Engeland

Kennen jullie dat gevoel, dat je kunt hebben als je je geliefde voor het eerst mee naar huis of een feestje neemt en zo vreselijk hoopt dat ook je familie en vrienden hem/haar helemaal te gek zullen vinden? En dat je dat voorstellen dus maar uitstelt en uitstelt? Nou, met dat gevoel loop ik al weken rond, sinds ik begon in Jonathan Strange & Mr. Norrell van Susanna Clarke. Het boek werd door manlief vanuit de States voor me meegenomen. Een gok, maar gezien de aangevelingen op de cover (Combines the dark mythology of fantasy with the delicious social comedy of Jane Austen into a masterpiece of the genre theat rivals Tolkien), durfe hij het wel aan. En terecht! Hoe kan ik in hemelsnaam onder woorden brengen waarom ik dit zo fantastisch vond?


Het is heel lang geleden dat ik zo verschikkelijk heb gelachen boven een boek. Voor een deel omdat het herkenbaar was, maar voor het overgrote deel omdat Brusse in staat is het probleem "zwanger willen worden en het lukt niet" zo ongelooflijk droog komisch te presenteren. Het probleem helemaal gezien vanuit het standpunt van de man, maakt het nog eens extra interessant. Vanuit de vrouw gezien ken je het maar al te goed. Van jezelf, van vriendinnen om je heen etc. Werkelijk de tranen liepen me over de wangen van het lachen terwijl ik in de zon de pagina's verslond. Toen mijn echgenoot verbaasd kwam informeren waarom ik toch in mijn eentje zo vreselijk zat te lachen, kon ik niet eens uit mijn woorden komen en was pas lanzaam in staat hem het e.e.a. te vertellen en ook bij hem verscheen toen een grote grijns op zijn gezicht.


Subscribe to Engeland