Sausijsjes
Om het gelukzalige gevoel nog even te laten duren, pakte Cor het laatste
magazine van de boekenclub erbij.het blad zag er met opgekrulde
bladzijden, hier en daar al wat nietjes losgelaten, nogal verfomfaaid
uit. Hij keek wat glazig, bij elk blad dat hij omsloeg, (hij las niet), stak
hij zijn tong een beetje uit en likte over zijn rechterwijsvinger. Hij staarde van het blad naar de lichtreflecties in het raam, en zwaarder
ademend weer terug naar het blad. Zijn ogen gesloten, toen knikkebollend zijn hoofd steeds in korte rukjes omhoog. Vergeefs, hij sliep. Het blad viel uit zijn handen naast zijn stoel.
Rust in huize van Turnhout.
De wereld van Jolande werd koel en staalblauw, haar pupillen verkleinden
zich, in haar oren een zacht zoemen.
Haar mandje stond op de vitrine, op twee handen droeg ze de enorme schaal
met daarop in piramide vorm gerangschikt een meterslang koord van
sausijsjes.
Met haar blik gericht op Giovanni die als bevroren met Mieke een levend
standbeeld vormde, (zijn rechterhand op haar linkerborst en zijn spitse in
weerbarstig rouge gehulde rechterknie tussen de twee mollige van Mieke)
kletterde de schaal uit haar handen.
Wil die net omhoog probeerde te komen uit de berg wc rollen, viel weer en
nog dieper terug.
Jolande zag en hoorde niets meer, in haar handen als een lasso het koord
met sausijsjes. Vreemd week en zacht. Haar bekken gekanteld, met iets
doorgezakte knieën boorde ze haar pumps in het linoleum.
En met een ijselijke kreet smeet ze de sausijsje cirkelvormig in de
lucht,richting Giovanni. (ze had de Paardenfluisteraar goed gelezen!)
echter het zwiepend suizen ontbrak en lang voor het hoogste punt bereikt
was, deed de zwaartekracht haar werk en zakte het koord treurig ineen. Op
het zelfde moment brak haar hak en zwalkend viel ook zij ter aarde.
Voor de tweede keer deze week zag Jolande het melkglazen plafond van de
supermarkt, en voor de tweede keer zag ze er een roodzwarte schim
bewegen.
"Eh eh, wat was er? Wat is er? Wat gebeurt er?"
Ze moest iets raden, iets weten.
"oh ja, zo ongeveer 10 kilo"
Er stond immers:
De hele winter elke donderdag 1 kilo sausijsjes gratis, als U het juiste
gewicht weet! En voor de tweede keer deze week probeerde ze overeind te komen na een
beschamende val.
In de praktijk van Dr. Van der Sas gingen twee toestellen op hetzelfde
moment
"met de praktijk van Dr. Van der Sas, hebt U een ogenblikje?"
"met de praktijk van Dr. Van der Sas, zegt U het maar"
"U geven mij pielen, iek nodig heb pielen"
"dat kan, bent U bekend in deze praktijk?"
"ja, Don Giovanni il Conqueror, maestro di amore, gaat niet goed"
"als U om kwart over acht hier bent heeft Dr. Van der Sas tijd voor U"
"met de praktijk van Dr. Van der Sas, dank U voor het wachten"
"van Turnhout hier. Voor een spoedgeval van een vrind van me heb ik
vanavond nog een recept nodig. Zou dat kunnen?"
"als U om kwart over acht hier bent heeft Dr. Van der Sas tijd voor U"
In die regenachtige avond liepen in Utrecht twee mannen naar hetzelfde
huis.
Naast het huisnummer stond in lavendelblauw een pijltje richting garage.
Zij veegden hun voeten op de zwarte deurmat met daarin het blauwe logo van
een ovaalvormige pil met breukvlak, en kwamen in een sober sjieke kamer.
Blauwe katoenen vloerbedekking en twee Gispen stoeltjes tegenover elkaar.
Er stond een vitrinekast, maar alle aandacht ging toch onmiddellijk uit
naar de patiotuin waar achter glas de god Priapos nat glansde in de regen.
Terwijl de ene man plaats nam op een licht piepend stoeltje, ging de man
die een roodfluwelen broek droeg en lakloafers, wijdbeens voor de
vitrinekast staan.
Mwah mwah , reclame voor het krachtontbijt. Er stonden drie frêle
schaaltjes met op elk schaaltje een bergje graan.
In het geheim ontwikkeld in de stallen van A.v.G. te E.
"Nah, de gehaim van Don Giovanni ies Pasta, en soms een klain beetje van
Dr. Van der Sas! Dan ies ain man ain koenstenaar!"
dacht de roodfluwelen
broek en ging wijdbeens iets voorover gebogen zitten.
Cor (want die zat in de andere stoel) overdacht nog eens of dit wel de
goeie move was.
Dit weekend wou en kon hij zich absoluut geen misser permitteren. "Wat
zou het? zoveel mannen deden het. hij zou Silvia verleiden en weer en
weer, tot ze helemaal in zijn ban zou zijn, niet meer zonder hem zou
kunnen. hem zou smeken om meer en nog en nog.."
Hij knipperde met zijn ogen, er was een vreemd licht. Uit de revers van
de camelkleurige kasjmieren coat, van zijn overbuurman, hing een ketting
met een gouden puntvormig sieraad. Het scheen licht te geven. Licht
ketste op het rare beeld in de patio en retour. Wat was dit in vredesnaam?
Hij voelde zich wat ongemakkelijk worden en ging verzitten.
Maar het licht verdween niet, het sieraad pendelde heen en weer.. hij kon
niet anders, moest het volgen met zijn ogen, van links naar rechts..
Terwijl de regen ongekend hard neerkwam leek hij zachte vioolmuziek te
horen.
Beelden van zwellende knoppen, rozige bloesemde eh eh dinges.. kaas!
Het licht ging als een gek tekeer tussen het beeld in de patio en het
sieraad, en dan viel het met een paukenslag op de zegelring aan zijn
linkerpink.
Hij was verloren, moest het ding, wat was het? aanraken. Kon niet anders..
uw wil geschiedde..
Beide mannen kwamen overeind.
Klemden zich aan elkaar vast als, jawel, drenkelingen op zo'n zinkend
vlot.
Het ging snel, te snel. Geen tijd om zich te vergewissen van de kwaliteit
van Nederlandse tricotage of suggestieve Italiaanse juwelen, nee slechts
elkaar. Slechts de zo vertrouwde en nu toch zo nieuwe bewegingen in spiegelbeeld.
Nog een laatste bliksemschicht en Giovanni kromp in elkaar, diep grommend
"madre mia"
"gratia plena"
kreunde Cor, zich zijn acolietentijd herinnerend.
En dan was er alleen nog maar het hijgen van de mannen en het ijle piepen
van de Gispenstoeltjes.
In het huis werd een luik gesloten, een lange dunne, 't leek wel een
gespleten tong,
bewoog zich razendsnel over een paar lippen.
Silvia zag hoe de bananenhak van de pump afbrak,een slanke enkel zich
verzwikte. Hoe vuurrode nagels bleven haken en afbraken, hoe een niet meer
zo jonge vrouw viel en probeerde weer op te staan.
Gek was dat, daar werd ze helemaal week van.
Ze kon veel hebben maar een gebroken hak of nagel, nee!
Zelfs de dikke man die haar al wekenlang hinderlijk volgde, zag ze niet.Liefdevol boog ze zich over Jolande en vroeg:
"gaat het weer een beetje mevrouw..?"
(wordt vervolgd)