Leven & Liefde

Schrijfster Threes Anna die, zelf op het eiland Texel woont, probeerde zich voor te stellen hoe het leven er uit zou zien als niets en niemand het eiland meer zou kunnen  bereiken. Dat lukte niet erg, de Waddeneilanden liggen daarvoor te dicht bij het vaste land. Daarom koos ze als locatie voor haar roman Het laatste landeen eiland ergens midden in een ijzige koude oceaan. Model voor deze setting stond één van de Faroëreilanden, een eilandengroep ten zuidoosten van IJsland. De mensen op deze bergachtige eilanden leven er voornamelijk van de visserij en de schaapteelt. InHet laatste land hebben de eilandbewoners een goed leven tot een even onverwachte als hevige storm grote schade aanricht en al het contact met de buitenwereld verbroken raakt.


Jaren geleden zag ik regelmatig in de wachtkamer van een ziekenhuis één of meerdere transgenders. Het waren opvallend kleurrijke verschijningen; gekapt, gekleed en opgemaakt alsof ze na de controle naar een feestje zouden gaan. Uit de gesprekken die ik her en der opving begreep ik dat de transformatie van man naar vrouw niet zonder problemen ging. 'Hormoomslikkers' zo worden ze genoemd in het boek (en de gelijknamige documentaire) 'I am a woman now', waarin vijf transgender geportretteerde worden die in de jaren '60 en '70 van de vorige eeuw een geslachtsveranderende operatie ondergingen in de praktijk van gynaecoloog Georges Burou in Casablanca. Nu ze in de herfst van hun leven zijn blikken ze terug.

 


Ach, wat viel me dit boek nou tegen. Jammer. Had me er veel van voorgesteld. Een mij onbekende auteur. Genomineerd voor de AKO. Net op de dag dat ik 't uit de bieb haalde (eindeloos gereserveerd) gepasseerd voor Terrin. Intrigerende interviews met een duidelijk voortploeterende schrijver. Maar ja.

De hoofdpersoon heet Isebrand Schut. Een inderdaad schutterende, onzekere vrijgezelle dertiger. Afgebroken studie. Lijdt aan onhandige fobietjes: postopen-angst, groetangst. Heeft baantjes: bij een callcenter (ontslagen), een schoonmaakbedrijf (geen succes), en nu bij een openbaar toilet op de Grote Markt in Groningen. Beheert daarnaast een zelfhulp-groep Post&Man. Met flapovers, leerdoelen en 'Hoe zit je er bij?'. Daaraan nemen wat mede-postvrezers deel. Allen ploeteren wat voort in 't leven. Ze openen elkaars post - 'gedeelde post is halve post' - en 't is ook nog gezellig.


Een boek over het consumeren van informatie (niet alleen tv, kranten, en boeken, maar (vooral ook) online via websites, facebook en twitter).
De uitgever zegt: “De moderne mens besteedt ruim 11 uur van iedere 24 aan consumeren. Nee, dan bedoelen we niet eten, maar het zich volproppen met informatie. We vechten allemaal tegen een stroom aan afleidingen en worden verleid met smakelijke hapjes aan informatie. En net zoals teveel junkfood kan leiden tot zwaarlijvigheid, kan teveel junk-informatie leiden tot domheid. Deze Nederlandse vertaling van The information diet laat je zien hoe je om kan gaan met deze informatieovervloed – waar naar uit te kijken en wat te vermijden, en hoe selectief te zijn.”


Blijven lachen in tijden van nood.

Het is een boekje (208 blz. inclusief wat recepten) met korte stukjes. Toch vormen al die stukjes een geheel. Meestal in het heden, soms in hetverleden, zo krijg je een aardig beeld van het leven van Sascha Meyer. De stukjes zijn niet perse altijd samenhangend maar toch vond ik het prettig om te lezen.


Joke van Leeuwen ken ik van haar kinderboeken. ‘Feest van het begin’ is de eerste roman voor volwassenen die ik van haar heb gelezen.
  


Oorspronkelijke titel: Some Great Thing
Vertaald door Ine Willems
224 pagina's | Nieuw Amsterdam | april 2012

Lawrence Hill, de schrijver die bekend werd door Het negerboek,
schreef eerder dit boek Iets uitzonderlijk groots. Nu was Het
negerboek al een voltreffer maar dit debuut is nog beter.


Prachtig, spannend, emotioneel, een heerlijk boek bestaande uit zes korte verhalen. Op één verrukkelijke avond in een zalige zucht uitgelezen. Nou wat willen jullie nog meer? En dat terwijl ik helemaal niet van korte verhalen houd! En al zeker niet van verhalen met een open eind. Het laatste verhaal is hier - naar mijn gevoel - een uitzondering op. Daar kun je je voorstellen hoe of het verder gaat. Bij de anderen moet je daar naar raden.

Het zit 'm naar mijn idee daarin dat elk verhaal draait om een steen die veel mensen om de één of andere reden zwaar op de maag ligt. Allemaal andere stenen, maar we kennen ze, van ons zelf of van onze omgeving. Zelfs in dat ene verhaal waarin de steen helemaal niet benoemd wordt maar je, door de taal van Murakami, zo intens met de vrouwelijke hoofdpersoon mee kunt leven die met haar onbekende probleem rondloopt, dat je het gevoel hebt hand in hand met haar verder te kunnen.


Wat een titel al niet kan doen. De volgende mail kwam binnen naar aanleiding van bovenstaand boek:

't Trekt me totaal niet, simpelweg vanwege dat 'speedboot'.  Kortzichtig, ik  weet het. Maar er is zoveel meer te lezen.

Nogal ja, want je mist naar mijn idee echt wat. Het boek is het tegendeel van kortzichtigheid, of "speedbootachtige hipheid" ofzoiets.

Voor mij was Joe Speedboot het beste boek dat ik deze zomer heb gelezen en dat waren er toch best een hoop. Zelfs "de schaduw van de wind" en "extreem luid & ongelooflijk dichtbij" haalden het voor mij niet bij Joe Speedboot. Ik vind het ontzettend goed geschreven.


 

Okee, ik had monalisa's mening over After the Quake al op haar blog gelezen, maar wil hier toch ook nog even reageren. Ik las het boek alweer een poos geleden en was er ook niet zo van onder de indruk.
Alleen het verhaal Super-Frog Saves Tokyo deed me echt wat en is me
dan ook bijgebleven. Maar ik ben zeker van plan het deze maand nog
eens in het Nederlands te proberen om te zien of dat nog uitmaakt.


Subscribe to Leven & Liefde