|
|
|
 |
|
|
De Braziliaanse sopraan Vera Janacopoulos bracht Engelman op 15 februari 1926 in extase. Hij uitte zijn bewondering in zijn recensie van het optreden in het Utrechts dagblad Het Centrum en in het tijdschrift De Gemeenschap. De fabelachtige stem en de ongeëvenaarde muzikaliteit inspireerden hem ook tot een gedicht dat als titel de naam van de bewonderde zangeres voert. Het werd voor het eerst gepubliceerd in de bundel Sine Nomine (Utrecht 1930), gevolgd door een herdruk in de bundel Tuin van Eros (Amsterdam 1932). Onmiddellijk na verschijnen bracht het felle reacties teweeg. De dichter Anthonie Donker beschouwde dit als het 'einde der poëzie (...) de taal is leeg (...) het is een onvruchtbare navolging der muziek'. Voorstanders kwamen woorden te kort om de muzikaliteit van het gedicht te beschrijven. Victor van Vriesland noemde het 'een wiegend, bedwelmend toverformulier, zo vlinderlicht en beminnelijk dat alle critische overwegingen er het zwijgen toe doen'. Volgens Simon Vestdijk is dit vers 'een van de toppen van klankraffinement waartoe de Nederlandse poëzie in staat is gebleken (...) alles klinkt zo zoetvloeiend, zo sierlijk, zo ijl en dromerig, dat wij werkelijk muziek, 'echte' muziek meenen te horen'. De voorstanders hebben van de literatuurgeschiedenis gelijk gekregen. Het gedicht werd opgenomen in de canon. Dankzij de literatuurlessen op de middelbare scholen is Engelmans creatie voor velen hèt voorbeeld geworden van een muzisch gedicht. Koninklijke Bibliotheek waar ook online een afschrift te zien is.
Het wonder van de klank gezongen versie te beluisteren die het gedicht geen recht doet |
||
| Boekgrrls |
|
 |
Een
klankgedicht. Da's duidelijk. Je achtergrondinfo was eigenlijk
nauwelijks verhelderend, want ik zou er nooit een 'recensie' van een
recital in hebben herkend. Een reactie daarop, ja, dat wel. Ook mooie
klanken. Maar die tweede regel? Klinkt fraai, maar ik kan er echt
slechts een kale kop in zien!