Wat een gedicht. Geweldig. En twijfelen over braille dat doe _ik_
niet.
"Braille
is een zogenaamd reliëfalfabet; de letters en andere
aanduidingen worden door middel van puntjes in het papier gedrukt, zodat
er een kleine verhoging voelbaar is, die met de vingertoppen 'gelezen'
kunnen worden."
Toen je mij met lichte
vingertoppen behoedzaam
en toegewijd de braille las
Er zijn een paar plekken op een vrouwenlichaam, kleine verhogingen
voelbaar, die met de vingertoppen 'gelezen' kunnen worden.
Als die goed 'gelezen' worden dan kalmeert agressie (tijgers en
leeuwen vallen in slaap) dan is aanvallen volledig onmogelijk (de
slang rolt zich op en de schorpioen trekt zich terug). Eenmaal uit
gelezen, haal je verlost adem en voel je het wilde bonken van de ander
zijn hart. In je binnenste wordt het stil, je valt even
in slaap en, vooral als dit braille lezen in de ochtend plaats heeft
gevonden, stap je met een soort van "Halleluja-gevoel" het bed weer uit
en kun je de hele dag aan!!!!
Voor het eerst van mijn leven dat ik een goede vrijpartij zo 'karig,
direct, helder, sober en onopgesmukt' heb zien beschreven.
Fantastisch en bedankt Anne.
Na
het lezen van dit gedicht over de prachtige lichamelijke liefde, zei ik
spontaan 'amen'.
Ik
keek nog even op het net en vond bij
Van
Oorschot:
'Michaelis´ gedichten vallen op door een geraffineerd gebruik van
beeldspraak en onderkoelde wijze van formuleren. Ze bestaan vaak uit één
heldere volzin die in een aantal versregels is verdeeld, waardoor
schijnbaar gewone dingen in een nieuw licht komen te staan.'
Alsof ze het specifiek over dit gedicht hebben.
"geraffineerd gebruik van beeldspraak en onderkoelde wijze van
formuleren". Dat is het dus helemaal. Dit gedicht bestaat uit 2 zinnen
en het is voor mij in ieder geval zeker dat een schijnbaar 'gewoon ding'
(wanneer is een goede vrijpartij dat eigenlijk?) in een nieuw licht is
komen te staan.
Wat ik mij nu realiseer is dat het voor iemand geboren in 1922 een heel
bijzondere open kijk en vrije manier van denken over zoiets precairs is.
Mijn moeder is twee jaar jonger. Zij heeft mijn manier van praten over
dit onderwerp ondertussen zeker geaccepteerd, maar kan zich er nog
steeds (lachend) over verbazen.
Dat Michaelis naar het gymnasium ging voor de tweede wereld oorlog zegt
natuurlijk als iets over haar achtergrond. Ook op de site van Van
Oorschot staat hoe haar ouders op haar eerste gedicht (op driejarige
leeftijd) reageerden. En dat vind ik ook getuigen van een stimulerende
omgeving:
`Op driejarige leeftijd presenteerde ik me voor het eerst als
dichteres. Op een avond stak ik onder het eten onuitgenodigd een verward
relaas af over iets dat ik die dag had gezien en van eminent belang
achtte. Hier en daar waren zwakke tekenen in de richting van rijm en
metrum te bespeuren. Het epos eindigde met de triomfantelijk
uitgesproken woorden: En achter de deur / stond een heel grote
chauffeur. Mijn ouders luisterden vol aandacht zonder me op te hemelen
of uit te lachen, en probeerden me vervolgens een toelichting te
ontlokken om achter het waarheidsgehalte van mijn verslag te komen.´
geinig.
ja, een voltreffer dit woensdaggedicht.
na het nietsigheidje van anna ;hoe kan
het ook anders ;-) en het voor mij mankgaande 'niet gebeurd' van
judith (gedicht heel kundig
uiteraard, maar het beeld storend. leed vergelijken heikele zaak.
gelukkig maar dat het oorlogsleed wordt verpakt als droom) is dit kracht
in eenvoud. het beeld zingt!
En
ik maar denken dat het om de geboorte van een baby ging. Misschien
vanwege het kerstverhaal van te voren. Bij het braillestuk dacht ik in
eerste instantie ook aan sex, maar vanwege die harten tegen elkaar, het
verlost en het binnenste dat stil werd en een lege kerk. De leeuwen en
tijgers en schorpioen had ik als barenspijn verklaart. De nog blinde
baby die wat rondtast bij de tepels en het orgel de
eerste schreeuw.
Maar goed , het kan natuurlijk ook een orgasme zijn. Had ze eigenlijk
kinderen?
Voor
een eerste schreeuw duurt het wat lang, behoedzaam en toegewijd vraagt
tijd, dat wordt ademnood, maar toch vond ik de baby van Hanneke een
vondst. Nu het zowel gelezen is als vrijen en als eerste moment na de
geboorte kan ik het lezen als een gedicht zonder toegespitste duiding.
Als een moment van intense vrede bij een echt contact. Daarna vlamt het
leven dan weer op als
hevig de moeite waard. Weer mooie overlopen van de ene regel in de
andere.
>
Had ze eigenlijk kinderen?
Ik antwoord in de vorm van een van Hanny's
eigen gedichten:
Het kind
Sedert de droomspin mij omspon
met duizend parelende webben,
zie ik hem spelen in de zon,-
het kind dat wij nooit zullen hebben.
Zijn ogen die het zonlicht vangen,
zijn klaar en helder als kristal
en onvertroebeld door verlangen:
ogen van voor de zondeval.
Hij glimlacht schuldeloos en wijs.
Zijn vogelstem streelt licht mijn oren.
Zijn wereld is het paradijs,
want hij is rein en ongeboren.
Ik mag mijn armen niet uitstrekken,
hem smekend met ons mee te gaan.
Waarom ook zouden wij hem wekken
tot een ontluisterd, aards bestaan?
Nimmer zal hij behoren bij
de uitgebloeiden, de verdorden
en nimmer lijden zoals wij
die nooit zijn ouders zullen worden.
Eigenlijk
vind ik vrijen niet precies uitdrukken wat het gedicht volgens mij zegt.
Het heel voorzichtig verkennen van het geliefde lichaam, 'behoedzaam en
toegewijd'. De narigheden en angsten die daardoor niet verdwijnen, maar
even niet aanwezig lijken, ze slapen, trekken zich terug, de ik is van
ze verlost. Daarna volgt pas de opgevoerde spanning, ' ik voel je hart
tegen het mijne kloppen', en de ontlading als triomfantelijk kerkorgel.
Het heeft iets plechtigs ook, op deze manier de liefde bedrijven, niet
alleen een overdonderend spektakel, maar een overweldigend gevoel.
Hanny zegt het zo simpel, dat ik het eigenlijk helemaal niet uit elkaar
wil rafelen. Het 'amen' wat ik voelde was genoeg.
Je
verwoordt precies wat ik voelde bij dit gedicht.
>
Wat ik mij nu realiseer is dat het voor iemand geboren in 1922 een >
heel bijzondere open kijk en vrije manier van denken over zoiets >
precairs is. Mijn moeder is twee jaar jonger. Zij heeft mijn manier van
> praten over dit onderwerp ondertussen zeker geaccepteerd, maar kan
zich > er nog steeds (lachend) over verbazen.
Misschien daarom dat ze haar genot vergeleek met kerkorgels en
braille :-)
Nog meer over het leven van Hanny Michaelis vind je
hier:
Anne