Feuilleton

Op de mailinglist volgde nog een korte epiloog. In onze oneindige wijsheid hebben wij besloten de Epiloog niet te plaatsen op de site. Enkele overgevoelige lieden zouden daar aanstoot aan kunnen nemen en wee haar die aanstoot geeft, zij worde ergens in geworpen en geween en tandengeknars zal haar deel zijn. Er lopen tegenwoordig een hoop gevoelige types rond. Brr. De Epiloog is dan ook alleen onder de toonbank te verkrijgen bij hanca@dds.nl, na ondertekening van een verklaring dat de schrijfster, die anoniem wenst te blijven en overigens allang geëmigreerd is, niet met messen of andere steekmiddellen bewerkt zal worden, niet beschoten en verder ook helemaal niets onaangenaams zal overkomen naar aanleiding van dit stukje. U zij gewaarschuwd! :-)

Maar de reacties van de grrls op dit stuk, willen we niemand onthouden:


Het Glazen Plafond -2-

Ineke liep resoluut naar beneden.
Ze hoorde de tv. Goed, dan was Cor thuis.
Ze opende de deur en begon: 'Cor, ik wil schei......' Ze stopte.
Er was niemand in de woonkamer. De voordeur stond open, blijkbaar was hij in grote haast vertrokken. Haar blik viel op de tv waar Balkenende zijn verontwaardiging uitsprak over een programma dat Allerschande heette. Allerschande. He, dat was toch dat programma waar zij een gastrolletje in zou spelen? Was dat al begonnen dan? Wanneer waren de opnames ook alweer? En waar? De laatste weken had ze in een roes geleefd en was al haar tijdsbesef kwijtgeraakt. Och, wat kon het haar ook schelen. Het was vandaag oudejaarsavond, toch? Een mooie dag om opnieuw te beginnen. Ze pakte haar jas en liep de deur uit.


Het Glazen Plafond  -1-

Het ijskoude zoute water sneed in de wondjes van het helmgras, maar Jolande wierp haar lichaam in de branding en stormde door. Struikelend rende ze haar noodlot tegemoet. Ze viel, ging kopje onder, hapte naar lucht maar kreeg alleen een mondvol zeewater binnen. Haar voeten spartelden naar vaste grond, maar de laatste golf had haar meegespoeld naar dieper water. Haar hoofd reikte in een laatste overlevingsreflex naar de oppervlakte maar raakte een soort gelatinepudding. Typisch, dacht Jolande, 'nog een kwal!' De kou verlamde haar en hulpeloos zakte zij weg. Het werd stil en donker. 'Vaarwel, wrede wereld', was haar laatste gedachte. Ze hoorde een bons.

Jolande schoot overeind. Het boek was uit haar hand gevallen. De kwal was weg. Zelfs Cor lag niet naast haar. Ze rilde en schudde de nachtmerrie van zich af.


Ware liefde...

Jolande voelde haar boze bui in ijltempo naar haar weerloze knieën zakken en ze greep zich vast aan de deurpost als een drenkeling aan de enige reddingsboei in de onstuimig golvende zee.

"Jij..." Het woord was niet meer dan een fluistering, maar toch drukte ze de vingers van haar vrije hand haastig tegen haar lippen en vanuit haar ooghoeken keek ze schichtig naar haar wettige echtgenoot. Als Cor nu maar niet...

Nee, geen zorgen, hij was hartstikke dronken.

Haar angstige blik dwaalde terug naar de man op de stoep. Zijn ogen waren net zo blauw als Cor en ze keken haar staalhard aan vanuit een knap, klassiek gezicht. Hij droeg het uniform van een agent en de bekende politiepet paste precies op zijn bruine krullen.

"Jolande Turnhout-van Oeveren?" vroeg hij op strenge toon.

Jolande slikte moeilijk, maar het droge gevoel in haar mond bleef gewoon zitten. Ze kon niks meer zeggen.


Joyeux Noel

Het was al na tienen toen Jolande in een taxi weer langs het winkelcentrum kwam, op weg naar huis. Door de natte autoruiten zag ze in het voorbijgaan een schim bewegen tussen de schappen in de supermarkt, of verbeeldde ze zich dat maar?

Ze slikte een snik weg en bande de gedachten uit aan Giovanni, aan zijn paradijs tussen de wolken, en aan de uren die zij er samen in extase hadden doorgebracht. In de afgelopen weken hadden schuldgevoel en verlangen in haar gestreden wanneer zij terugdacht aan haar ontmoetingen met deze mysterieuze man. Zijn donkere ogen hadden voor haar met een gouden gloed geschenen, de glans van de zwevende hanger weerspiegelend. Voor hem was zij haar Cor ontrouw geweest!


" Telefoon! "  

Silvia fietste stevig door, wat nog niet meeviel met de stevige vrouw  achterop. Ze werden nog bijna geschept door een Renault Espace toen ze  misgreep naar de niet aanwezige handremmen. Door bijna een  winkelruit binnen te rijden wist ze een ongeluk te voorkomen. Ze zag hen  beiden in de ruit weerspiegeld. Verbaasd staarde Silvia in het glas. Wie  zat er nu bij haar achterop. Je zou toch zweren .......  Ze blikte achterom waar  een geschrokken Jolande haar evenwicht nog maar net kon bewaren. Deze  vrouw ....  Dat was toch die vrouw van tv? Hoe heette ze nu toch ook alweer? 

"Welkom in mijn nederig stulpje". 


Gedeelde ossenstaartsoep

Giovanni liep geërgerd en wat verward door de winkel. Met grote passen, die de strakke schnit van zijn pantalon eiegnlijk niet toestond, baande hij zich een weg door het winkelend publiek, zelfs de vrouwen schonk hij in het voorbijgaan nauwelijks aandacht. Eenmaal bovengekomen liet hij zich op zijn groene chaise longue zakken en schopte zijn lakschoenen uit.

Die signorina's waren gewoonlijk als was in zijn handen. Er was er maar één waar hij zich ooit aan had willen binden. Ze was een bella en hij had zelfs haar persoonlijkheid leuk gevonden, maar ze had zijn behoefte aan rijpere vrouwen niet bevredigd, dus had hij zich buitenshuis vermaakt. Dat zij hem ooit zou verlaten was volkomen ondenkbaar, hij was immers Don Giovanni il Conqueror, de erfgenaam van het geheim dat in zijn ketting school. Maar het was toch gebeurd, op een dag was hij thuisgekomen en waren de meeste van haar spullen weg.


Een pak Always met vleugels. 

Jolande murmelt wat en wacht nog even met haar ogen te openen. De stem lispelt in haar oor. 'Mevrouw zal ik u omhoog hijsen?' Jolande kreunt terwijl er een steek door haar hart gaat, dit is niet Giovanni die haar aanspreekt. Ze ruikt een bloemige geur, geen kaas. Ze wil niet meer en zakt met gesloten ogen achterover op de grond, haar hoofd stoot tegen iets hards aan. Haar benen liggen ongemakkelijk opgevouwen onder haar.

Silvia bukt zich en raapt de gebroken hak op, met haar vinger aait ze langs de breuk. Jarenlange ervaring vertelt haar dat een goede schoenmaker dit exemplaar nog kan redden. Ze stopt de hak in de band van haar rokje en begint met enige moeite het restant van de schoen van de vrouwenvoet los te wrikken. Als u hierop gaat staan valt U meteen weer om, zegt ze met haar stelende stem.


Sausijsjes

Om het gelukzalige gevoel nog even te laten duren, pakte Cor het laatste magazine van de boekenclub erbij.het blad zag er met opgekrulde bladzijden, hier en daar al wat nietjes losgelaten, nogal verfomfaaid uit. Hij keek wat glazig, bij elk blad dat hij omsloeg, (hij las niet), stak hij zijn tong een beetje uit en likte over zijn rechterwijsvinger. Hij staarde van het blad naar de lichtreflecties in het raam, en zwaarder ademend weer terug naar het blad. Zijn ogen gesloten, toen knikkebollend zijn hoofd steeds in korte rukjes omhoog. Vergeefs, hij sliep. Het blad viel uit zijn handen naast zijn stoel. Rust in huize van Turnhout.


Slagroomsoesjes

pfpffffFFFFFhhhieieieie!!!!! Met een schok kwam Silvia overeind. Was ze toch in slaap gevallen, daar baalde ze van. Ze stond op, zette het gas uit en schonk het water in de theepot. Silvia keek naar buiten en zuchtte. In het licht van de lantaarn schitterden de druppels van de miezerige regen, het was al weer herfst. Zo anders dan toen... Ze keek rond in haar kleine flatje, een hele verbetering na die zolderkamer waar ze de hele vorige winter had gebivakkeerd. Maar toch...even glimlachte ze bij de herinnering: zijn handen, de gefluisterde liefkozingen in het donker.... haar hart trok samen. Nee!! Niet toegeven aan de herinneringen. Laat ze veilig verstopt blijven onder de facade die ze met zoveel moeite had
opgebouwd.


Subscribe to Feuilleton