Caatje schreef een tijd geleden over 'The Artist's Way' en 'Je leven schrijven' door Julia Cameron. Door de crash kan ik de correspondentie niet nalezen, maar op de site schrijf je, Caatje, dat je in een bepaalde periode veel aan TAW gehad hebt. Op de een of andere manier interesseerde het me. Kon ze 2ehands kopen en ik vind het heerlijke boeken. Ze krijgen me aan het schrijven zonder schuldgevoel. Want dat is vaak de moeilijkheid bij mij, ik denk dat ik er eigenlijk geen tijd voor vrij mag maken, want er is altijd wel iets te doen wat belangrijker lijkt. Schrijven, en schilderen, wat ik ook graag doe, is immers maar een hobby, dat doe je pas als je tijd over hebt, als je vakantie hebt, als je je enkel gebroken hebt, maar gewoon tegen jezelf zeggen: zo meid, laat ze allemaal de ...krijgen, ik ga schrijven, dat mocht ik van mezelf niet. Wel doen, zegt TAW, schrijf in verloren ogenblikken, zorg dat je altijd schrijfspullen bij je hebt, schrijf als je in de wachtkamer zit, ga op een terrasje zitten en noteer wat je hoort en ziet, schrijf gewoon. Zo had ik het nog nooit bekeken.

Julia raadt aan om elke morgen na het opstaan te schrijven, sta er vroeger voor op, schrijf snel drie bladzijden met alles wat zomaar in je opkomt. lees ze niet na, verbeter er niets aan, schrijf zoals je denkt, 3 pagina's, elke ochtend. Ik ben nu aan de veertiende week, en vind het heerlijk om te doen. Ik zet geen wekker, maar verslaap me nooit. Een van de wekelijkse opdrachten is het kunstenaarsafspraakje. Ga tenminste 1x in de week iets doen, buiten de deur ergens waar je nog nooit was, en alleen, dat is de clou, en ga daar schrijven of schrijf er later over. Doe of je je innerlijke kunstenaar mee uit neemt, verwen hem een beetje, en als het een kind is, ga dan iets typisch kinderlijks doen, ergens op een stoeprand zitten in een andere buurt en ga dan later opschrijven hoe dat voelde en wat je toen dacht. Ga dingen doen die je nooit alleen durfde of deed, alleen naar de bioscoop gaan of in een café aan de bar gaan zitten, ik noem maar wat op, wat ik nooit doe.

Er staan allerlei opdrachten in. Het belangrijkste is echter, voor mij althans, dat het me weer bewust heeft gemaakt van het gevoel een uur helemaal voor mezelf nodig te hebben, zonder dat er iemand iets van me wil of waarin ik zelf denk iets te moeten doen. Ik sta een uur eerder op, om iets voor 6 uur, en ga schrijven, het liefst ergens buiten, maar als het te koud is binnen. Ik heb weer geleerd het niet gek te vinden te danken voor het leven. Wie of wat ik bedank, daar heb ik geen voorstelling van, maar aangezien alles in beweging is, dank ik de Beweger.

Het tweede boek, Je leven schrijven, geeft allerlei voorbeelden van mensen die weer via deze methode aan de gang konden komen. Beide boeken zetten je op het spoor van een meer spiritueel leven.

Ik denk dat je niet alle oefeningen moet doen. Het zijn hints die ze geeft en je pikt eruit wat je aanspreekt, al benadrukt ze wel dat het heel nuttig kan zijn om juist eens dingen te gaan doen die je eigenlijk helemaal niet leuk vindt.

Leidje

Wat heerlijk voor je dat je daar aan begonnen bent, dat je het jezelf toestaat! Is zo fijn aan de Boekies vind ik, er komen boeken/tips voorbij die je lekker kan bewaren en als het jouw tijd is gaan lezen en/of uitvoeren.

Ik was nog benieuwd of het boek heel nadrukkelijk op schrijven gericht is of dat de oefeningen, zeg maar, neutraal zijn en je iedere artistieke bezigheid kan uitvoeren die jij wilt doen. Ik zou graag meer willen tekenen; kan dat ook 'aan de hand van' dit inspirerende boek?

Toen dit boek voor het eerst voorbij kwam, dacht ik aan een soort schrijfcursus, vooral ook door de tweede boektitel 'Je leven schrijven'. Ik kan nu zeggen, dat TAW je aanspoort om vrij te zijn in je creatieve uitingen, welke dan ook. Begin gewoon met wat kleuren op papier te zetten, al bezig zijnd krijg je meer zin en zie je iets wat leuk is, doe daar dan wat mee, _klooi wat rond op het papier_, of voor de schrijvers schrijf zomaar op wat je in gedachten komt, beschrijf wat je ziet en hoort, hoe je je daarbij voelt, _hang wat op de bladzijde rond_. Belangrijk is, dat je,'het spoor legt'. Een ruwe opzet is dat, zonder verbeteringen, zonder het direct al perfek te te willen hebben. Laat het nog niet aan iemand zien of lezen, wees zelf ook niet te critisch op dat moment. Gewoon: dat heb ik gemaakt, dat is nu iets, wat er eerst niet was. Wie zal mij vertellen dat het anders moet? iedereen is toch als amateur begonnen?

Een belangrijk hulpmiddel om de stem binnenin je die kritiek levert buiten gevecht te stellen of te omzeilen is het dagelijks schrijven van de ochtendpagina's. Die pagina's schrijven _ is_ natuurlijk schrijven, maar ze werken voor elke vorm van creativiteit, schilderen, dansen, fotograferen, beeldhouwen. Ik merk zelf, dat ik daardoor op heel andere gedachten kom, nieuwe ideeën opdoe, en dat oude ideeën, die niet meer 'in' waren en waarvan ik meende dat ik die niet meer mocht hebben weer mee gaan doen. Ik durf weer andere dingen, omdat het stemmetje niet meer zegt: "Stel je niet aan, verbeeld je maar niks, denk je zelf dat je gedichten kunt schrijven, dat een een schilderes bent? Denk je nou echt, dat iemand die er verstand van heeft het goed vindt?"

Dit is één aspect van het boek dat me aanspreekt en wat voor mij een deur opende naar het tweede aspect: Respect hebben voor de creativiteit die in je zit en die een gift is van je Schepper. Met elke uiting van creativiteit geef je iets terug aan je Schepper. Dat idee vond ik eerst eh, nou ja, soft, 'gristelijk', bijna belachelijk, jeeh zeg, als iemand eens zou weten dat ik werkelijk zo dacht! Maar na een paar weken ochtendpagina's merkte ik, dat ik de stem buiten werking had gesteld, die vond dat ik wel idioot zou zijn als ik mijn krabbels -aan een, de, schepper, wat was dat eigenlijk?- terug zou geven. Een gevoel van dankbaarheid kwam op, omdat ik _kan_ schrijven en tekenen, de mogelijkheid ertoe heb, en niet of het KUNST is wat ik maak. Dat gevoel komt dicht in de buurt van iets terug willen doen.

Om op je vraag terug te komen: als je vrij wilt zijn om te maken wat JIJ wilt, door na een eerste spoor gelegd te hebben pas te gaan kijken wat er beter aan kan, of er wat bij moet , of er wat af moet, of er fouten inzitten die er nog uit moeten, enz. dan is TAW ook voor schilders en beeldhouwers, voor alle mensen die zich moeten en willen uiten belangrijk. Aangezien Julia Cameron vooral scenarioschrijfster en dichteres is, ligt in TAW de nadruk op schrijven. Het is het tegendeel van een schrijfcursus.

Een derde belangrijk punt is voor mij het weer in contact komen met het verleden. Daar was ik vóór TAW al mee begonnen, door de correspondentie met een boekgrrl, die me daarbij al enorm geholpen had, omdat ze zonder raad te geven zich voor me open stelde en over haar verleden vertelde en luisterde naar wat ik over het mijne zei. Dat daar TAW naadloos op aansloot, vind ik een van de wonderlijke dingen in het leven. Je bent er aan toe en iemand zet je op dat spoor.

Door nu aanwijzingen te krijgen om over belangrijke dingen uit je leven te schrijven - en je komt daarbij op herinneringen en verbanden, die je niet voor mogelijk had gehouden!- verrijk je je beeldenvoorraad enorm. Die beeldenvoorraad is ook een belangrijk punt, niet alleen voor schrijvers maar zeker ook voor beeldende kunstenaars. Daarvoor is ook die truc van het kunstenaarsafspraakje bedoeld. In het begin is dat vreemd om te doen, je denkt misschien dat je wel erg kinderlijk bezig bent, maar het werkt! je komt op andere gedachten en krijgt andere denk-beelden.

Ik zou zeggen, probeer het gewoon. Je groeit erdoor.

Leidje

Ik was degene die oorspronkelijk tipte (ik heb het boek The Artist's Way al ruim vijf jaar geleden doorgewerkt en het ook in mijn Wie is Wie opgenomen als het boek dat de meeste invloed op me heeft gehad) en laatst kwam het toevallig weer ter sprake.

Ik krijg echter een beetje het idee dat sommigen denken dat The artist's way als ondertitel of zo 'Je leven schrijven' heeft (of zie ik spoken?). Hoe dan ook, het zijn twee aparte boeken. Het ene is niet vertaald in het nederlands (voor zover ik weet) en het andere dus wel. The Artist's way gaat over creativiteit/kunstenaarschap meer in z'n algemeenheid en Je leven schrijven over (hoe kan het ook anders) schrijven. Wilde dit toch nog even benadrukken, om enig mogelijk misverstand weg te nemen. Beide boeken zijn goed, al is de oorspronkelijke taal beter, gewoon omdat Cameron buitengewoon invoelend kan schrijven en met de vertaling valt er toch iets van haar mooie stijl weg.

Caatje, die zo happy wordt van al die mensen die The Artist's Way opeens ontdekken, ik ga het nu echt gauw zelf weer eens lezen.

Ik ben je enorm dankbaar, Caatje, dat je het zo in je Wie is Wie hebt opgenomen. Het is het absoluut waard om met deze boeken als hulpmiddel mensen een handvat te geven om zichzelf beter te leren kennen, je niet alleen op papier te realiseren dat je (wel eens) enorm klungelig bezig bent geweest, maar ook dat je enorm goede en waardevolle dingen hebt gedaan. Vrouwen zijn vaak zeer bescheiden over dat laatste. Al die bescheidenheid, '' ah joh, het stelt toch niks voor" remt de creatieve uitingen. En je berooft jezelf daarmee niet alleen van een hoop plezier, maar vooral van de voldoening iets moois gemaakt te hebben. Iets moois toegevoegd te hebben aan de wereld.

Leidje

Erg bedankt voor de tip!!! Ik heb het gekocht voor een vriendin die door droeve omstandigheden veel van zich aan het afschrijven is. Hopelijk helpt dit boek op een positieve manier daaraan bij!