Al eindeloos (meer dan een jaar) lag op mijn MTBR (Mount To Be
Read) About Grace van
Anthony Doerr. Ik weet niet waarom het daar maar bleef liggen, ik kreeg
het van een vriendin met een Zeer Overlappende Boekensmaak. Het wat
zoetige, tikkie out-of-focus plaatje van een moeder die een baby omklemt
misschien? Hoe dan ook, eindelijk vervrouwde :-) ik mezelf en las het.
En het viel absoluut niet tegen. Eigenlijk is het gewoon een prima boek.
Geen lees-of-ik-schiet ervaring, maar zeker wel bijzonder.
En dat komt vooral door het gegeven waarop het boek is gebaseerd: David
Winkler, weerman en sneeuwfanaat, kan de toekomst dromen. Zo droomt hij
op 9-jarige leeftijd tot in minuscule details dat er een man door een
bus overreden zal worden en verrek het gebeurt vlak daarop voor zijn
ogen. Schokkend natuurlijk. In de jaren daarna gebeurt vaker dat uitkomt
wat hij droomt. En als hij dan op een nacht droomt dat door zijn schuld
zijn dochtertje Grace van een paar maanden oud zal verdrinken en het ook
nog heel hard gaat regenen, vlucht hij. Hij wil absoluut niet de dood
van zijn dochtertje afwachten/in gang zetten. Hij komt op een Caribisch
eiland terecht. Het boek begint 25 jaar later, als Winkler in het
vliegtuig terug naar de States vliegt om haar te gaan zoeken. Zonder
verklapper kan ik niets meer over die zoektocht zeggen, maar neem maar
van mij aan dat hij heel wat door maakt.
Hoe kun je het verleden, dat zich wellicht niet eens heeft afgespeeld,
maar je slecht gedroomd/gefantaseerd hebt, goedmaken?
Prachtige beschrijvingen van obsessies: de vorm van sneeuwvlokken, de
dood van een geliefde, het gedrag van insekten, de angst voor slaap die
wellicht voorspellende dromen zal brengen. Dat biedt dit boek. En de
details kloppen in het algemeen. De schrijver heeft zich duidelijk goed
ingelezen voor hij ging schrijven. Hij gaat slechts op één punt echt de
mist in: ronduit ongeloofwaardig is de bijziendheid van Winkler. Hij
wordt
als bijna blind beschreven maar duidelijk door iemand die niets van
slechtziendheid weet: "Without glasses he could no longer read a sign
thirty feet away." Nou, sorry hoor, maar dan ben je nog helemaal niet zo
hulpeloos, of reken ik dit verkeerd om? Thirty feet dat is toch een
meter of 10? Voor mijn laserbehandeling kon ik een bordje al niet meer
scherp
zien als zich dat zich meer dan 20 cm van mij af bevond. En ik had
'slechts' -8.
Als ik al wat aan te merken heb op het boek dan is het dat ik het wat
onrustig vind. Sommige delen zijn erg uitgesponnen en andere delen zijn
juist weer superglobaal beschreven.
Else.
Mei 2007
|
(2005)
Harper Perennial
Meer informatie over de
schrijver:
Recensies bij Barnes & Nobles
|
