Arme, maar mooie jongen (Pietro) gaat werken voor de ook al zo mooie, maar arrogante Maria. Na een aanvankelijke wederzijdse afkeer komt het tot een gepassioneerde liefdesverhouding. Een huwelijk zit er niet in, het standenverschil is te groot en Maria's familie zit verlegen om een echtgenoot met geld. En dus trouwt Maria met de rijke, intelligente en symphatieke, maar lelijke Francesco.
Citaat: Ze hield niet van Francesco, maar Pietro was vergeten. Haar hart, genezen van de vreselijke liefdesaandoening, was nu vredig aan het soezen, alsof het van een ziekte herstelde.
Van vroeger herinner ik me nog dat je wanneer je de communie ontving, je drie uur, later 1 uur van te voren niet mocht drinken. Tijdens de lange hoogmis moest dan ook vaak de fles 4711 gepakt worden om flauwgevallen mensen bij te brengen. In de tijd van Maria was het kennelijk nog een stuk strenger:
'De ochtend van haar huwelijksdag stond ze vroeger dan gewoonlijk op en waste haar hele lichaam, de mond stevig gesloten om geen druppeltje water in te slikken, want bij de huwelijksplechtigheid moest ze de hostie innemen.'
Nogal smerig als je bedenkt dat de priester de hostie op de uitgestoken tong plaatste!
Nou ja, Pietro laat het er niet bij zitten. Hij zal hoe dan ook aan geld zien te komen en Maria de zijne maken. Dat gaat dan in bewoordingen als:
"Doden, doden! Hij moest iemand doden, hij had mensenbloed nodig voor de vreselijke dorst die hem zijn keel schroeide"
Tijdens hun huwelijksreis op het platteland gaat Francesco op zoek naar gestolen vee. Hij komt niet terug. Maria¹s gemoedstoestand wordt als volgt beschreven: Gedreven door haar verdriet en de moed der wanhoop liep Maria voort door het bos, in de stervende nacht, als een sprookjesfiguur. De omgeving was het volmaakte decor voor een tragedie: het licht van de afnemende maan, geheimzinnige schaduwen, angst, voorgevoelens, berouw, onheil en misdaad.
En Francesco wordt inderdaad dood aangetroffen. Met zeven dolkstoten is zijn hart doorboord. Hoe het verder gaat staat onder de verklapper.
Ik kon me niet inleven in dit boek. Zo vreselijk pathetisch, geëxalteerd, gepassioneerd. Toch een te nuchtere Hollander vrees ik, En te oud waarschijnlijk. Ik geloof dat ik vroeger ook wel erg geleden heb onder onbeantwoorde liefdes.
Het leukste (nou ja, leuk) vond ik eigenlijk het laatste stukje over het leven van Grazia Deledda waarmee het boek afsloot. Ze heeft dan al jaren borstkanker en als de laatste fase ingetreden is, komt een priester de sacramenten toedienen: Grazia Deledda deed hem zelf open. - "Waar is de zieke? - Dat ben ik, komt u maar mee."
V
E
R
K
L
A
P
P
E
R
Ja, ze trouwen. Even is Maria gelukkig, maar dan komt ze er achter dat haar nieuwe echtgenoot de vorige vermoord heeft. Ze geeft hem niet aan, dat zou schande over de familie brengen.
Citaat:
"Ze herinnerde zich ooit een rij gevangenen gezien te hebben die op weg waren naar de strafkolonie. Ze liepen twee aan twee, allen aan de ketting. Zij en Pietro waren als die ongelukkigen: gebonden aan dezelfde ketting, op weg naar hetzelfde oord van boetedoening."
paola