Oorspronkelijke titel: In cold blood

In november 2009 was In Cold Blood / In koelen bloede van Truman Capote ons maandboek.

Lees eventueel eerst de nominatie waardoor het boek werd gekozen.

Het is 1 november 2009 en ik ben vanmorgen dus 'braaf' begonnen in ons maandboek In Cold Blood. Dat begint met een motto van François Villon (Ballade de pendus)... oei wat is mijn middelbareschool Frans roestig! Er is hier vast wel een grrl die een vertaling uit haar mouw schudt? De eerste zin lukt wel, maar daarna...

"Frères humains qui après nous vivez,
N'ayez pas cuers contre nous endurcis,
Car, se pitié de nous povrez avez,
Dieu en aura plus tost de vous mercis."

Even een letterlijke vertaling :

 

“Mensenbroeders die na ons (zullen) leven,
Heb geen stenen (versteend) hart tegen ons (wees niet hard voor ons),
Want, als jullie medelijden hebben met ons, arme mensen,
Dan zal God ook voor jullie heel snel medelijden hebben (dan zal God jullie
eerder vergiffenis schenken)”

Het is logisch dat je met je middelbare school-Frans hier niet uitkwam; de
taal van Villon in Oud Frans is namelijk heel gedateerd, en voor de meeste
mensen vrij onbegrijpelijk. Vergelijk even met de taal van Vondel : een
buitenlander gaat hier ook sterk de wenkbrauwen bij fronsen !

Vond een Engelse vertaling: niet uit mijn eigen mouw geschud ;-(

BALLAD OF THE GIBBET.

{An epitaph in the form of a ballad that Francois Villon wrote of
himself and his company, they expecting shortly to be hanged.}

Brothers and men that shall after us be,
Let not your hearts be hard to us:
For pitying this our misery
Ye shall find God the more piteous.
Look on us six that are hanging thus,
And for the flesh that so much we cherished
How it is eaten of birds and perished,
And ashes and dust fill our bones' place,
Mock not at us that so feeble be,
But pray God pardon us out of His grace.

Listen, we pray you, and look not in scorn,
Though justly, in sooth, we are cast to die;
Ye wot no man so wise is born
That keeps his wisdom constantly.
Be ye then merciful, and cry
To Mary's Son that is piteous,
That His mercy take no stain from us,
Saving us out of the fiery place.
We are but dead, let no soul deny
To pray God succour us of His grace.

The rain out of heaven has washed us clean,
The sun has scorched us black and bare,
Ravens and rooks have pecked at our eyne,
And feathered their nests with our beards and hair.
Round are we tossed, and here and there,
This way and that, at the wild wind's will,
Never a moment my body is still;
Birds they are busy about my face.
Live not as we, nor fare as we fare;
Pray God pardon us out of His grace.

In Cold Blood is een waargebeurd verhaal over een meervoudige moord in Kansas, 1959. De slachtoffers waren Herbert William Clutter (een rijke boer) en zijn gezin, bestaande uit zijn vrouw Bonnie, hun 16-jarige dochter Nancy en hun 15-jarige zoon Kenyon.

Capote kwam de viervoudige moord op het spoor door een artikel in de New York Times. Hij reisde met zijn jeugdvriendin Harper Lee af naar Kansas om daar over de moorden te schrijven. Samen interviewden zij lokale bewoners en de recherche, en produceerden zo duizenden pagina's met aantekeningen. Capote had jaren nodig om het boek te schrijven, dat uiteindelijk in 1966 werd uitgegeven. Wel publiceerde hij voor die tijd al kleine artikeltjes in de New York Times -- en volgens een boekgrrl stonden die ook in het Parool!

Uit de film Capote (met een geweldige hoofdrol van Philip Seymour Hofman) meen ik me te herinneren dat de schrijver ernstig gefascineerd raakte door de 2 daders.

Ben na de samenvattingsklus van - De liefde dus - begonnen in Truman Capote's - In koelen bloede -. Naast dat het het maandboek is, is het ook één op mijn lijstje "boeken die in andere boeken voorkomen/genoemd worden". Fijn als lijstjes zo heerlijk comineren! Ik lees een AP pocket uit 1993 waar Maarten 't Hart op de voorkant schrijft: "Na het lezen van dit boek kan men echt niet meer slapen" en " Hij (Capote) had besloten om dit project uit te voeren met zijn vroegere buurmeisje in Monroeville; Nelle Harper Lee (...) Harper Lee heeft haar jeugd accuraat beschreven in To kill a Mockingbird - waarin een waarheidsgetrouw portret van Capote als kleine jongen voorkomt," zo lees ik verder in het nawoord van Maarten 't Hart. Kijk dat wist ik niet, dat ze buurkinderen waren geweest, wel dat Harper Lee en Capote goede vrienden waren en dat zij met hem is meegegaan naar Holcomb. Maarten 't Hart schrijft daarover "Drie maanden lang heeft Harper Lee Truman Capote geassisteerd bij dit project. Daarna heeft zij zich, overigens in de beste verstandhouding met Capote, teruggetrokken"
Het is een beetje raar een boek te lezen waarvan je de 'wording'al gezien hebt in een film (ik zag Capote en ook Infamous . De spanning in het verhaal is daardoor weg. Je weet wat er gebeurt is, je weet wie de daders zijn en je weet ook hoe het met de daders afloopt. Maar je weet niet hoe Capote het opgeschreven heeft, hoe het verhaal er op papier uitziet. De eerste 50 bladzijden deden me sterk denken aan een ander moordverhaal - De vermoedens van Mr. Wicher - van Kate Summerscale, dezelfde toon van beschrijven van omgeving en bezigheden van de toekomstige slachtoffers en daders een paar dagen voorafgaand aan de moord. Bij Capote zit er veel meer dialoog in en dat maakt het stukken levendiger. Een groot verschil is natuurlijk dat Capote zelf met daders en getuigen gesproken heeft en Kate Summerscale haar "onderzoek" uit geschreven bronnen moest halen. Het is een moord die 50 jaar geleden plaatsvond, in november en ook toen viel de 13de op een vrijdag, net als dit jaar. (voor de grrl(s) die het leuk vindt om op een bepaalde in het boek genoemde datum met lezen te beginnen, ik kan me tenminste één grrl herinneren die in - De avonden - van Gerad Reve begon op 27 december). Ga eens verder lezen, dan heb ik het voor de 13de wel uit den ik.

Ooit heb ik al eens geprobeerd dit boek te lezen en ik herinner me dat ik
het toen weg heb gelegd omdat ik dit gewoon niet wilde lezen. Zoveel
gruwelijkheden.
Alleen al dit:

'we hebben hém. Haar. De jongen en het meisje. Misschien de twee anderen
ook. Maar het is zaterdag. Best mogelijk dat ze mensen in huis hebben. Laten
we op acht rekenen, of twaalf voor mijn part. Om zeker te zijn moeten ze
erin elk geval allemaal aangaan.'
'Lijkt me een hoop. Om zo zeker van te zijn.'
'Dat heb ik je beloofd schat, een en al hersens tegen de muren.'

Toen ik dit las, had ik al weer de neiging het boek dicht te slaan. Hoe goed
Capote het ook allemaal beschrijft -je krijgt wel een mooi beeld van de tijd
en het leven van een Amerikaans gezin -, ik gruw hiervan.
Raar, want als het helemaal fictief zou zijn had ik er waarschijnlijk minder
moeite mee.

Of het aan zijn schrijfstijl ligt weet ik niet, ik gaf al aan dat ik het een
akelig verhaal vind..en ik heb besloten ermee te stoppen.

Met het schrijven van - In koelen bloede - creëerde Truman Capote een nieuw genre in de literatuur namelijk de non- fictie roman (of faction). In koelen bloede is gebaseerd is op het waargebeurde verhaal van een moord op vier gezinsleden in het Amerikaanse plaatsje Holcomb in Kansas.
Het boek werd zes jaar na de moord in 1965, gepubliceerd. In die tussentijd deed Capote onderzoek naar de achtergrond en de gevolgen van deze afschuwelijke moord.
Het is een beetje raar een boek te lezen waarvan je de 'wording' al gezien hebt in een film (Capote en Infamous). De spanning in het verhaal is daardoor weg. Je weet wat er gebeurd is, je weet wie de daders zijn en je weet ook hoe het met de daders is afgelopen. Maar je weet niet hoe Capote het opgeschreven heeft, hoe het verhaal er op papier uitziet. De eerste 50 bladzijden deden me sterk denken aan een ander moordverhaal - De vermoedens van Mr. Wicher - van Kate Summerscale, dezelfde toon van beschrijven van omgeving en bezigheden van de toekomstige slachtoffers en daders. Bij Capote zit er veel meer dialoog in en dat maakt het stukken levendiger. Een groot verschil is natuurlijk dat Capote zelf met daders en betrokkenen gesproken heeft en Kate Summerscale haar "onderzoek" uit geschreven bronnen moest halen. Het is een moord die 50 jaar geleden plaatsvond, in de nacht van 14 op 15 november. Capote toont in zijn boek vooral de daders. Hij beschrijft hun doen en laten vanaf de dag (vrijdag de 13de ) voor de moord tot hun gang naar de galg op 14 april 1965. Capote tekent hun levens aan de hand van gesprekken, dagboekaantekeningen en andere spullen die zij hem ter beschikking stellen. Daarnaast doet hij verslag van het onderzoek naar de moord (hij citeert soms letterlijk uit rapporten) en de reacties van de bewoners van Holcomb. Ook geeft hij de verklaringen weer die een aantal deskundigen en bekenden van de moordenaars in de rechtbank aflegden. Het lijkt wel of Capote meer met lot van de moordenaars begaan was dan met dat van de slachtoffers. Niet dat hij de moord goed praat, maar hij probeert vooral te verklaren waardoor deze jonge mannen tot hun daad gekomen zijn. Het boek heeft als motto een deel uit François Villons "Ballade de pendus", daaruit valt al op te maken dat hij mededogen toont met de daders aan wier jonge leven door de doodstaf een abrupt einde is gekomen. Toch had ik meer informatie en verhalen verwacht over de impact die de moord had op het leven van de bewoners van Holbcom. Daar lees je niet zo heel veel over, niet veel meer dan dat mensen angstig waren, dat iedereen nieuwe sloten op de deuren deed en dat mensen wantrouwig werden naar elkaar, omdat ze in eerste instantie dachten dat de moordenaar best eens een bekende zou kunnen zijn. Maar misschien had het ook te maken met het feit dat de mensen er liever niet over wilden praten en die Capote maar een rare snuiter vonden.
In 2005 en 2006 verschenen kort na elkaar twee films over de werkwijze van Truman Capote ( Capote en Infamous)  Tom Jan Meus schreef er in het NRC dit over: "Capote was een manipulator, zei Duane West, de aanklager die de moordenaars voor de rechter bracht. Het boek vond hij niet veel. Er stond geen fout in, zei hij, maar de fout was dat er zoveel niet instond: mensen, zoals hijzelf, die geen medewerking hadden verleend, waren er zowat uit geschreven. En hij had documenten bewaard die bewezen dat de grote schrijver er niet vies van was mensen om de tuin te leiden.
Alle mensen die hem problemen konden bezorgen had hij gepaaid. Sommige geïnterviewden had hij doodeenvoudig betaald. Rechercheurs nam hij mee op lange kroegentochten door Kansas City. Notabelen van Holcomb kregen bijna allemaal een invitatie om met hem naar Hello Dolly! op Broadway te gaan. En als het paaien niet zou hebben geholpen, dan nog zouden er in de ogen van Capote geen problemen ontstaan. "Hij zei: dit is een non fictie-roman - dan weet iedereen toch dat de feiten zijn geromantiseerd?" Eerder schreef hij in een artikel: "Ook Capote wist niet tot een groot deel van de gemeenschap door te dringen. De boeren, de ruggengraat van het dorp, bleven de boot afhouden, beaamt Dolores Hope. "Zij vonden het project weerzinwekkend.`` Boerenzoon Mark Jarmer (39), een geschiedenisleraar die in Holcomb opgroeide, doorgrondde pas een paar jaar geleden hoe gegriefd de boerengemeenschap was door de schrijver. Hij sprak zijn vader aan op het verleden, omdat leerlingen belangstelling voor de moorden ontwikkelden - ook Jarmers vader had al die jaren met geen woord over de zaak gesproken. Jarmer hoorde voor het eerst dat zijn vader optrok met Nancy Clutter - ze zaten samen in de 4H-club, een vereniging van plattelandsjongeren. En Jarmer vernam hoe na de moorden, toen van de daders nog geen spoor was, het idee overheerste dat het bloedbad door een dorpeling was aangericht: mensen sliepen massaal met hun wapen onder het kussen, in de wijde omtrek waren alle sloten uitverkocht. Het was traumatisch. Dat een geëxalteerde buitenstaander zich in dit intieme drama mengde, alsof het zijn zaak was, enkel omdat hij een boek wilde schrijven - dat was een affront, vertelt Jarmer. Boeren zijn gewend te anticiperen op de grillen van de natuur, vertelt hij. Ze incasseren tegenslag in stilte en werken vanaf de volgende dag aan herstel, zonder terug te blikken. De Methodistische kerk bevestigt ze hierin. Maar de goddeloze Capote deed het tegenovergestelde - hij benadrukte het verleden, de tegenslag, de dood. Hij ontheiligde de slachtoffers, zegt Jarmer. "Mijn vader had het geaccepteerd als Capote over het leven van de Clutters had geschreven. Schrijven over hun dood was het laatste dat ze verdienden, vond hij."

Ik heb het redelijk snel uitgelezen, ben niet heel erg onder de indruk van het verhaal, maar daar speelt vast in mee dat ik het van de film kende. In iedergeval ben ik niet onderste boven van de schrijfstijl van Capote. Toch besef ik dat het voor die tijd een gewaagd iets was om op deze manier een boek te schrijven. Nu kennen we natuurlijk veel meer van dit soort non- fictie romans.

Dit verslag geeft aardig wat informatie om het boek heen, waarvoor dank. Interessant! Het staaft ook wel hier en daar mijn eigen ideeën over dit boek.

Het verhaal met als uitgangspunt een bericht in de New York Times, november 1959: "Holcomb, Kan. Nov. 15 (UPI). Een rijke verbouwer van koren, zijn vrouw en hun twee jonge kinderen werden vandaag doodgeschoten in hun huis gevonden. Zij waren omgebracht door geweervuur van dichtbij, nadat zij gebonden en gekneveld waren."

Dit bericht trof Truman Capote, hij zocht juist nieuwe inspiratie, las ik ergens. Hij stortte zich er letterlijk op. De Erge Bekentenis die ik moet doen is dat ik stukken overgeslagen heb en het verhaal, _nadat_ de schurken opgepakt waren, diagonaal gelezen heb. Maar ik heb het wel _uit_!

Ik vind beslist dat Capote van een gruwelijke gebeurtenis een boeiend boek gemaakt heeft. Ondanks dat ik ook vind dat hij een enorm lange aanloop nodig heeft om tot het moment te komen waar alles om draait. In die zin vind ik het weer erg Amerikaans: veel gepraat over hoe geweldig, succesvol, lief, harmonisch, gelovig etc. de familie Clutter wel niet was. Hoe goed ze omgingen met hun depressieve, zielige moeder (niet dat ze dat niet was, hoor, maar het wordt zo uitgemolken). Waarna ik verbijsterd was om zo weinig te lezen te krijgen over de reacties, het verdriet, de handelingen van de twee overgebleven zusjes. Behalve dan dat de jongste voor het gemak maar meteen haar bruiloft regelde in dezelfde week als de begrafenis, omdat de familie toen helemaal bij elkaar was! Het logenstrafte voor mij de voorafgaande ophemeling.

Ik kan mij best voorstellen dat het in de tijd dat het boek verscheen, 1966, opzienbarend, want vernieuwend en controversieel, was om een dergelijke gebeurtenis om te zetten in een fictionele roman. Hoe noem je dat eigenlijk? Een documentaire-roman? Docu-drama? Journalistieke roman? Nee, 'faction', lees ik net op de achterflap! Ik kan mij ook goed voorstellen dat de bewoners van Holcomb lang niets moesten hebben van Capote (en Harper Lee), om datgene wat hun leven op z'n kop zette, in hun ogen uit te baten.

Maar het positieve is, vind ik, dat Capote goed kan schrijven. Niet geweldig, maar gewoon goed. Hij heeft er geen sensatieverhaal van gemaakt. Hij schrijft sober en feitelijk, hoewel te uitputtend naar mijn smaak. Hij is diep in de psychologie van de moordenaars gegaan. Daar is lef voor nodig, maar het kan te ver gaan. In de vijf jaren die het duurde voordat ze opgehangen werden, was er vrij veel contact en ontstond zelfs een band tussen de twee mannen en Capote. Capote "huilde tweeënhalve dag lang daarna". Hoe kan het!
Wat ook bijzonder is, is de vorm; vanaf het begin weet je wie de daders zijn en wie de slachtoffers, en beide geschiedenissen gaan gelijk op. Het maakte mijn nieuwsgierigheid naar het verdere verloop niet minder, hoewel dat makkelijk had gekund. Dat heeft hij goed gedaan. Door de vele ingeweven, levensechte dialogen is zijn stijl ook levendig gebleven. Dus dat vind ik allemaal goed. Toch blijft er bij mij ook iets onbehaaglijks hangen. Capote is er zo met hart en ziel ingedoken dat ik een persoonlijke betrokkenheid bespeur, ook met de daders, waar ik een nare smaak van krijg. Zou het echt alleen de journalist in hem zijn geweest, die hem zo liet werken?

Een paar jaar geleden wou ik dit boek lezen voor mijn eindexamenlijst. Ben er in begonnen, maar ook weer weggelegd, omdat de taal me wat te moeilijk was.
Bovendien had ik op dat moment nog 5 uur over om 3 boeken uit te lezen. Dat zou ik nooit redden. Gelukkig zijn mijn leraren er nooit achtergekomen, alhoewel ze me wel dingen vroegen over dit boek.
Nu kwam dus eindelijk de kans om dit boek te gaan lezen.
Eerst even een samenvatting:
Twee jongens (mannen eigenlijk) moordden in het Kansas van de jaren 50 een rijkere boerenfamilie uit.
Truman Capote las daarover in de krant en besloot daarover een boek te schrijven. En dat is dus dit boek. Het boek vertelt het verhaal van de slachtoffers, de daders, het onderzoek, de omgeving, het hoe, het waarom en de consequenties. Dit boek wordt wel gezien als het eerste true-crimeboek.
Toen ik erin begon vond ik het best moeilijk om in de taal komen, het 'soort engels', so to speak. Beetje anders, dan bijvoorbeeld engels chicklit. Ook heeft Truman veel tijd nodig om door het eerste stuk heen te komen, maar toen ik daar doorheen was. Toen vond ik toch wel heel mooi om te lezen, het interesseerde mij zeker wel. Meestal ben ik er één van: hoe gruwelijker, hoe mooier, maar dit viel mij nogal mee, maar toch heb ik wel genoten van dit boek. Ik vond het heel interessant om de vele opmerkingen van de omgeving te lezen. Hoe de daders ertoe kwamen, maar ook alle tijd ervoor en erna.
Na het lezen van het boek, kan ik wel zeggen dat ik vind dat het rechtsproces indertijd niet eerlijk is gegaan. Vooral het waarom interesseert mij altijd erg, en dat werd hier redelijk duidelijk. De psyche van de daders vind ik heel mooi verteld, ik ben er best wel wat wijzer van geworden.
Nu kan ik me voorstellen dat andere mensen hier niks aan vinden, maar ik ben sowieso erg geinteresseerd in dit soort criminaliteit en vooral in de psyche van deze mensen. Ik had ze eerlijk gezegd wel willen ontmoeten, maar dat is dan ook wel vooral uit nieuwschierigheid. Sommige mensen zullen dit misschien een rare opmerking vinden. Maar ik ben gewoon gefascineerd door deze mensen. Vooral over Perry had ik graag meer willen weten, zijn gevoelsleven en hoe het nu voelde in een cel, wetende dat je opgehangen zou worden. Hoe hij nou echt tegenover Dick stond, hoe hij zich voelde tijdens de moord. Wie het nou echt gedaan had (alhoewel ik daar mijn vermoedens over heb.) Dick lijkt mij meer het type koelbloedige moordenaar. Maar ik denk ook zeker dat de besproken ziektes in het boek er wat mee te maken hadden.
Omdat ik echt in het boek kwam, gewend raakte aan de taal, het lekker vloeiend liep en ook het onderwerp me erg aansprak, ben ik zeer tevreden over dit boek. Ben heel erg blij dat ik het gelezen heb. En ik moet eerlijk bekennen, ik had het niet verwacht van zo'n 'oud' boek.

Heerlijk om mee te lezen met de lijst.

Het begin las lekker weg. Behalve dan dat je leest over levens waarvan je
weet dat ze erg snel afgelopen zullen zijn. Daarna vond ik het dan ook even
niet meer leuk lezen.

Toen kwam de onderzoeksperiode door de mensen van KBI. Dat begon weer te
boeien, vooral eigenlijk door de manier van vertellen. Een schijnbaar
alwetende verteller gaat naadloos over in de indirecte rede. Erg vernuftig
toegepast. Noodzakelijk ook. Omdat er zo veel mensen verhoord worden, krijg
je een inkijkje in veel levens en vooral ook in kleine gemeenschappen in de
VS in de jaren zestig.

Daarna volgen de gevangenschap en het proces. Dat vond ik een taai deel om
te lezen. De uitkomst staat bij voorbaat vast. Ik nam het mezelf wel kwalijk
dat ik niet meteen in de gaten had dat met de zes doden van de vier kogels
uit het begin snapte dat met die laatste twee de beide moordenaars bedoeld
werden.

Doordat ik het laatste deel moeizaam moest doorploeteren, is mijn
eindoordeel niet positief. Vooral ook omdat het boek nogal oud is. Als het
in déze tijd zou spelen, zouden al die juridische spelletjes waarschijnlijk
een mooie tegenhanger vormen voor al die Amerikaanse misdaadseries die ik
graag mag zien. Als deze series op waarheid berusten, is de M´Naughten Rule
(recognises no form of insanity provided the defendant has the capacity to
discriminate between right and wrong) inmiddels vervangen door de Durham
Rule (an accused is not criminally responsable if his unlawful act is the
product of mental disease or mental defect). Dat hele stuk over wat de
staatspsychiater en de wetenschappelijke psychiater zouden zeggen, vond ik
dan ook bijna niet om door te komen. Behalve waar gezegd wordt dat Kenyon
zijn vaders doodsadem hoorde. Dat geluid kwam eerder ter sprake bij Perry.
Dat was even een moment dat ik echt geraakt werd. Verder eigenlijk
nauwelijks.

Na het voorspelbare vonnis duurt het nog even voordat dat voltrokken wordt:
de moorden werden gepleegd op 15 november 1959. De plegers worden opgehangen
op 14 april 1965. Ook dat laatste stuk waar Dick en Perry wachten op hun
dood, raakte me vreemd genoeg niet.

Ik vroeg me af waar Truman Capote zélf staat/stond ten opzichte van de
doodstraf. Ik heb het gevoel dat hij het dichtst bij Alvin Dewey staat. De
enige KBI-agent in wiens persoonlijke leven je een inkijkje krijgt. Dewey is
vóór de doodstraf, maar heeft bij Perry zo zijn twijfels. Capote zou daarmee
een aanhanger van de Durham Rule zijn.

Wat ik Capote kwalijk neem is zijn voorbeeld tussen haakjes bij de
beschrijving van de lijsten die bijgehouden worden over
terdoodveroordeelden. Die worden onder andere bijgehouden op ras. En de
blanken zijn dan in de meerderheid! Het boek is verschenen in 1966. No way
dat er meer blanken dan zwarten in Death Row zaten. Waar hij op andere
momenten exact en feitelijk is, geeft hij hier een voorbeeld! Die lijsten
heeft hij beslist in kunnen zien, waarom de werkelijke aantallen niet
vermeld dan?

Capote is het boek gaan schrijven naar aanleiding van een kleine krantenadvertentie waarin de mysterieuze moord op een boerenfamilie in Kansas wordt beschreven. Hij start een vijf jaar durend onderzoek naar de moord, komt in contact met de twee daders, spreekt de mensen in Holcomb en volgt het politieonderzoek tot aan de executie van Smith en Hickock. Hij maakt geen aantekeningen en geen bandopnamen. Het boek wordt in 1966 gepubliceerd en het wordt een groot succes.

Het eerste deel van het boek vond ik wat taai. De familie Clutter wordt beschreven, hun omgeving, de mensen in hun omgeving. Erg gedetailleerd. Maar het taaie was echt voorbij op het moment dat Smith en Hickock richting Clutter-farm gaan. Alhoewel de gebeurtenissen feitelijk en redelijk afstandelijk worden beschreven, is het een indringend verhaal. Het kost (helaas) geen moeite om voor te stellen wat een drama zich in de farm heeft afgespeeld. Het deed mij sterk denken aan het boek The Manson Murders van Vincent Bugliosi waar eveneens een verbijsterend beeld wordt geschetst van de moord op Sharon Tate en haar vrienden door aanhangers van Charles Manson. Alhoewel de aandacht in dit boek vooral uitgaat naar het politieonderzoek. Capote vertelt ook over het politieonderzoek maar geeft daarnaast een gedetailleerd inzicht in de de persoonlijkheden van de beide daders. En dat mag gerust een onthutsend beeld worden genoemd.

Een boek met een knappe structuur en een gedetailleerde beschrijving van de hoofdpersonen.

Bij het radioprogramma OVT was in de leesmaand ook een item over Truman Capote en zijn boek. Het was het eerste boek waarin een waar gebeurd item vertaald werd in fictie. Het was geen opzienbarende gebeurtenis in die tijd, het berichtje over de moord stond ergens op pagina 36 van de New Yorker, toen Capotes oog daar op viel. Hij was op zoek naar inspiratie en besloot onderzoek te gaan doen.
Dit boek was meteen al een hit. Ik heb niet horen vertellen waarom het dat nog steeds is.

Het programma kan worden beluisterd via de website van de VPRO.

Gevonden in een map met oude stukken: als jaartal staat er 1967 bij.

Aantekeningen gemaakt tijdens een lezing van Perry Miller (broer van Arthur Miller, toen een bekend schrijver in de VS), voor een volle zaal met voornamelijk leraren engels:

In Cold Blood is een voorloper van An American Tragedy door Theodore Dreiser, net zo goed gedocumenteerd als In Cold Blood. Van de twee personen Clutter komt Bonnie beter uit de verf dan Herb.
Capote is het best als hij over broken human beings schrijft, dat was de term die hij gebruikte. En er is in het boek geen antwoord te vinden op de vraag: waar zitten de breeding places of crime. (blijkbaar werd dat toen als iets vanzelfsprekends gezien)
Positief: (verder in engels, dat geeft het toch beter weer):
Healthy book by a Pro(fessional), who is a well known celebrity (like Nailer or Albee) who makes 2 million dollar a year.. Flannery O'Connor made 2000 dollar with A Good Man is Hard to Find (short stories).
What is the life of these celebrities? Honor and fame, competing in the lit. market, choices between documentary and non-fiction, absolute bestseller, competing reading, has authority of truth, well organized as novel, and moves from Clutters to better understanding of the killers - especially Perry.
Theme: What shall society do with the psychopathic killers it produces?
Beginning: ironic, while the Clutters live happy life we see the killers already planning their death.
Motive comes out later, with beginning of suspense.
On the back of the book: It began as a documentary, study of brutal senseless murder, it became a tragic masterpiece, a classic of our time.

Misschien kijken we nu anders tegen zo'n boek aan.

via wat de wikipedia over hem zegt en even laten doordringen dat zijn moeder 17 was toen ze hem kreeg, kwam ik terecht bij een autobiografisch verhaal over zijn vroege jeugd.

ik moet het nog lezen, maar wie weet werpt het nog ergens een licht op?

ik vind dat een heel mooi verhaal, vanuit het perspectief van een kind geschreven, maar wel 'in hindsight', net als de mockingbird [To Kill a Mockingbrid van collega en jeugdvriendin Harper Lee]. ik moet het nog even tot me laten doordringen. De moeder is opvallend afwezig, ook net als in de mockingbird.

Voor degenen die ook Truman Capote's meesterwerk (willen) lezen, een paar links naar the Guardian:

Een artikel dd 16 november nav 50 jaar na de moord op de Clutter-familie
en een recensie uit 1965 door George Steiner die zich afvraagt of Capote's novel wel een tweede lezing waard is.

Persoonljk denk ik dat een keer lezen wel voldoende zal zijn...

Boekgrrl Janny op haar weblog
Boekgrrl Gnoe op Graasland
Boekgrrl monalisa op haar weblog