Gisteren
stond de overlijdensadvertentie van Tip Marugg in de krant. Eerlijk
gezegd wist ik niet eens dat hij nog leefde. Er stond een artikeltje van
Cees Zoon in de Volkskrant waarin verteld werd, dat hij al jaren
nagenoeg blind was en teruggetrokken leefde op Curaçao met zijn honden.
Net als Reve was hij een stevige drinker. Schrijven en drinken als
middel tegen zelfmoord was de kop van het artikel. Cees Zoon noemt zijn
werk Latijns-Amerikaanse literatuur geschreven in het Nederlands. En
Nederlands was in feite een tweede taal voor hem, want van huis uit
sprak hij Papiamento. Jaren geleden las ik "De morgen loeit weer aan".
Ik was onder de indruk, maar weet nu niet meer waar het over ging, maar
kan me de sfeer nog wel herinneren. Ik ben benieuwd of het te vinden is
in de
bibliotheek. Een generatie waarmee ik mee opgegroeid ben, is aan het
verdwijnen.
Ja,
joh, dat dacht ik ook gisteren toen ik het hoorde. 'De morgen etc.'
herinner ik me ook als prachtig boek, maar wist ook niets meer. En voor
alle keren dat de geliefde scholieren uittreksels van onze boekgrrlssite
plukken, gooi ik er nu maar eens een url van zo'n uittrekselsite
tegenaan, dan weet je het weer. :-)
De ikpersoon, een oude kluizenaar, zit voor zijn huis op de trap
met whisky en bier. Het is nacht en hij denkt terug aan vroeger, aan
zijn kindertijd en andere dingen. Hij voelt zich niet gelukkig op
het eiland, hij voelt zich ellendig en eenzaam en wil liever dood.
Hij heeft vier honden die hij altijd apart uit moet laten, anders
vreten ze elkaar op. Hij beschrijft wat hij ziet bij zonsondergang
en zonsopgang, hoe het landschap steeds lichter wordt en de heuvels
steeds zichtbaarder. Zo vertelt hij ook een verhaal over de vogels
die sterven bij het ochtendblauw, hij associeert daarbij de dag met
de dood Hij voelt zich prettiger als het nacht is, hij is een echt
nachtmens. De nacht is voor hem als de liefde, waarin hij zich
veilig voelt, omdat de nacht als een zwarte vrouw is: "Terwijl ik in
mijn enigheid halfdronken op de stoep van mijn woning zit te
mijmeren, is de nacht mijn zwarte vrouw." Het verhaal eindigt als de
morgen weer aan loeit.
(meer bij
Scholieren.com)
Ja
precies, En wat een mooi weemoedig gedicht van Der Mouw erbij.
Stond
gisteren op teletekst, hij is in dezelfde maand geboren als Reve, en nu
dus ook in dezelfde maand gestorven... Even gekeken, het staat nog
steeds op teletekst 433,
"Van het Reve en ik schelen nauwelijks 40 uur met elkaar in
geboortejaar. De heer moet wel erg toornig zijn geweest in de maand
december van dat verschrikkelijke jaar 1923", aldus Tip Marugg zelf.
Ik ken Tip Marugg niet. Lezenswaardig?
Tip
Marugg moet je zeker lezen. Ik las maar één van de 3 romans die hij
schreef, maar ik ga nu ook naar de andere 2 op zoek. Ik vraag me af of
ze in de bibliotheek nog te krijgen zijn. De morgen loeit weer aan, is
uit 1988 en werd toen genomineerd voor de
AKO
literatuurprijs.
vandaag
hingen de vlaggen halfstok op bandabou (westelijke helft van het eiland),
waar hij woonde. dat vond ik een 'groots' gebaar van de lokalen. hun
dorpsheld dood. hij was al jaren ziek, had zijn leven lang aan niemand
een boodschap en hield van afzondering. ja, binnen de proporties van
klein en nog kleiner, was hij de reve van curaçao. ayó!
femia
Kees
Fens besteedt in zijn column in de Volkskrant vanmorgen op zijn eigen
ingetogen maar onvolprezen wijze aandacht aan Tip Marugg. Lezenswaardig!
Tot
op heden las ik niks van deze auteur. Wel herinner ik me een
buitengewoon fascinerende tv-documentaire over hem. Wanneer? O jee, al
heel wat jaren geleden. Wie ging bij hem op bezoek? Weet ik ook al niet
meer. Was 't een vpro- docu? Ik herinner me een bescheiden onderkomen,
't was avond, veel drank en veel geklets.
Zou je zoiets nog ergens terug kunnen vinden?
hoi
Eisjen bij dezen een paar foto's van de eenvoudige plechtigheid bij de
'ter aarde stelling' van Tip Marugg; de aarde moesten we uit een
emmertje in het stenen 'huisje' scheppen.
Frank Martinus Arion, bovenste rij, derde foto
Willem Statius Muller, onderste rij, eerste foto
(klikken op de foto's geeft een groter beeld)
Wim Statius Muller liet me weten dat hij zich verheugt op het
optreden in de Rode Hoed, hij heeft lichte voorkeur voor een andere
locatie, omdat de hoed een rebelse reputatie heeft. maar ach, zei hij,
zoals het een ouder iemand betaamt, de tijden zijn veranderd hè? ayó!
femia
|
Een van de meest intrigerende auteurs in de Nederlandse literatuur
was een man die geboren en getogen was op Curaçao, maar wiens roots
zowel in Midden-Europa als in Zuid-Amerika lagen: Tip Marugg, ‘de
heremiet van Pannekoek’. Zo stond hij al sinds jaar en dag op Curaçao
bekend, en sinds een jaar of zeventien ook in Nederland. Het beeld van
een van de wereld afgekeerde kluizenaar, die huiverig was van alles wat
zweemt naar publiciteit en wiens leven door honden en door drank werd
beheerst, sprak zeer tot de verbeelding. De drie romans die hij in een
periode van dertig jaar heeft geschreven, werden in 2001 uitgebracht in
één band.
(meer bij
boekbalie.nl)
Silvio Alberto (Tip) Marugg (Curaçao, 16 december 1923 - 22 april 2006),
Antilliaans schrijver en dichter.
Tip Marugg werd op Curaçao geboren als vijfde van zeven kinderen. Zijn
ouders waren beiden Rooms-katholiek, maar Marugg werd zowel katholiek
als protestants opgevoed.
(meer bij
Wikipedia)
De schoonheid van de taal was zijn passie. Ook van zijn eigen taal, het
Papiaments dat zoveel nuances op erotisch gebied kende. Hij maakte dan
ook een erotisch woordenboek in het Papiaments. Ook schreef hij
prachtige gedichten in die taal, die zijn nicht Enid Hollander op muziek
zette.
(Jos de Roo. Meer op
Antillen/Aruba)
Door de Boekgrrls besproken boeken:
|