Pieter Steinz van het NRC (20 januari 2006) ergert zich dood aan Heleen, ze is een ergerlijke hoofdpersoon, met haar zelfmedelijden, haar gebrek aan daadkracht, haar onvermogen om zich te verplaatsen in haar kinderen of haar man. Ze moet haar zegeningen tellen, want ze heeft gezonde kinderen, een lieve man, etc. en ze mag vooral niet zeuren!
Lieve Pieter, dat horen vrouwen in de overgang echt al decennia, en het verbaast niemand, ook Dorrestein niet, lees maar in het tijdschrift Boek van februari/maart 2006 dat dit de reactie is op het eerste boekkarakter met overgangsklachten. Ik vind Heleen helemaal geen zeur. Jammer genoeg herken ik te veel van haar gedoe. Ook al heb ik geen moeder die een herseninfarct krijgt en heb ik geen kinderen, waarvan één in Australië zit en de andere vooral in het dierenasiel. Die fijne fase in het vrouwenleven is een soort postpuberteit, waarin er van alles aan je lichaam verandert (dr. v.) en de hormonen door je lijf gieren. Moodswings, mooie naam voor van het ene op het andere moment het gevoel krijgen dat je op een feestje maar beter de schaal met dipsaus over iemand heen kunt storten. Kijk, ik doe het niet, ik voel het razen door mijn lijf, maar tel tot tien. Heleen doet het gelukkig wel en daar ging de dipsaus over het nette pak. Het is niet leuk als de aftakeling van je lichaam voelbaar en zichtbaar is en het is ook niet leuk als je niet meer kunt bedenken waarom iemand van je zou houden. Misschien wordt het ooit weer leuk, maar als je erin zit snap je het niet. En voor de dames die dit gezeur vinden: jouw tijd komt nog wel of je hebt geluk gehad. Ik wens iedereen geluk.
De nieuwe Dorrestein met de lange titel is daarnaast een lange aanklacht tegen de ouderenzorg in Nederland. 't Zal alleen maar slechter worden en het is nu al mensonterend. Het is alleen nog te danken aan daadkracht van de Bills en Anitaas, die in de verzorgingshuizen werken, dat er nog ietsje menselijkheid aanwezig is. Dorrestein neemt geen pen voor de mond en beschrijft dat allemaal met een precisie. Zelfs een in je kerngezonde periode opgestelde 'zorgverklaring' is een nutteloos document. Je zult je leven uit moeten leven. Heleen zal er aan moeten wennen dat ze nog vele jaren haar moeders enige baken zal zijn.
En wie nu denkt dat dit een onverteerbaar zwaar boek is heeft het mis. Het boek is licht geschreven met veel humor en prachtige metaforen en liefde voor de talige verhaspeling die het herseninfarct oplevert. Ook hilarische scènes, bijvoorbeeld op de Garden Fair waar Heleen uit hoofde van hun kwekersbedrijf staat of de mislukte expedities om Bioclin te kopen. Dorrestein schreef inderdaad een Bridget-Jones-voor gevorderden die geheel volgens het genre een happy end heeft, althans voor even.
