Mo Hayder - Vogelman 


knipoogtrans.gif (7302 bytes)

Ik begon aan dit boekje omdat ik even iets lichts ter afwisseling wilde, maar dat werkte niet gelijk. Het verhaal kwam moeizaam op gang, en het taalgebruik vond ik in het begin ronduit storend: de hoofdinspecteur is ontijdig grijs (in plaats van vroegtijdig, 't zal een vertaalfout zijn?), het gevonden lijk lijkt op een stuk purschuim (mijn Van Dale kent dit niet, dus ik weet nog steeds niet wat dat is) en de vriendin van hoofdpersoon inspecteur Jack Cafferey dient hem krieltjes op in een creuset (heb ik op moeten zoeken op internet, is een prententieus pannenmerk; zonder hoofdletter ineens een soortnaam???). Nadat de eerste vraag die Cafferey stelde aan de patholoog-anatoom die op het hoofd van een lijk een haar vond was, of dat een schaamhaar was, heb ik het boekje even weggelegd ;-). Maar ja, nooit in staat een onuitgelezen detective definitief aan de kant te zetten ben ik er opnieuw in begonnen. Het taalgebruik wende kennelijk, want dat later een nerveuze vrouw zich gadegeslagen voelt van ergens tussen de hoge gargouilles (spuiers) van een kerk, dat Cafferey bij een stoplicht zijn linkerclignoteur (richtingaanwijzer) uitzet, en dat de regen neerdaalde in heldere pellets (Van Dale: bolletjes van ijzererts van hoog gehalte die in hoogovens
gemakkelijk verwerkt kunnen worden; of, in de gesteentenleer, bolletjes met een doorsnede van 3 tot 0,3 mm; je moet 't even weten) vond ik meer curieus dan storend. Omdat het boek toch wel spannend werd, natuurlijk. In het begin niet, want Hayder schrijft niet alleen vanuit het perspectief van de inspecteur, maar ook vanuit dat van de dader. Die ontknoping zie je dus langdurig aankomen, terwijl het lijkt alsof allerlei details zonder betekenis in het verhaal zijn opgenomen en niet meer worden uitgewerkt. Niets is echter minder waar, want wat eerst de ontknoping lijkt, is het niet (helemaal). Daarna wordt het boek pas echt spannend, en blijkt alles als een puzzel in elkaar te passen. Knap geschreven dus, en daarom toch leuk om te lezen, hoewel je wel tegen de behoorlijk expliciete beschrijving van nogal wat gorigheid moet kunnen. En natuurlijk de tegenwoordig in elke detective verplicht opgenomen privé-perikelen van de inspecteur tot je moet nemen, die in dit geval ongeveer net zo bizar zijn als de moorden die moeten worden opgelost. Ondanks dat dit soort dingen me totaal niet aanspreekt, was ik aan het eind toch onder de indruk, vooral omdat het verhaal uiteindelijk zo knap in elkaar gestoken blijkt. Wie geen deel van de plot wil missen, moet oplettend lezen! 

Ondanks dat het een rare vent is, vond ik Cafferey een stuk beter te verteren dan Mankells Kurt Wallander, omdat hij niet zo dwaas en onrealistisch is om een gevaarlijke moordenaar in z'n eentje te willen pakken. Maar verder is hij me toch nog te veel macho, ik val meer op Wexford (van Ruth Rendell) en Martin Beck (van Sjöwall en Wahlöo), al wordt het beeld van de laatste
misschien vervormd omdat het al zo lang geleden is dat ik er over heb gelezen. Van de vrouwen prefereer ik V.I. Warshawsky (van Sara Paretsky) boven Kay Scarpetta (van Patricia Cornwell). En 'hors categorie' is Perry Mason met zijn mooie secretaresse Della en de lange slungel van een detective Paul Drake. Vraagje dus: wie is de populairste speurder van de
boekgrrls?

-
Aan de gebruikte woorden te zien, lijkt het boek vertaald te zijn door een Belg (vanwege het gebruik van Franse woorden als clignoteur). (Belgische boekgrrls, klopt deze aanname van mij?). Purschuim ken ik wel, dat spuit je in huizen in kieren om het waterdicht te maken, bijvoorbeeld in kruipruimtes. Het zet in no-time enorm uit en lijkt op een grote, gele klont....ehm...even denken...zoiets als een enorm stijve, vergeelde klont slagroom die hard is geworden.

Ik ben nog aan het peinzen wie ik de leukste/beste speurder vind. Heb niet een specifieke voorkeur. Hou van de boeken van Val McDermid (hoe heet een van haar vaste speurders ook al weer), heb wel iets met de oude Wallander, vond Barbara Havers sympathiek in de eerdere boeken van Elizabeth George.

Ik las onlangs Tokio van Mo Hayder. Vreemd boek. Beklemmend.  Geschreven vanuit het perspectief van een redelijk obsessieve dame die - omdat zij door haar sterk religieuze ouders onwetend was gehouden - zich
door vijf heren laat nemen (niet verkrachten), zwanger wordt en vervolgens zichzelf probeert te aborteren door haar buikwand open te snijden.

Ze gaat op zoek naar een Chinese professor in Tokio die een film heeft gemaakt over de gruweldaden van de Japanners tijdens de inname van een Chinese stad, lang geleden, om te bewijzen dat zij niet gek is. Ze wordt gastvrouw in een nachtclub. De memoires van de oude Chinees en het in ik-perspectief vertelde verhaal van het meisje lopen door elkaar heen.

De ontknoping is behoorlijk gruwelijk, zal niet te veel verklappen. 
Ik heb me zitten afvragen of ik nou een thriller of een horrorstory heb gelezen. Haar vertelstijl greep me wel, ik wilde het boek wel uitlezen. Maar heb geaarzeld wat ik jullie over dit boek kon vertellen. Of ik het een aanrader vind of niet. Ik ga daar nog maar eens over nadenken.




Hoeveel Belgische grrls hébben we nog in onze gelederen?? Ik voel nog geen leger aanstormen in mijn rug om je te vertellen hoe de vork aan de steel
zit. Kan je als Nederlandse met de Belgische grens in de achtertuin verzekeren dat je juist niét te maken hebt met een Belgische vertaler als er Franse woorden gebruikt worden. Taalstrijd, weet je wel. Purschuim was eigenlijk wel een vondst Monique, al was ik nog meer onder de indruk van de uitgelopen camembert waar Hrabal mee aankwam. Dat was pas écht horror. Juist omdat die nog niét hard is...

Een zichzelf respecterende Belg en Vlaming gebruikt inderdaad geen woorden als clignoteur:) (Ik al helemaal niet, heb niet eens een rijbewijs:))) Ik vind het toch wel knap dat een boek je kan raken terwijl de schrijfstijlniet deugt. Misschien waag ik me er ook aan. Bedankt voor de tip.

Een favoriete speurder heb ik niet echt. Morse heb ik eens geprobeerd, omdat ik de TVreeks wel leuk vond. Wat viel dat tegen! Daarom houd ik het voorlopig maar bij andere genres en bestudeer ik de speurders op TV. Taggart en CSI dragen de voorkeur.

transwurmli.GIF (2800 bytes)  

relevante links:

The Treatment, een boekgrrls bespreking van nog een boek van Mo Hayder.

Boekgrrls

Laatste keer bijgewerkt: 08/12/04  Eisjen

Terug naar top pagina