Hester Knibbe



Zoiets simpels


Het is vaak zoiets simpels, het is
gemis van je stem bijvoorbeeld, geen
verhaal over landschappen meer, geen
gedoe met je was, je kleren

onaangeroerd in de kast. Het is van je handen
op zoek naar houvast de afdruk nog weten
op leuning en deurpost en je voetstappen
op het parket en de trap, dat zo willen
laten, bedenken: poetsen en wrijven is
slinks de tijd verdrijven, jouw tijd

moet hier blijven. Het is
zo simpel en groot als huilen
bij meikersen, appelstroop in de schappen
en geitenkaas op het brood.

Hester Knibbe, Uit: Verstoorde grond, de Prom, 2002



Het verlies van een kind door een ongeluk (Anna Enquist) of door een
hersentumor ( Hester Knibbe) is zó'n tragedie, dat kun je als nietverliezer
maar voor een deel meevoelen. Als de moeder erover kan schrijven op een
manier die je deelgenoot maakt van haar verdriet zonder dat het verhaal
sentimenteel, huilerig of klagerig wordt, dan kan ze goed schrijven naar
mijn mening.
Ze raakt me. Door de simpele dingen te benoemen waarin
ze het gemis het ergst voelt, wordt haar verdriet door mij schrijnender
gevoeld dan wanneer ze dat met grote woorden uitgehuild had.
Hoe gek het ook klinkt, ik vind de overgangen van de eerste naar de tweede
en van de tweede naar de derde strofe iets van humor hebben.
Het is allemaal heel naar, maar ik zet je toch even op het verkeerde been om
de spanning te breken, zoiets.

Terwijl het hele gedicht over het gemis gaat, staat er niet één keer 'ik',
ik heb zo'n verdriet. Nee, er is bijna afstandelijkheid in het begin: het is
vaak zoiets simpels.... En dan komt toch direct het gemis van het meest
menselijke, de stem, de mogelijkheid tot communiceren. Die leegte, de
verhalen over landschappen niet meer horen, de verhalen die ze zo graag hoorde (maar die ze misschien ook wel eens te vaak hoorde), gevolgd door het gemis van het 'gedoe' met de was ( waar ze ook vast wel eens van baalde).

Door het gemis te benoemen, wordt het verdriet voelbaar. Het gemis van de
simpele dingen waar ze samen van genoten, de meikersen, het uitzoeken van
appelstroop, geitenkaas op brood.....in de vakantie misschien

Tijdverdrijf, de tijd verdrijven door een beetje zinloos te gaan poetsen,
kan niet, want dan zouden jouw sporen uitgewist worden, het laatste van de
tijd dat jij er nog was, jouw tijd moet hier blijven.

Hester Knibbe heeft mooiere en moeilijkere gedichten geschreven, maar dit
gedicht raakte me persoonlijk door twee dingen: de 'verhalen over
landschappen' en 'bij meikersen'.

 

Leidje
02.01.08

 

 

Wat een mooi gedicht.
Het heeft me geraakt.


In al haar eenvoud vind ik het gedicht "angstaanjagend"..... en heel
mooi. Maar het zal je maar overkomen!


Prachtig gedicht. Met je eens dat de overgang tussen de
strofes mooi is en laat zien dat je de zin anders moet lezen
als je doorleest. De dubbele betekenis.

Het hoeft niet persé over een kind te gaan (al is de
persoonlijke tragedie van het verliezen van een kind bij
Knibbe vast en zeker wel de aanleiding). Het kan ook een
ander (huisgenoot) zijn. Een partner wellicht. Dat was mijn
eerste gedachte.


Dank voor dit gedicht. Veel kan ik er niet over zeggen, en jij hebt al
genoeg gezegd, behalve dat ik het gewoonweg mooi vind.


Wat een prachtig gedicht van Hester Knibbe. Ik vind het helemaal geen
'simpel gedicht' integendeel, ik word er helemaal stil van.


ik ben erdoor ontroerd, een prachtig gedicht.

> Hester Knibbe heeft mooiere en moeilijkere gedichten geschreven,
> maar dit > gedicht raakte me persoonlijk door twee dingen: de 'verhalen over
> landschappen' en 'bij meikersen'.

ik had het bij appelstroop in de schappen. voor mij echt kindereten.


Simpel?
Basale emoties laten zich moeilijk verwoorden, mooi dat je dat zegt,
landschappen en meikersen, de grootsheid van het leven!

Het leven zoals zij het nu verwoordt, is idd angstaanjagend, maar een
privé-angst die je met niemand durft te delen.

Het kan je ook lamslaan, niet meer de moeite zijn. omdat er niets meer te
delen valt over landschappen en meikersen.


Naar buiten toe niets laten merken van de angst, die je van binnen voelt.
Een privé-angst inderdaad. Tegen een paar mensen maar kun je daarover
praten. Zo is het. We genieten met de ander van landschappen en
meikersen, een grote schat.

 


Tertio (Christelijk Opinieweekblad Online) in gesprek met Hester Knibbe over stilstand en beweging, tijd en eeuwigheid, leven en dood.
 

Bespreking van de bundel
Verstoorde Grond
bij Meander

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Boekgrrls

Laatste keer bijgewerkt: 08/01/08  Eisjen

 
Woensdag Gedichtdag