2000 1e helft

In November 1999 kwam er een grrl met :

Een boek dat ik wil tippen omdat het tot mijn verbazing maar niet voorbijkomt: Ozeki - my year of meat oftewel mijn jaar van het vlees. En reageer nou niet meteen: vlees? - nee bedankt.

Hoofdpersoon is een Amerikaanse documentairemaakster van Japans/Amerikaanse afkomst, die een reportage moet maken over Amerikaans vlees. Voor de Japanse markt, omdat de Jappanners maar niet aan dat prachtige vlees willen.

De opdrachtgever wil dat ze leuke portretjes maakt van doorsnee amerikaanse gezinnen, waarin de huisvrouw een origineel recept aanprijst over Dat Prachtige amerikaanse Vlees. De heldin doet dat in eerste instantie braaf, totdat ze op een bepaald moment ook wel eens een niet-doorsnee "samenlevingsverband" wil laten zien. Dus ze maakt een aflevering waarin de hoofdpersonen twee lesbiese dames zijn. Opdrachtgever geschokt, maar een japanse huisvrouw ziet ineens een mogelijk ander leven.


Hoe komt een boek op de Boekgrrls lijst..? Soms begint het zo:

> De laaste Opzij gelezen dames met het vreselijk aandoenlijke verhaal   over Iris  Murdoch? Nu leidend aan Alzheimer.

> nee he!!! Dit wist ik niet. O wat erg wat erg. Ik heb alles van haar   gelezen - ze IS gewoon de best levende Engelstalige schrijfster....Ok -  om haar te herrineren zoals ze was, moet(?) er nu een van haar boeken op de nieuwe lijst komen.

Er is uiteindelijk besloten voor The Sea The Sea omdat:


Al in januari kwamen de eerste geluiden over Mak.

> Verder ook van het weekend met een schuin oog naar Geert Mak gekeken (z'n boek dan), kvond 'Toen God verdween uit Jorwerd' namelijk erg leuk om te lezen tot het laatste stuk, toen werd het een tikje langdradig, maar het was een mooi stuk geschiedenis hoe het allemaal verlopen was in nederland van de tijd dat 95 % van de mensen zich op een of andere manier in de agrarische sector bezig waren tot nu minder dan 5 % geloof ik. En jawel, het is allemaal drAstisch veranderd toen de koeltank de melkbussen kwam vervangen.

Dat kwam van een boekgrrl die pas leerde melken op haar achtiende wat geheel machinaal ging.


De eerste mail over het boek van de maand juni ging als volgt:

> Ik heb oprecht geprobeerd het boek 'Mijn eeuw' van Günther Grass te lezen. Het is helaas mislukt. Wat een goed idee leek: 99 verhalen, voor ieder jaar uit de 20ste eeuw één, pakte rommelig uit. Je moet in een kort bestek te veel switchen van de ene persoon en situatie naar de andere. En ik vond het ook zo in- en insaai geschreven.
<

Waarop een "inside" reactie kwam van een Duits/Nederlandse Boekgrrl.

> Es sei Dir vergeben ;-)
Ik lees het in `t Duits en al naar een paar `Jaren` dacht ik : dat boek is niet te vertalen zonder dat er veel verloren gaat. Grass laat `het Volk` hun eigen verhaaltje vertellen... met eigen Dialect, afkomst, opleiding etc.
<

Verder meende zij:


"Gisternacht om kwart voor drie heb ik 'De passievrucht' dichtgeslagen... Ik voelde me er wel een heel klein beetje verdrietig bij: verdrietig dat het boek nu al uit is; uit, afgelopen, voorbij, dichtgeslagen..."

_De_ manier om met een boek te eindigen! En dan de gevoelens het keyboard in:

>Ik durfde in eerste instantie niet zo goed aan het boek te beginnen. Het heeft immers vorig jaar de Generale Bank Literatuurprijs gewonnen, en op de één of andere manier heb ik volautomatisch een aversie tegen boeken die zo'n "prestigieuze" prijs gewonnen hebben... (Het kàn dan toch haast geen leuk boek zijn, als het zulke "hoogstaande" literatuur is??) Maar ik ben blij dat ik toch begonnen ben te lezen!

Ik zal proberen om mijn mening te geven zonder al te veel van de inhoud te verklappen:


Een verassing is het misschien niet dat de boekgrrls in januari 2000, de Uren van Michael Cunningham gingen lezen. We werden al op dit boek geattendeerd in februari 1999, toen we bezig waren in Virginia Woolfs Mrs. Dalloway. Er werd toen gezegd dat de Uren een variatie op plot en stijl van Virginia Woolf is. De Boekies gingen op onderzoek uit, ook andere leesgroepen …

>In onze straat hebben we een leesgroep, waarvoor het op het programma heeft gestaan.

Opmerkelijk was, dat de meningen zeer verdeeld waren. Sommigen vonden het te langdradig of ergerden  zich aan de vele bespiegelingen, anderen (w.o. ik dus) waren  erdoor gefascineerd. Het is juist geschreven vanuit de "stream of consciousness" methode zoals Virginia Woolf, die Cunningham inspireerde, deed in haar "Mrs. Dalloway".

Over stream of consciousness een kleine uitleg uit de Lexicon van literaire termen door H. van Gorp:


Een boek waar slechts een enkeling "plezier" aan beleefde. Het grauw, verdriet en de ellende worden blijkbaar zo gepresenteerd, dat het nauwelijks te verteren valt.

De eerste reactie:

> Ik was niet echt van plan om de boek van de maand in handen te nemen want ik heb wel eerder korte verhalen van Allison gelezen - of in ieder geval pogingen gedaan. Kwam er nooit doorheen - haar klagende stem irriteert me mateloos. Zo ok, ze heeft een rotjeugd gehad - nou en? Is ze daardoor alle mogelijkheden om ooit een keer te lachen kwijt geraakt? Misschien schrijft ze als therapie, prima, ik wens haar veel succes ermee, maar ik ben geen social worker en wil dat gezeik allemaal niet aanhoren.


Subscribe to 2000 1e helft