GYMNASIUMCULTUUR
Lichaamsbeweging, zeggen ze,
anders word je te vadsig,
log de gestalte en sponzig.
Dus ik moet lopen,
zwemmen liefst, volleybal
spelen, gewichtheffen,
paardrijden, trimmen en
flink zijn.
Maar ik loop toch? Ik schrijf
tegenspraak in de lucht,
laat mijn oog wandelen
over het water,
draag op mijn oren de
last van de herrie, het
dood gewicht van de haat,
ik draaf door op mijn nachtmerrie
en ik kaats
woorden over
het net tussen twee
betekenissen.
Ellecom, 10-6-'75
Guillaume van der Graft
Uit: Verzamelde gedichten (p. 757)
1985, De Prom
Oorspronkelijk: VII. 1973-1981
Eigenlijk wilde ik voor mijn vorige beurt een gedicht van van der Graft
nemen, maar boekhandel noch boekenkast bij moeders hadden hem op
voorraad. Via Internet vond ik wel een bundel, die natuurlijk een dag na
die beurt binnenkwam. Al weken dus ligt-ie naast mijn bed en smul ik.
Uit de vele zeer aantrekkelijke gedichten koos ik een heerlijk ironisch
gedicht. Ik denk dat ik niet veel hoef toe te lichten, vd Graft spelt
het eigenlijk voor ons uit: hij heeft een hekel aan sport en vindt dat
hij door zijn spelen met woorden eigenlijk al voldoende aan sport doet:
en ik kaats
woorden over
het net tussen twee
betekenissen.
Een beeldend gedicht ook. Want door telkens de parallel tussen een woord
uit de sport en hoe hij dat in zijn literaire leven gebruikt, zie je
gewoon voor je. Het wandelen, lopen, dragen en draven worden in beide
betekenissen gebruikt. En toch is het niet zo ver doorgetrokken dat het
flauw wordt. Althans, dat vind ik.
Ben benieuwd naar jullie reacties,
Else.
juni 2007
Guillaume van der Graft is het pseudoniem van Wilhelmus Barnard
(Rotterdam
15 augustus 1920), een Nederlands predikant, schrijver en dichter. Hij
leeft nog steeds en is ook nog steeds als dichter actief. Zo verscheen
afgelopen jaar nog 'Een winter met Leviticus' van zijn hand. Overigens
publiceerde hij dat onder zijn eigen naam: als dichter gebruikt hij de
naam Van der Graft, als Barnard schrijft hij voornamelijk over
religieuze
onderwerpen.
Zijn vroege gedichten zijn allemaal behoorlijk religieus van aard. Later
snijdt hij meer onderwerpen aan en wordt ook de toon iets luchtiger,
zoals
in het gedicht dat ik koos voor vandaag.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Guillaume_van_der_Graft
Een gedicht met een knipoog, goed voor een brede glimlach.
Dit is geestelijk sport beoefenen.
Hoe verzint een schrijver het toch steeds.
Mooi.
Wat een heerlijk gedicht. Als gymnasiumadeptje en sportontwijker (het
actieve sporten dan, kijken gaat soms wel) heerlijk herkenbaar. Het
mooiste is voor mij dat GvdG het in Ellecom geschreven heeft. Daar vond
in
1976 de introductie plaats van wat toen nog de brugklas was. Ik ben
zelden
zo ongelukkig geweest. De drie handen spinnen die in mijn T-shirt werden
geschoven waren niet eens het dieptepunt.
