Een boek waar slechts een enkeling "plezier" aan beleefde. Het grauw, verdriet en de ellende worden blijkbaar zo gepresenteerd, dat het nauwelijks te verteren valt.

De eerste reactie:

> Ik was niet echt van plan om de boek van de maand in handen te nemen want ik heb wel eerder korte verhalen van Allison gelezen - of in ieder geval pogingen gedaan. Kwam er nooit doorheen - haar klagende stem irriteert me mateloos. Zo ok, ze heeft een rotjeugd gehad - nou en? Is ze daardoor alle mogelijkheden om ooit een keer te lachen kwijt geraakt? Misschien schrijft ze als therapie, prima, ik wens haar veel succes ermee, maar ik ben geen social worker en wil dat gezeik allemaal niet aanhoren.