Een paar dagen geleden zag ik op het net dat Anne Lamott naar een
boekhandel niet ver van mij vandaan zou komen om uit haar nieuwe boek
"Blue Shoe" voor te lezen. Hoewel ik nog nooit iets van haar
gelezen heb klonk wat ik over haar gehoord had heel sympathiek.
Alles lukte: mijn man
was bereid de kinderen te
"doen", zodat ik erheen kon. Bij de boekhandel aangekomen
stond er nog niemand, dus ging ik gauw even wat gezond "fast
food" halen. Toen ik een kwartiertje later terug kwam stond er een
rij toen om de hoek. Ik wist dat de ruimte maar heel klein, maar wel
heel gezellig, was. Ik begon mezelf al uit te schelden over hoe stom ik
was geweest, toen de rij in beweging kwam. Eenmaal binnen was er zelfs
nog een plaatsje vrij op de voorste rij! Misschien durven mensen daar
niet te zitten. Al gauw was het stampvol en bloedheet.
Toen Anne Lamott binnen kwam moest ze meteen een vestje uittrekken.
Verder had ze een spijker broek, dun truitje en gymschoenen aan. Haar
haar heeft "dreadlock" die ze voortdurend van haar gezicht
moet wegvegen. ze praate tegen de zaal alsof ze een oude vriendin was.
Ze viel meteen met de deur in huis: "Ik heb gehoord dat er hier in
Boston een grote beweging is die tegen het bombarderen van Iraq
is." Donderend applaus. Dat velen in Boston tegen een bombardement
zijn, is waar. Vanavond is Bush ook in de stad en er is een gigiantische
demonstratie op touw gezet. Ik had nog heel even
geaarzeld
waar ik nou naar toe moest. Ik dacht niet dat mijn aanwezigheid bij
de anti Bush demonstratie, George van gedachten zou doen veranderen, dus
ben ik naar Anne Lamott gegaan. Gelukkig maar, want nu sloeg ik twee
vliegen in een klap. Lamott zei dat ze zich voorgenomen had zich in de
komende maanden vor het streven naar een vreedzame oplossing zou
inzetten.
Anne vertelde eerste iets meer over de inhoud van haar nieuwe boek.
"Blue shoe" is haar 6e fiction boek. "It's about the same
stuff I always write about: family, faith, loss, grief, deep and painful
stuff about the people we love." Er zijn drie verhaallijnen diedoor
elkaar lopen
1. De hoofdpersoon van het verhaal is Mattie een net gescheiden vrouw
met twee kinderen Ella, een meisje van vier, en Harry, een jongetje van
anderhalf.
Het huwelijk van Mattie's ouders is
altijd heel slecht geweest, maar voor de buitenwereld leek het altijd
ideaal. Haar vader is al 20 jaar dood, maar haar moeder Esa leeft nog,
hoewel langzaam aftakelend. Mattie en haar broer Al proberen ma in de
bejaardengemeenschap, waar ze woont, te houden, hoewel
ze eigenlijk naar een verpleeghuis moet.
2. Mattie heeft ratten in haar huis. Na eerst met allerlei
natuurlijke middelen geprobeerd te hebben ze weg te krijgen belt ze
uiteindelijk toch een Evergreen Pest Control. De rattenvanger die bij
haar aanbelt ziet eruit alsof ze hem al jaren kent. Helaas is het zijn
eerste dag in deze
baan en hij heeft er geen flauw
idee van wat hij nou met die ratten aanmoet, dus
belt hij een collega. Mattie en de mislukte rattenvanger, Daniel,
sluiten vriendschap. Ze worden, ondanks het feit dat Daniel met een
mooie, intelligente, begripvolle ideale vrouw getrouwd is (Pauline),
steed intiemer met elkaar. En dan,ineens, gaat Mattie met
haar ex naar bed.
3. Mattie ziet de auto waarin ze heeft leren
autorijden in de stad en spreekt de bestuurder aan. Haar vader had, toen
hij nog leefde, de auto aan hem verkocht. Hij vertelt erbij dat er nog
allerlei dingen in het dashboard vakje lagen: een rijbewijs, een
bibliotheekaart, een paar brieven enz. Daarbij zat ook een kleine blauwe
schoen. Zijn vrouw heeft de spullen altijd bewaard en hij wilze graag
aan Mattie teruggeven.
Hier stopte Lamott even om wat dieper op de blauwe schoen in te gaan.
Twintig jaar geleden toen Anne aan het herstellen was van een
verbroken relatie woonde ze tijdelijk (anderhalf jaar) bij een vriendin
is. Op straat ziet ze een gumball machine. Ze doet er een kwartje in en
in het bolletje zit een ringetje met een blauwe schoen erop. Anne begon
de ring als een soort talisman te dragen. Toen haar vriendin in de
moeilijkheden kwam legde Anne de blauwe schoen op
het kussen van haar vriendin met een briefje: "I think you need
this now." De vriendin had de ring altijd aan zelfs op haar werk
als top manager van een bank of als ze stofzuigde. En toen kreeg Anne
het weer moeilijk en op een ochtend lag de blauwe schoen op haar kussen
met een briefje: "I think it's time to give it back now!"
Anne vertelde erbij dat zij altijd al in God geloofd heeft en dat ze
in die tijd al niet meer dronk met behulp van Anonieme Alcoholisten.
Toen zei ze: "Everybody needs something to hold on to" en
vertelde een verhaal over kinderen wiens ouders omgekomen waren die door
Europa dwaalden. De mensen die zich over hen
ontfermden bemerkten dat geen van de kinderen kon slapen. Ze gaven de
kinderen een stuk oud brood om vast te houden. Toen konden de kinderen
wel slapen. De ring met de blauwe schoen vervulde diezelfde funktie.
Anne bleek haar eigen boek niet bij zich te hebben om uit voor te
lezen. Ze begon te vertellen over hoe verstrooid ze wel niet is. Dat ze
uit de auto stap zonder hem uit te zetten en dan rustig gaat shoppen.
"Fortunately, I never lock my car, so someone can
always turn it off," voegde ze er lachend aan
toe. Iemand uit de zaal leent haar een boek. De eerste scene die ze
voorleest gaat over de broodmachine die Pauline aan Mattie cadeau doet
en die Mattie niet durft te weigeren. Het is erg komisch en sfeervol. In
de tweede scene helpt Mattie haar moeder met boodschappen doen wat
volledige uit de hand loopt.
Dan komt he vragen uurtje.
Vraag: How are you?
Anne: How sweet of you to ask that. Well, life is very simple. I have
five friends whom I can't do without. My son is
thirteen now. He is very easy. Since ten months I have a new man in my
lfe, a South African. I'll show you his picture if you buy my book. If
you buy two books you can see my son's picture.
Our dog and our cat died recently, and we are not over that yet. Maybe
we'll never get over it. My mother died last year. That was terrible,
but now life is a lot easier. I carried my mother in a snuggly (een
babyrugzakje) all my life. I am an orphan now. I run the Sunday school
at my church. I love every year I get older."
Lamott houdt een twee wekelijks
dagboek bij voor salon.com en wilde werken voor de vrede.
Vraag: Which books do you like?
Anne: Laurie Cullen, Carol Enshaw- Lucky in the corner. There is so much
dogshit put out by popular culture that you really look to find
something.
Vraag: "What is it like when admirers of your work come to your
church?"
It does not happen very often because they have to deal with all this
Jezus stuff and such. They often can't believe that I am running the
Sunday school. You are all very welcome at Saint Andrew's Church in
Marin City, california.
Vraag: "The spiritual stuff in your book might turn people off.
How do you feel about that?"
Anne: "I never try to convert anybody. I can't write trying
to get you to read my book. Other writer who are not spiritual do
the same; they write about what means something to them.
Fundamentalists tell me I will be writing in hell
very soon. Over het bidden. "My prayers are usually short. I often
pray: Lord, save me from my own solutions to my problems."
Vraag: "Who do you write for?"
Anne: "I am alway kind of amazed that people wat to read me. It
took a while to develop a readership. My first book sold only 3000
copies. When I hit the 10 000 mark I started to believe in it.
Daarna zei Anne dat het haar speet maar dat ze wel wilde signeren
maar ze ging het nier personaliseren (voor zus of zo). Hoewel het heel
gezellig was was iedereen blij dat we de frisse
lucht inkonden. Ik had geen zin om in de rij te staan. Wel voelde ik me
erg verwant met Anne Lamott. En dat is volgens mij haar sterke punt: ze
doet zo gewoon, zowel in haar boeken als in het
dagelijks leven. Daardoor kunnen veel mensen zich met haar identificeren.
Marietje