woord fantnastisch.
ga dan ook dit jaar naar Umbrië waar ik wat Etruskengeschiedenis probeer te bekijken. Ingelies schreef: Toen ik een maandje geleden naar Rome was, zijn we dan ook een dag met de trein naar Tarquinia geweest om de Etruskische graven in het echt te zien. Als je dan over zo'n grasveld uitkijkt, bekijk je iedere bobbel in de grond toch wel even anders... De graven waren erg mooi en zeker de moeite waard. Christl schreef: Ik ga deze zomer naar Calacata in Umbrie, een kustenaarsdorp ergens op een rots. Dat ligt ook in de buurt van Tarquinia, het stadje wat ook een rol speelt in Schimmenrijk. Kent iemand Calcata?? Volgens mij is het er heel mooi!Nog meer aanbevelingen:
Ik heb dit boek van Rosita Steenbeek inderdaad gelezen. Ik had eerst met veel enthousiasme Thuis in Rome van haar gelezen en vervolgens
Schimmenrijk. Ik heb een uitgebreide beschrijving/recensie op mijn site staan. Ik vond het in een woord fantnastisch. ga dan ook dit jaar naar Umbrië waar ik wat Etruskengeschiedenis probeer te bekijken. Ik vind trouwens dat er maar weinig over de Etrusken te vinden is op internet. Nav dit boek heb ik behoorlijk gezocht omdat ik meer over die Etruskische graven wilde weten.Het Allard Pierson museum in Amsterdam heeft een Etruskenafdeling. Zij hebben een informatieve site. Deze site is ook wel informatief in vogelvlucht.
Ik vond Schimmenrijk een mooi boek. Vooral de stukken over het nachtelijk graven naar schatten spreekt tot mijn verbeelding. En in dit boek heeft ze minder dan in Thuis in Rome de neiging om haar kennissen te etaleren (kijk mij eens eten met beroemde regisseurs). Toen ik een maandje geleden naar Rome was, zijn we dan ook een dag met de trein naar Tarquinia geweest om de Etruskische graven in het echt te zien. Als je dan over zo'n grasveld uitkijkt, bekijk je iedere bobbel in de grond toch wel even anders... De graven waren erg mooi en zeker de moeite waard.
Ook ik wist niet veel van de Etrusken en het knappe van het boek vond ik dat je er zo in meegetrokken werd, dat je daar absoluut meer van wilde weten. De zoektocht naar Lorenzo was natuurlijk een mooie kapstok om e.e.a. aan op te hangen. Ook de vraag wat er nu eigenlijk met hem gebeurd was intrigeerde voortdurend. Een beetje onwaarschijnlijk vond ik de serveerster die zoveel tijd had om met Lisa door te brengen, maar het stoorde niet.
Je krijgt al lezend wel veel zin om ook naar die beschreven plaatsen toe te gaan. Het verdriet van Lisa schrijnt en als ook haar vriendin ziek wordt en uiteindelijk sterft leef je erg met haar mee. Ik vond het een fijn boek om te lezen en het smaakte zeker naar meer. Haar boek over Rome staat in ieder geval op mijn wensenlijstje.
Veronesi, Sandro: In de ban van mijn vader
Het boek wordt 2x genoemd op de 2001-lijst van de recensenten van het NRC
Gianni Orzan, succesvol kinderboekenschrijver, wordt benaderd door een hem onbekende taxichauffeur die beweert dat Orzans onlangs gestorven vader, een dweepzieke generaal, in werkelijkheid een Russische spion was in dienst an de KGB. Orzan probeert aanvankelijk niet verder over deze ontmoeting na te denken, maar zijn wereldbeeld begint te wankelen. het beschermende schild dat hij met grote volharding rondom zichzelf en zijn gezin heeft aangelegd, brokkelt langzaam maar zeker af. Hij beseft dat hij zichzelf bij zijn naieve streven naar kalmte al zijn hele leven onbewust heeft bedrogen.
ook de rust die Orzan in zijn huwelijk heeft nagestreefd blijkt een illusie; nooit heeft hij zijn vrouw toegestaan haar erotische verlangens te verwezelijken. Orzan moet de waarheid onder ogen zien: hij beseft dat hij een ander is dan degene die hij dacht te zijn, met een ander verleden waarmee hij zal moeten afrekenen.
In de ban van mijn vader is een grootse vertelling vol spectaculaire verrassingen, thrillerelementen en komische wendingen. Het is een roman over de verwording van het menselijke zelfbeeld. Als geen ander weet Sandro Veronesi de lezer op het verkeerde been te zetten.
Sandro Veronesi (1959) woont en werkt in Rome. Hij won met In de ban van mijn vader de prestigieuze Premio Campiello 2000. De pers over In de ban van mijn vader:
'Sandro Veronesi is de grootste Italiaanse schrijver van zijn generatie, en van de volgende en van bijna alle voorafgaande.' CORRIERE DELLA SERRA. 'Een met inzicht geschreven, expressieve roman, die de beste en meest ambitieuze is die Veronesi heeft geschreven.' IL MESSAGGERO 'In de ban van mijn vader doet door zijn teleurgestelde gevoelens en zijn zelfde verfijnde droefheid denken aan American Beauty; die verwarrende film gaat over 'generaties', maar ook over het alledaagse menselijke van het verleden, dat eenieder doet glimlachen.' IL GIORNALE
En de impressie van Boekgrrl Yvonne P
Wassmo, Herbjørg: De zevende ontmoeting
De Noorse Wassmo (1942) heb ik langs zien komen op deze lijst, vooral over de Dina-trilogie en ook een keer de Tora-trilogie. Ze zat in mijn mapje
"tips'. Dus toen er een boekenbon te lang in mijn zak gebrand had...De zevende ontmoeting doet me qua sfeer denken aan de boeken van Marianne Frederiksson. Ook de uitgever (De Geus) en de streek (Scandinavië) brengen je in die sfeer. Heerlijk leesboek. Een man en vrouw - beiden geboren in de tweede wereldoorlog is gedurende het boek te herleiden - komen elkaar een aantal malen in hun leven tegen en worden sterk naar elkaar toegedreven maar wenden zich telkenmale weer van elkaar af. Tot de laatste (zevende? ik raakte eigenlijk de tel kwijt) keer in de jaren tachtig, dat verklap ik maar alvast.
Ondanks zichzelf lijkt dat te gebeuren, dat afwenden. Hun onbestemde verlangen weerhoudt beiden er niet van de platgetreden paden van zijn familie te bewandelen (hij) of een geheel eigen rebelse weg te kiezen (zij). Mooie beschrijvingen van het leven in een benauwd dorp, ingewikkelde familierelaties. Wat ik erg mooi vind zijn de beschrijvingen van de gevoelens voor een eigen kind. Hoe je verbaast kan zijn over het pakket aan emoties dat je cadeau krijgt met je kind en dat dwars in kan druisen tegen je andere ambities in het leven, maar dat je altijd bij je draagt. (Nou, nou, dAt is een soepele zin geworden!). Een echt boekgrrlsboek noem ik het. Lekker verhaal, boeiend geschreven, veel human interest, loopt goed af zonder slijmerig te zijn en maakt nieuwsgierig naar haar andere werk.
Wiwa, Ken: 'Zoon van een heilige'
Ken Wiwa is de zoon van de schrijver en mensenrechtenactivist Ken Saro Wiwa, die in 1995 door de Nigeriaanse regering werd geëxecuteerd. Hij vond namelijk dat zijn (arme) volk, de Ogoni, mede recht had op het geld dat Shell en de regering verdienden met de olie die op hun grondgebied wordt gewonnen. Bij een vreedzame demonstratie werd hij opgepakt en ter dood veroordeeld. Ondanks acties van Amnesty International en internationale
verontwaardiging werd dat vonnis ook uitgevoerd. Een deel van de verontwaardiging richtte zich op Shell omdat de organisatie zijn macht niet gebruikte om de terechtstelling te voorkomen. Gelukkig heeft Shell hiervan geleerd, want inmiddels gaat het stukken beter in Nigeria. Zo is in 2000 ook eindelijk het lichaam van Ken Saro Wiwa vrijgegeven, opdat hij een behoorlijke begrafenis kon krijgen.Voor die gelegenheid ging Ken Saro Wiwa junior terug naar zijn geboortegrond. Hij woonde in Engeland sinds hij daar op kostschool was gestuurd. Zowel zijn vader als zijn volk verwachtten dat hij t.z.t. in de voetsporen van Ken Saro Wiwa senior zou treden. Omdat 'junior' daar niet
voor voelde (en behoefte had aan een eigen identiteit), veranderde hij zijn naam in Ken Wiwa.Het boek gaat over Ken's leven in de schaduw van zijn vader, die niet alleen van hem was, maar van het hele volk. Hij deelt die ervaring met de kinderen van bijvoorbeeld Steve Biko en Nelson Mandela. De epiloog gaat over zijn reis naar Nigeria, de begrafenis van zijn vader en hoe hij zijn eigen identiteit vond. Mij lijkt het een
boeiend verhaal. En nu er met zoveel argwaan naar andere volken wordt gekeken en mensenrechten worden geschonden in dienst van 'de goede zaak' (waar een bepaalde industrie -als bijkomstigheid- wel bij vaart), vind ik het een goed idee om dit boek te lezen. Omdat ook wij onze 'identiteit moeten bepalen in deze nieuwe wereld.
(Meer relevante links toe te voegen, of commentaar? Laat me het even weten: eisjen@boekgrrls.nl)
Laatste keer bijgewerkt: 09/01/02 Eisjen
