" Telefoon! "
Silvia fietste stevig door, wat nog niet meeviel met de stevige vrouw
achterop. Ze werden nog bijna geschept door een Renault Espace toen ze
misgreep naar de niet aanwezige handremmen. Door bijna een winkelruit binnen te rijden wist ze een ongeluk te
voorkomen. Ze zag hen beiden in de ruit weerspiegeld. Verbaasd staarde
Silvia in het
glas. Wie zat er nu bij haar achterop. Je zou toch zweren .......
Ze blikte achterom waar een geschrokken Jolande haar evenwicht nog maar net kon
bewaren. Deze vrouw .... Dat was toch die vrouw van tv? Hoe heette ze nu toch ook
alweer?
"Welkom in mijn nederig stulpje".
Silvia gooide, haar arm langs Jolande strekkend, met een hartelijk gebaar de voordeur van haar flatje open.
Jolande, laten we haar zo nog maar even noemen, stapte over de drempel. De
deur sloeg tegen de muur en kwam weer terug zeilen. Jolande's rechterkousenvoet ving de klap op en zat gelijk
klem. Dat deed pijn! Voordat ze los was - een ferme ruk bleek uiteindelijk toch de enige optie -
waren er vijf minuten voorbij.
Jolande lag voor de derde keer die dag languit en kon haar tranen niet langer
bedwingen. Nu ze een fysieke reden
had om te huilen kon het haar ook niet meer schelen. Ze gooide het er nu
allemaal uit. Wat een dag! Vreugde, extase, woede, schaamte en nu die lieve
armen om haar heen en die prachtig gemanicuurde handen die zacht de hare
streelden. Ze huilde maar en huilde maar.
"Toe maar, meisje, toe maar. Het komt allemaal goed, stil
maar. Ik zorg voor je".
Silvia gleed gracieus overeind en trippelde al snel heen en weer met een natte
washandje, een glaasje water en opbeurende teksten.
"Weet je wat? Jij belt je man even dat je gezelligjes bij een vriendin bent blijven
hangen. En dan zorg ik voor wat lekkere hapjes."
Dat ze alleen ossenstaartsoep in huis had was van
later zorg. Eerst die vrouw verleiden nog even te blijven. Te gek, een
beroemdheid in huis!
De paar klanten die tegen sluitingstijd nog aanwezig waren en de net
binnengelopen vakkenvullers werden opgeschrikt door de schelle stem van
Anja, via de luidsprekers.
"Mijnheer De Boer, toestel twaalf-twee-nul-negen. Mijnheer de Boer,
twaalf-twee-nul-negen!"
Wim slofte naar de telefoon die naast de kantinedeur hing. De code voor een
privé-gesprek, verdikkeme. Hij werd zelden privé gebeld, en al helemaal
nooit via het algemene nummer. Waarom gebruikte zijn moeder zijn mobiele
nummer niet?
"Super De Boer hier".
Een hoge giechel aan de andere kant.
"Toe maar.
Superman! Mag dat van Albert?"
Shit, het thuisfront. Kortaf blafte Wim:
"Ken je niet tegen een gebbetje? Wat is er, is mamma ziek?"
"Welnee, hartje. La mama va bene. Ik krijg de hele tijd je voice mail op je
mobiel.
En de suikerpinda's zijn op."
"Jij belt me op dit nummer om suikerpinda's!?"
Wim draaide zijn nu knalrode gezicht naar de muur en dempte zijn stem nog
meer.
"Bruno, hoe vaak heb ik al gezegd, niet naar de zaak bellen!"
"Hartje toch, het is de 21ste eeuw, tijd om uit de kast te
komen".
"Sodemieter op man, jij snapt niks van de wereld van de
food-sector"
reageerde Wim ondanks zichzelf, en hij smeet de hoorn op de haak terwijl hij achterom keek naar de berg
wc-rollen. Was hij daar ergens zijn mobieltje verloren?
Silvia reikte Jolande de telefoon aan.
"Cadeautje van een melige vriendin, niet op letten".
Jolande nam het apparaat, dat meer op een forse dildo
leek, aarzelend in beide handen.
"Gut, ik heb nog nooit tegen zo'n ding gepraat"
grapte ze schalks. Ze tikte het haar zo bekende nummer in, waarop
de zilverkleurige staaf begon te trillen. Mmm, best lekker, zo tegen haar
oorlel. Cor nam niet op, het antwoordapparaat sloeg aan. Waar kon hij nou
zijn? Opgewonden begon ze te ratelen na de piep.
"Weet je nog, dat collegaatje van die oproepdienst bij het
zwembad, met die au pair, die ook klaverjaste? Nou, die loop ik tegen het lijf bij Appie en ik ben even
meegewipt ."
Jolande struikelde nu over haar woordkeus en voelde haar oksels weer vochtig worden
" uh. dus. En ik drink hier even koffie. Maak je geen zorgen, ze brengt me zo even
thuis. Laat jij Blackie straks uit? Dag poepje!"
Poepje? Waar kwam dat opeens weer vandaan? Zo had ze hem al jaren
niet meer genoemd.
Jolande zette de telefoon neer en keek om zich heen. Ze hoorde Silvia in
de keuken scharrelen. Dat gaf haar de tijd eens rustig om zich heen te
kijken. Wat een vreemde spullen zag ze om zich heen!
Hij had al een half uur geleden willen afsluiten, maar Wim liep nog steeds
te zoeken naar zijn mobiele telefoon.
Jolande staart gebiologeerd naar een kunstwerk van enkele vierkante meters
dat de muur tegenover haar siert. Zelfgemaakt, zo te zien. Het lijken wel .
ja, werkelijk, kijk nou toch eens. Het zijn tientallen schoenhakken,
kunstig op een ondergrond van eierdozen geplakt. Zou dit om te isoleren
zijn? Wat gebeurde er dan in deze flat waar de buren last van konden
hebben? En hoe kwam ze aan al die hakken? Opgeraapt van straat? Jolanda
dacht opeens weer aan haar eigen kapotte schoen. En dan is het relaxte
gevoel ook weer verdwenen. Ze begon weer te piekeren. Giovanni. Hij zou
haar toch niet herkend hebben? Het is alweer maanden geleden en toen zat ze strak in de make-up en het corset. Maar ze wist eigenlijk
beter.
"Hoe is uw naam?"
had hij gevraagd en ze had het spel meegespeeld en haar 'incognito-
naar-de-supermarktnaam' gelispeld. Tijdens het liefdesspel had hij haar
tweemaal duidelijk Jolanti genoemd. Nu realiseerde ze zich plotseling dat
hij haar had doorzien. Niet Jolanti had hij gezegd. Jolan-Tíen was het
geweest. Plagend. Wetend.
"Ik heet trouwens Silvia. Mag ik Ineke zeggen?"
Riep Silvia uit de keuken. De vrouw in de kamer schrok. Wat afschuwelijk dat ze herkend is.
"Ik heet Jolande."
riep ze schor terug. Silvia kwam uit de keuken met twee kommen
soep. Ze gingen zitten in twee zwartleren stoelen die twintig jaar
geleden modern waren. Ze kijken elkaar niet aan terwijl ze de eerste happen
namen. Silvia trekt de stoute schoenen nu helemaal aan:
"Sorry, ik snap dat je het niet altijd leuk vindt overal herkend te
worden, maar ik ben al jaren een fan van je. En ik zag net ook je handen ."
Ineke verschoot van kleur. Altijd weer die handen, haar eeuwige
handelsmerk. Dan realiseerde ze zich wat Silvia - mooie naam
trouwens, zou ze echt zo heten? - net zei. Een fan, van haar? Wat
enig! Ze besloot haar bescheidenheid te laten vallen
en de vrouw het hele verhaal te vertellen.
"'t Is vertrouwelijk, dat begrijp je wel, hè?"
"Dat spreekt toch vanzelf, we zijn nu toch vriendinnen?"
lispelde Silvia.
En toen flapte Ineke er alles uit. Over haar jongste programma, dat nog
niemand kende, maar dat zo'n succes zou worden. Silvia moest weten, het
was een soort Big Brother meets Keuringsdienst van Waarden meets Verborgen
Camera en dan in een supermarkt. Ze babbelde maar door en zag niet hoe de handen van de jonge vrouw zich zo stevig om de soepkom klemden dat de
vingers wit kleurden.
"En het speelt in een supermarkt, dus, en we zijn druk bezig met de opnames en soms wil ik echt even gaan
kijken, mag natuurlijk niet, maar ja, en oh, het is zó bijzonder met dat glazen dak en
weet je hoe het programma gaat heten? Zo leuk: Allerschande!"
"Allerschande? Allerschande??"
brulde de mooie vrouw opeens, opspringend,
de kom ossenstaartsoep in haar schoot totaal vergeten. Die kwam kletterend
op de glazen tafel terecht. Wonder boven wonder bleef alles heel.
"Maar dat
was mijn idee! Dat heb ik verzonnen toen ik met Giovanni .. Hoe kan jij nu
.. Dat programma zou ík gaan doen .. Hij vond mijn idee gewéldig. Hij in
Italië en ik in Nederland. Wat ..? Hoe .?"
Silvia zakte in elkaar en begon hartverscheurend te snikken. De andere vrouw bleef even verstijfd staan en
pakte dan het washandje van haar stoelleuning. Het was nog vochtig.
Wordt vervolgd
Ina