Anne Lamott


Een paar dagen geleden zag ik op het net dat Anne Lamott naar een boekhandel niet ver van mij vandaan zou komen om uit haar nieuwe boek "Blue Shoe" voor te lezen. Hoewel ik nog nooit iets van haar gelezen heb klonk wat ik over haar gehoord had heel sympathiek.

Alles lukte: mijn man was bereid de kinderen te "doen", zodat ik erheen kon. Bij de boekhandel aangekomen stond er nog niemand, dus ging ik gauw even wat gezond "fast food" halen. Toen ik een kwartiertje later terug kwam stond er een rij toen om de hoek. Ik wist dat de ruimte maar heel klein, maar wel heel gezellig, was. Ik begon mezelf al uit te schelden over hoe stom ik was geweest, toen de rij in beweging kwam. Eenmaal binnen was er zelfs nog een plaatsje vrij op de voorste rij! Misschien durven mensen daar niet te zitten. Al gauw was het stampvol en bloedheet.

Toen Anne Lamott binnen kwam moest ze meteen een vestje uittrekken. Verder had ze een spijker broek, dun truitje en gymschoenen aan. Haar haar heeft "dreadlock" die ze voortdurend van haar gezicht moet wegvegen. ze praate tegen de zaal alsof ze een oude vriendin was. Ze viel meteen met de deur in huis: "Ik heb gehoord dat er hier in Boston een grote beweging is die tegen het bombarderen van Iraq is." Donderend applaus. Dat velen in Boston tegen een bombardement zijn, is waar. Vanavond is Bush ook in de stad en er is een gigiantische demonstratie op touw gezet. Ik had nog heel even geaarzeld waar ik nou naar toe moest. Ik dacht niet dat mijn aanwezigheid bij de anti Bush demonstratie, George van gedachten zou doen veranderen, dus ben ik naar Anne Lamott gegaan. Gelukkig maar, want nu sloeg ik twee vliegen in een klap. Lamott zei dat ze zich voorgenomen had zich in de komende maanden vor het streven naar een vreedzame oplossing zou inzetten.

Anne vertelde eerste iets meer over de inhoud van haar nieuwe boek. "Blue shoe" is haar 6e fiction boek. "It's about the same stuff I always write about: family, faith, loss, grief, deep and painful stuff about the people we love." Er zijn drie verhaallijnen diedoor elkaar lopen

1. De hoofdpersoon van het verhaal is Mattie een net gescheiden vrouw met twee kinderen Ella, een meisje van vier, en Harry, een jongetje van anderhalf. Het huwelijk van Mattie's ouders is altijd heel slecht geweest, maar voor de buitenwereld leek het altijd ideaal. Haar vader is al 20 jaar dood, maar haar moeder Esa leeft nog, hoewel langzaam aftakelend. Mattie en haar broer Al proberen ma in de bejaardengemeenschap, waar ze woont, te houden, hoewel ze eigenlijk naar een verpleeghuis moet.

2. Mattie heeft ratten in haar huis. Na eerst met allerlei natuurlijke middelen geprobeerd te hebben ze weg te krijgen belt ze uiteindelijk toch een Evergreen Pest Control. De rattenvanger die bij haar aanbelt ziet eruit alsof ze hem al jaren kent. Helaas is het zijn eerste dag in deze baan en hij heeft er geen flauw idee van wat hij nou met die ratten aanmoet, dus belt hij een collega. Mattie en de mislukte rattenvanger, Daniel, sluiten vriendschap. Ze worden, ondanks het feit dat Daniel met een mooie, intelligente, begripvolle ideale vrouw getrouwd is (Pauline), steed intiemer met elkaar. En dan,ineens, gaat Mattie met haar ex naar bed.

3. Mattie ziet de auto waarin ze heeft leren autorijden in de stad en spreekt de bestuurder aan. Haar vader had, toen hij nog leefde, de auto aan hem verkocht. Hij vertelt erbij dat er nog allerlei dingen in het dashboard vakje lagen: een rijbewijs, een bibliotheekaart, een paar brieven enz. Daarbij zat ook een kleine blauwe schoen. Zijn vrouw heeft de spullen altijd bewaard en hij wilze graag aan Mattie teruggeven.

Hier stopte Lamott even om wat dieper op de blauwe schoen in te gaan.

Twintig jaar geleden toen Anne aan het herstellen was van een verbroken relatie woonde ze tijdelijk (anderhalf jaar) bij een vriendin is. Op straat ziet ze een gumball machine. Ze doet er een kwartje in en in het bolletje zit een ringetje met een blauwe schoen erop. Anne begon de ring als een soort talisman te dragen. Toen haar vriendin in de moeilijkheden kwam legde Anne de blauwe schoen op het kussen van haar vriendin met een briefje: "I think you need this now." De vriendin had de ring altijd aan zelfs op haar werk als top manager van een bank of als ze stofzuigde. En toen kreeg Anne het weer moeilijk en op een ochtend lag de blauwe schoen op haar kussen met een briefje: "I think it's time to give it back now!"

Anne vertelde erbij dat zij altijd al in God geloofd heeft en dat ze in die tijd al niet meer dronk met behulp van Anonieme Alcoholisten. Toen zei ze: "Everybody needs something to hold on to" en vertelde een verhaal over kinderen wiens ouders omgekomen waren die door Europa dwaalden. De mensen die zich over hen ontfermden bemerkten dat geen van de kinderen kon slapen. Ze gaven de kinderen een stuk oud brood om vast te houden. Toen konden de kinderen wel slapen. De ring met de blauwe schoen vervulde diezelfde funktie.

Anne bleek haar eigen boek niet bij zich te hebben om uit voor te lezen. Ze begon te vertellen over hoe verstrooid ze wel niet is. Dat ze uit de auto stap zonder hem uit te zetten en dan rustig gaat shoppen. "Fortunately, I never lock my car, so someone can always turn it off," voegde ze er lachend aan toe. Iemand uit de zaal leent haar een boek. De eerste scene die ze voorleest gaat over de broodmachine die Pauline aan Mattie cadeau doet en die Mattie niet durft te weigeren. Het is erg komisch en sfeervol. In de tweede scene helpt Mattie haar moeder met boodschappen doen wat volledige uit de hand loopt.

Dan komt he vragen uurtje.

Vraag: How are you?
Anne: How sweet of you to ask that. Well, life is very simple. I have five
friends whom I can't do without. My son is thirteen now. He is very easy. Since ten months I have a new man in my lfe, a South African. I'll show you his picture if you buy my book. If you buy two books you can see my son's picture. Our dog and our cat died recently, and we are not over that yet. Maybe we'll never get over it. My mother died last year. That was terrible, but now life is a lot easier. I carried my mother in a snuggly (een babyrugzakje) all my life. I am an orphan now. I run the Sunday school at my church. I love every year I get older."

Lamott houdt een twee wekelijks dagboek bij voor salon.com en wilde werken voor de vrede.

Vraag: Which books do you like?
Anne: Laurie Cullen, Carol Enshaw- Lucky in the corner. There is so much dogshit put out by popular culture that you really look to find something.

Vraag: "What is it like when admirers of your work come to your church?"
It does not happen very often because they have to deal with all this Jezus stuff and such. They often can't believe that I am running the Sunday school. You are all very welcome at Saint Andrew's Church in Marin City, california.

Vraag: "The spiritual stuff in your book might turn people off. How do you feel about that?"
Anne: "I never try to convert anybody. I can't write
trying to get you to read my book. Other writer who are not spiritual do the same; they write about what means something to them. Fundamentalists tell me I will be writing in hell very soon. Over het bidden. "My prayers are usually short. I often pray: Lord, save me from my own solutions to my problems."

Vraag: "Who do you write for?"
Anne: "I am alway kind of amazed that people wat to read me. It took a while to develop a readership. My first book sold only 3000 copies. When I hit the 10 000 mark I started to believe in it.

Daarna zei Anne dat het haar speet maar dat ze wel wilde signeren maar ze ging het nier personaliseren (voor zus of zo). Hoewel het heel gezellig was was iedereen blij dat we de frisse lucht inkonden. Ik had geen zin om in de rij te staan. Wel voelde ik me erg verwant met Anne Lamott. En dat is volgens mij haar sterke punt: ze doet zo gewoon, zowel in haar boeken als in het dagelijks leven. Daardoor kunnen veel mensen zich met haar identificeren.

 


Marietje

 

      relevante links:

 

Boekgrrls

Laatste keer bijgewerkt: 16/11/06  Eisjen

Terug naar top pagina