Dit weekend mijn rolletje volgeschoten in het Letterkundig
Musem in Den Haag, bij de lezing van Remco Campert.
Hij las eerst voor uit eigen werk en deed dat erg leuk. Op zijn gemak, ontspannen. Hij
begon met een serieus stuk, daarna wat korte verhalen. Sommige behoorlijk hilarisch.
Tenslotte wat gedichten. De 3 kwartier waren zo om en het is verbazingwekkend om te zien
hoe iemand die in aanleg toch nogal bedeesd en verlegen is, zo met een zaal om kan gaan.
Na de vragen werd er gesigneerd en ik had mijn ruim 30 jaar oude, versleten exemplaar
van het "Het leven is verukkeluk" mee genomen. Mijn zoon, ook aanwezig, had ik
het fototoestel in de hand gedrukt met de opdracht een foto te maken op het moment dat er
gesigneerd werd en dat deed hij braaf. Toen zei die klier (mijn zoon dus, niet Remco C.)
met een brede grijns: "Meneer Campert, mijn moeder zou OntzEttend graag met U op de
foto willen".
Ik verschoot van kleur en riep iets van gedraag je enzo, maar R.C. vond het een prima
plan, nodigde me uit achter de tafel en daar stond ik met een kop als een boei voor het
front, iedereen kijken, je kent dat wel. Dus ik heb nu een "staatsiefoto van de
famous writer en Moi". Die kerels moeten wat doen om hun brood te verdienen, denk ik
dan........