Ter gelegenheid van de 60^ste verjaardag van Marion Bloem én haar 40-jarig jubileum als schrijfster werd “Een meisje van honderd” uitgebracht, een familiegeschiedenis die begint in Nederlands-Indie en doorloopt in het begin van deze eeuw. De titel is uiteraard een verwijzing naar haar eerste boek “Geen gewoon Indisch meisje”.

De hoofdpersoon is “Moemie”, een weeskind dat geadopteerd wordt en daarna steeds verbonden blijft met familieleden in deze familie. 
Die familie had haar in haar jeugd nodig om de geesten in hun huis te verjagen, daardoor konden ze er een jaar gratis blijven wonen.

Doordat de totale periode 100 jaar beschrijft én de familieleden zich in diverse werelddelen bevinden en veel reizen, krijgt het boek een 
extra lading, opgebouwd rondom een aantal hoofdpersonen die dicht bij een aantal belangrijke gebeurtenissen in de geschiedenis betrokken zijn. Het koloniale verleden, maar ook de periode na de Tweede Wereldoorlog wordt helder weergegeven, tot en met het actuele leven in zowel Nederland als op andere plaatsen op de wereld.

Het boek begint met een rituele zelfmoord van de familie van ‘Moemie’, begin 1900, die in haar jeugd meerdere namen had  doordat ze in verschillende gezinnen en een tehuis werd geplaatst. Ze beweegt zich steeds tussen de positie van pleegdochter en goedkope arbeidskracht, hecht alleen aan een paar voorwerpen in een mandje, verdient iets bij door voorspellingen te doen. In haar jeugd ‘ziet’ Moemie bij personen zaken die hen later zullen overkomen, met name zaken die in de Tweede Wereldoorlog zullen gebeuren, wat haar ernstig verwart.Later leert zij hiermee om te gaan.

In de hedendaagse tijd is Daisy (60) met haar dochter Beila hoofdpersoon, waarbij ook veel actuele gebeurtenissen spelen. De familie komt, vaak ondanks zichzelf, bij elkaar en blijken toch meer gemeenschappelijk te hebben dan ze zich realiseerden en wensten. Steeds blijft Moemie een belangrijke factor, door haar voorspellingen, zoals van 9/11, en haar rol in de familie is ook na haar dood groot.

Het perspectief wisselt steeds, zowel qua hoofdpersoon als qua tijd, waardoor het verhaal blijft verrassen, maar er ook soms bij de lezer 
verwarring ontstaat over de onderlinge relaties, de verhoudingen zijn ingewikkeld en hadden mogelijk wel een ‘stamboom’ verdiend. 
De hoofdpersoon “Moemie” blijft een raadselachtige figuur, het werd mij niet duidelijk waarom ze de keuzes maakt die ze maakt. Is het haar verlangen naar een betekenisvolle rol, een plek in de familie, maar waarom doet zij daar geen recht op gelden? Ze is immers voor de familie van grote betekenis, zowel qua advies als ook praktisch in bijvoorbeeld de moeilijke jaren ’40 van de vorige eeuw, waarbij ze een aantal familieleden in leven hield door hen van voedsel te voorzien en zaken voor hen te regelen. Toch zag men haar vooral als een handige bediende en lijkt ze toen niet de erkenning te krijgen die ze zocht en verdiende.

Deze familieroman die vijf generaties omvat is een bijzondere roman  waarvan het meeslepende verhaal veel lezers tot het eind zal boeien. 

Karin