Arundhati Roy - The God of small things


In dit boek van Arundhati Roy (volgens de kaft de Bookerprizewinnaar van 1997) begon ik jaren geleden eens, en ik kwam er niet doorheen. Nu nogmaals moed gevat, en het viel eigenlijk alles mee. Weliswaar houd ik niet zo van boeken waarin mensen extreem vreemd gedrag vertonen (als de grootvader in het verhaal door z'n zoon betrapt wordt op het mishandelen van zijn vrouw en zoon zegt dat hij dat nooit meer wil hebben, is vader reactie:

"Late at night he went into his study and brought out his favourite mahogany rocking chair. He put it down in the middle of the driveway and smashed it into little bits with a plumber's monkey wrench. (...) He never touched Mammachi again.But he never spoke to her either as long as he lived."

tsja...), maar gelukkig voerde dat aspect beslist niet de boventoon. Een andere persoon in het verhaal die is gestopt met praten is Estha, die samen met zijn zusje Rahel een tweeëiïge tweeling vormt. Rahel komt op haar dertigste terug naar India, naar Ayemenem, omdat Estha door zijn vader naar het ouderlijk huis is teruggestuurd. Daar woont nu alleen nog Baby Kochamma, een oudtante van de tweeling, met haar bediende Maria (de familie is christelijk). Vanuit dit heden wordt verteld wat zich heeft afgespeeld toen de tweeling zeven of acht was, toen hun nichtje Sophie Mol (mol betekent klein) het huis in Ayemenem bezocht en toen is overleden. Waarna de tweeling werd gescheiden, omdat Estha naar zijn gescheiden vader in het noorden van het land werd gestuurd.

Door de gebeurtenissen die zijn voorgevallen is Estha, zo begrijp je als lezer, uiteindelijk zijn spraak verloren, en dat maakt nieuwsgierig. In het boek wordt vervolgens afwisselend een stukje over het heden en een stuk over het verleden verteld. De stukken over het heden droegen aan de onthulling van wat in het verleden was gebeurd niet echt bij, en spraken me daarom niet zo aan, ze hielden het verhaal tamelijk onnodig op, vond ik. Maar de stukken over het verleden waren interessant en spannend: wat is er in vredesnaam voor ergs gebeurd? In deze stukken bouwt Roy knap de spanning op en probeert je daarbij het perspectief van de de kinderen te geven door geregeld scènes te beschrijven in de vorm van uiterst korte zinnen (vaak maar één woord) die zintuiglijke waarnemingen weergeven:

"They locked his arms across his back.Click.And click."


Verder neemt Roy je mee in het verhaal door personen en situaties op een bepaalde manier te beschrijven, en later alleen die beschrijving te laten terugkomen. Zo is een van de personages de 'omeletteer' van het dorp, wat slaat op de uitdrukking 'you can't make an omelette without breaking eggs', en zo wordt Rahel soms aangeduid als een fountain of een love-in-Tokyo, omdat dat laatste een haarelastiekje is waarmee Rahel een staartje bovenop haar hoofd heeft staan, als een fontein. Ik vond dit een mooie manier van schrijven en van samenhang in het verhaal brengen.

Wat betreft de gebeurtenissen waar je nieuwsgierig naar wordt gemaakt is wat er is gebeurd met Velutha, een onaanraakbare die in dienst is bij de familie en waar de tweeling gek op is, gruwelijk. En des te erger omdat het, zoals Roy benadrukt, vooral een uitvloeisel is van het kastensysteem. De manier waarop deze gebeurtenis voor de familie echter wordt 'opgelost' door Baby Kochamma moet weliswaar de frustraties van Estha en Rahel verklaren, maar dat deel van de ontknoping vond ik helaas nogal ongeloofwaardig. Nou ja, al met al toch een mooi boek om gelezen te hebben.
 

Monalisa

 

 


Arundhati Roy has been described as: charming, humorous, strong-willed, independent, energetic, creative, with a great sense of fun, 1.55m of doe-eyed delicateness, a down-to-earth 'girl next door', a towering intellect with a poetic fluency with words delivered in a soft modulated voice, a dog-lover. She is 40 years old and describes her two favourite pastimes as 'writing and running'.
(meer op deze website van een fan)

The first Indian citizen to win the prestigious booker prize and a million dollar book deal has made Arundhati Roy, a celebrity and a tall literary lioness persona. Now in her late-30s, living in Delhi, Arundhati Roy (One of People Magazine's "50 Most Beautiful People in the World 1998") grew up in Kerala, in which her award winning novel "The God of Small Things" is set.
(Website met foto's van Kerala)

Speaking of influences and defenses, your work has been compared to Salman Rushdie's. And now, in India, you face charges of obscenity in India for the erotic ending of "The God of Small Things" -- a controversy reminiscent of (but not as severe as) Rushdie's fatwa (death sentence).
(meer in het interview met www.salon.com)

indertijd lazen we het met de levende leesclub. Ik genoot er van en  volgens mij was dit boek ook waarin ik bananenjam vond die ik toen gemaakt hebt. Zoet en machtig. Maar het boek was prachtig. Veel en vol.

Je vindt ons toch hopelijk geen dode leesclub? ;-)


absoluut niet!
 

> volgens mij was dit boek ook waarin ik bananenjam vond die ik toen gemaakt > hebt. Zoet en machtig.

Kan kloppen. De jam is een product van het inmaakbedrijfje van grootmoeder, dat later door haar zoon over de kop wordt geholpen. De bananenjam is een discutabel produkt, omdat het niet genoeg wegheeft van jam. Ik kan me daar iets bij voorstellen: nam dit voorjaar een potje bananenjam mee van Lanzarote, dat weinig 'jammigs' had (maar wel lekker was).

ik heb het ook ooit gelezen met een 'levende' leesclub. Kan me niet zo veel meer van herinneren. Ik geloof dat ik er niet zo veel aan vond. Vaag Indiase sfeer staat me nog bij. Was er ook niet een tweeling in het verhaal? Raar eigenlijk - dat er een tijd was waarin ik boeken las en _geen_ mails over schreef...

> Vaag Indiase sfeer staat me nog bij.

Die sfeer vond ik vaak wel erg goed beschreven, vooral de stilte en (s)loomheid die de hitte met zich mee bracht.

> Was er ook niet een tweeling in het verhaal?

Ja, een tweeëiïge, die blijkbaar desondanks elkaars gedachten en gevoelens kon waarnemen (wat normaliter hoogstens bij eeneiïge tweelingen voorkomt, voor zover ik weet).

> Raar eigenlijk - dat er een tijd was waarin ik boeken las en _geen_ mails > over schreef...

Zo verbaasd was ik ook dat ik over dit boek op de site vond, omdat ik het echt een soort boekgrrls-boek vond. Maar ja, het is ook al uit '97, dus bijna tien jaar oud...

 
Boekgrrls

Laatste keer bijgewerkt: 18/12/06  Eisjen

Terug naar top pagina