Ruiz Zafon (Carlos)

Ik kreeg dit splinternieuwe boek spontaan aangeboden na wat gemail tussen Eisjen en ik over een mogelijk interview met de schrijver in Utrecht. Ben bijna halverwege en vind het... eh... nee, geloof de hype niet grrls, dit is dus _niet_ alles dat wordt beloofd aan de kaft. En echt, ik was meer dan bereid om het geweldig te vinden... En het _idee_ is wel mooi, maar helaas komt het verhaal nooit helemaal tot leven. Ik had meer een 'Crimson Petal' leeservaring verwacht, zo'n boek waar je helemaal ingezogen wordt in het wereld van het verhaal. Maar nee, het werkt gewoon niet. Het is niet _slecht_. Ik zal het wel uitlezen maar ... nou ja, te veel 'maars' zal ik maar zeggen... Ik begon zelfs _heel even_ aan mezelf te twijfelen ('Waarom vindt iedereen behalve ik dit boek zo geweldig? Mis ik iets?') en zocht wat recensies op.


"(...) wat je vandaag zult zien mag je aan niemand vertellen. Aan niemand."  "Zelfs niet aan mama?" informeert de jongen met gedempte stem. Zijn vader zucht, terwijl hij zich verschanst achter het trieste glimlachje dat hem als een schaduw door het leven volgt. "Natuurlijk wel", antwoordt hij. "Voor haar hebben we geen geheimen. Haar kun je alles vertellen."


Subscribe to Ruiz Zafon (Carlos)