VERGIFFENIS
Ik wil u schoon vergeven
Omdat ik wonder-schoon bemin;
Vergiffenis in liefde
Weet ende noch begin
Ik wil u schoon vergeven,
Omdat ik bij mezelve weet
De zwakheid van m'n herte
De diepte van uw leed.
Ik wil u schoon vergeven,
Omdat ik in mijn groot gemis,
U toch niet méér kan schenken
Dan wat vergiffenis.
Alice Nahon
Uit de verzamelbundel "Verzen"
Uitgegeven door Sijthoff
Geen jaartal of ISBN
Is dit gedicht geschreven voor iemand die al overleden was? Voor iemand
die zelfmoord heeft gepleegd?
Ik weet het niet en wil graag horen wat jullie er in lezen.
Mij ontroert het omdat het deze week drie jaar geleden is dat mijn
moeder overleed. Haar overlijden was in eerste instantie een bevrijding.
Althans, voor mij.
Ondanks het feit dat ik veel van haar gehouden heb kon ik niet
verdrietig zijn. Pas nu, drie jaar later, komen er momenten dat ik met
veel plezier en liefde aan haar terugdenk. Dat ik haar mis.
Wellicht omdat ik de zware tijden die we samen hadden eindelijk niet
meer op de voorgrond zet. Die zijn weg en vooral vergeven.
Wat blijft is het gemis en mooie en vooral lieve herinneringen.
Jeanette
Ik lees in jouw gedicht: vergiffenis aan iemand die overleden is en die
het ook moeilijk heeft gehad met de dingen die jou pijn hebben gedaan.
Of ik het gedichtje mooi vind weet ik niet zo precies.
Zeker wel een nadenkertje.
Zou er ook kunnen staat: ik wil mijzelf vergeven?
Kan natuurlijk ook zijn dat de u-persoon de ik-persoon vreselijk in de
steek heeft gelaten. En het daar kennelijk zelf ook moeilijk mee heeft
(de
diepte van uw leed). Hoeft niet door de dood te komen dat je iemand
mist...
Voor zelfmoord van de aangesprokene vind ik geen aanwijzingen in de
tekst. Jij wel, door het vergeven misschien? Kan, maar er kunnen ook
andere zaken hebben gespeeld waarvoor vergeven kennelijk nodig was. Het
kan gezien de laatste strofe over een overledene gaan, maar 'mijn groot
gemis' kan ook
gaan over een verloren gegane liefde, lijkt mij. Het blijft open,
waardoor
de lezer er zelf invulling aan kan geven.
Jeanettes motivering voor het gedicht kan ik wel navoelen.
dit gedicht staat in de bundel "Vondelingskens" 1920 - Alice Nahon.
ik vind ook de volgende info: Schrijver: Joost van den Vondel, (1587 -
1679) 19° druk 1941 weet niet of Nahon hier Vondeling verzamelde,
"vertaalde", opnieuw schreef of zelf dichtte in de stijl / nagedachtenis
van.
ik vond best aardig de regeltjes van Nahon:
Want, door elk geluk moet schreien,
Schemering van droefenis...
Als een liefde,
Die door bei geweten,
Nog onuitgesproken is...
in een gedicht dat me verder te bol en daardoor hol is;-).
> ik vind ook de volgende info: Schrijver: Joost van den Vondel, (1587 -
> 1679) 19° druk 1941 weet niet of Nahon hier Vondeling verzamelde,
> "vertaalde", opnieuw schreef of zelf dichtte in de stijl /
nagedachtenis
> van.
Ik vermoed dat de informatie die je op de website Nederlands.nl hebt
aangetroffen niet klopt. Ik heb althans nergens kunnen vinden dat Nahon
hier Vondel zou hebben geciteerd of zich op zijn werk zou hebben
gebaseerd. De toon is ook niet erg Vondeliaans en wel erg Nahoniaans :-)
.
Over het werk van Nahon vond ik op de DBNL een even vilein als
lezenswaardig artikel van tijdgenoot Martinus Nijhoff (hij werd geboren
in
1894, zij twee jaar later) waarin o.a. het volgende staat:
"Wat de poëzie van Alice Nahon betreft, (...) .ik zou er maar liever
over
zwijgen. (...) Moet een dichter schrijven wat wij voelen, of moeten wij
voelen wat een dichter schrijft, that is the question. Alice Nahon vindt
het eerste, ik het tweede. (...) (Ik) geef toe dat zij voelt maar niet
dat
zij schrijft, en neem met een ieder, die mij meer geld aanbiedt dan mijn
ziel waard is, de weddingschap aan, binnen een maand zulk een bundeltje
te
produceren."
Daar kon Nahon, razend populair in haar tijd maar door veel
collega-dichters waaronder Paul van Ostaijen en blijkbaar ook Nijhoff
zwaar bekritiseerd, het mee doen ;-). Nijhoff stelt, en dat is
belangrijker, een wezenlijke poëtische vraag aan de orde. Wie het
artikel
wil lezen:
http://tinyurl.com/2u4mcj .
> Ik vermoed dat de informatie die je op de website Nederlands.nl hebt
> aangetroffen niet klopt. Ik heb althans nergens kunnen vinden dat
Nahon
> hier Vondel zou hebben geciteerd of zich op zijn werk zou hebben
> gebaseerd. toon is ook niet erg Vondeliaans en wel erg Nahoniaans :-)
.
inderdaad, duidelijk. de naam van de bundel "Vondelingskens" heeft
iemand kennelijk op een dwaalspoor gebracht. een Belg nog wel ;-)
> Moet een dichter schrijven wat wij voelen, of moeten wij voelen wat
een
> dichter schrijft, that is the question.
ik vind het appels met peren; de dichter en de lezer.
mijn idee: een dichter moet en kan niet voor een lezer
schrijven/voelen. de lezer moet en kan niet voor de dichter voelen. in
de
tekst zelf moet de lezer het (eigen) voelen vinden. ieder zijn eigen
leest.
> ik vind het appels met peren; de dichter en de lezer.
> mijn idee: een dichter moet en kan niet voor een lezer
> schrijven/voelen. de lezer moet en kan niet voor de dichter voelen. in
> de tekst zelf moet de lezer het (eigen) voelen vinden.
Ben ik met je eens. Nijhoff formuleert 'the question' in zijn opwinding
niet al te best ;-) Ik denk dat hij het hier vooral gemunt had op het
type
poëzie dat levensvragen op een algemene manier verwoordt en waarin een
expliciete boodschap wordt gebracht. Neem de beroemdste regel van Nahon
(die ik tevergeefs in de jongste dikke Komrij zocht; hij heeft haar niet
opgenomen) " 't Is goed in 't eigen hert te kijken". Helemaal wáár, maar
niet het soort poëzie dat Nijhoff of Van Ostaijen voorstond, zeg maar.
Evengoed een regel die is blijven hangen, maar ja, dat zijn 'Ik ging
naar
Bommel om de brug te zien' en 'De sjimpansee doet niet mee' ook. ;-) Als
ik bedenk dat ook Van Ostaijen een tijdgenoot is en ik vergelijk deze
drie
beginregels, kan ik me wel iets voorstellen bij de bedenkingen van de
beide heren. Voor Nahon zou, aldus Nijhoff, het schrijven/verwoorden
ondergeschikt zijn aan het voelen, terwijl die verhouding op zijn minst
gelijkwaardig zou moeten zijn. Tot op deze dag wordt die discussie op
veel
niveaus gevoerd, denk bijvoorbeeld aan de kritiek van Piet Gerbrandy en
anderen op de gedichten van Anna Enquist. Zie ook de kritische
geschriften
van Ilja L. Pfeijffer.
> ik vind het appels met peren; de dichter en de lezer.
het gaat om het gedicht hè
> mijn idee: een dichter moet en kan niet voor een lezer
> schrijven/voelen.
hangt ervan af.
de doelgroepgedachte is zo gek nog niet vind ik.
> Neem de beroemdste regel van Nahon (die ik tevergeefs in de
> jongste dikke Komrij zocht; hij heeft haar niet opgenomen) " 't Is
> goed in 't eigen hert te kijken". Helemaal wáár,
maar misschien een beetje voor de hand liggend?
> maar niet het soort poëzie dat Nijhoff of Van Ostaijen voorstond,
> zeg maar. Evengoed een regel die is blijven hangen, maar ja, dat
> zijn 'Ik ging naar Bommel om de brug te zien' en 'De sjimpansee
> doet niet mee' ook. ;-)
jazeker.
en oote oote boe. ;-)
> Als ik bedenk dat ook Van Ostaijen een tijdgenoot is en ik
> vergelijk deze drie beginregels, kan ik me wel iets voorstellen bij de
> bedenkingen van de beide heren. Voor Nahon zou, aldus Nijhoff, het
> schrijven/verwoorden ondergeschikt zijn aan het voelen, terwijl die
> verhouding op zijn minst gelijkwaardig zou moeten zijn.
hangt ervan af hoe belangrijk je het ene en het andere vindt?
de klassiek - romantiek discussie?
> Tot op deze dag wordt die discussie op veel niveaus gevoerd, denk
> bijvoorbeeld aan de kritiek van Piet Gerbrandy en anderen op de
> gedichten van Anna Enquist.
heb je een url?
ik houd erg van anna e
en heb van piet g niks onthouden
> Zie ook de kritische geschriften van Ilja L. Pfeijffer.
heb je een url ajb?
>> Tot op deze dag wordt die discussie op veel niveaus gevoerd, denk
>> bijvoorbeeld aan de kritiek van Piet Gerbrandy en anderen op de
>> gedichten van Anna Enquist.
> heb je een url?
Alleen een paar indirecte. Joop Leibbrand citeert in Meander een stuk
uit
een recensie van Gerbrandy in de Volkskrant:
http://meander.italics.net/recensies/recensie.php?txt=1379
Een kort vraaggesprek met Gerbrandy:
http://www.uk.rug.nl/archief/jaargang33/26/10a.htm
En een boektitel: Omroepers van oproer. Verzameling van eerder in bladen
gepubliceerde stukken. Heb ik niet gelezen, ga ik nog wel doen. Enquist
is
bepaald niet de enige op wie hij zijn pijlen richt, maar ze heeft er wel
heel fors van langs gekregen.
> en heb van piet g niks onthouden
Niet eens 'Goedgehumeurd lulkoek vertrappend / honderd willen worden'?
;-)
Opgezocht hoor, want ik heb ook geen G-regel paraat. Maar van Enquist
weet
ik uit mijn hoofd ook niets te citeren. Sowieso niet veel van nog
levende
dichters. Heeft langer tijd nodig, denk ik. Maar het kan ook zijn dat
wat
ik later gelezen heb minder beklijft.
>> Zie ook de kritische geschriften van Ilja L. Pfeijffer.
> heb je een url ajb?
Nee, ik kan niet veel vinden, tenminste niet
hierover, maar ik heb wel een
boektitel voor je: Het geheim van het vermoorde geneuzel. Dat heb ik wel
gelezen, over the top hier en daar, maar vermakelijk en lezenswaardig.
Pfeijffer, kritieken:
http://www.derecensent.nl/2000-2004/geneuzel.htm
http://www.iljapfeijffer.nl/boekboek/show/id=67002
piet g grrrr. :-( hoe dUrft ie!
je zou hem bijna een zelfde ervaring als die van enquist toewensen.
dan zou hij zoiets imo nooit geschreven hebben
> En een boektitel: Omroepers van oproer. Verzameling van eerder in
> bladen
> gepubliceerde stukken. Heb ik niet gelezen, ga ik nog wel doen.
> Enquist is
> bepaald niet de enige op wie hij zijn pijlen richt, maar ze heeft
> er wel
> heel fors van langs gekregen.
fors van langs krijgen vind ik niet erg
maar dit is laag, walgelijk
>> en heb van piet g niks onthouden
>
> Niet eens 'Goedgehumeurd lulkoek vertrappend / honderd willen
> worden'? ;-)
zelfs dat niet
(heb eerlijk gezegd niks van hem gelezen)
maar dat honderd willen worden zoiets als:
Let me die a young man's death
Roger McGough 1937-
Let me die a young man's death
not a clean and inbetween
the sheets holywater death
not a famous-last-words
peaceful out of breath death
When I'm 73
and in constant good tumour
may I be mown down at dawn
by a bright red sports car
on my way home
from an allnight party
Or when I'm 91
with silver hair
and sitting in a barber's chair
may rival gangsters
with hamfisted tommyguns
burst in and give me a short back and insides
Or when I'm 104
and banned from the Cavern
may my mistress
catching me in bed with her daughter
and fearing for her son
cut me up into little pieces
and throw away every piece but one
Let me die a young man's death
not a free from sin tiptoe in
candle wax and waning death
not a curtains drawn by angels borne
'what a nice way to go' death
(http://en.wikipedia.org/wiki/Roger_McGough
)
lulkoek staat er niet in, dus gerbrandy hoeft zijn laarzen niet
tevoorschijn te halen. ;-)
> Opgezocht hoor, want ik heb ook geen G-regel paraat. Maar van Enquist
> weet ik uit mijn hoofd ook niets te citeren. Sowieso niet veel van nog
> levende dichters.
in mijn hoofd zet weinig poëzie zich vast.
behalve 'résumé' van dorothy parker, een rap avant la lettre.
Résumé
Razors pain you;
Rivers are damp;
Acids stain you;
And drugs cause cramp.
Guns aren't lawful;
Nooses give;
Gas smells awful;
You might as well live.
-- Dorothy Parker
vraagje voor nijvere grrls: 'vertaal de laatste regel'
daarmee haal je de onverbeterlijke optimisten eruit. ;-)
> Heeft langer tijd nodig, denk ik. Maar het kan ook zijn dat wat ik
> later gelezen heb minder beklijft.
dat effect merk ik goed. ;-(
>>> Zie ook de kritische geschriften van Ilja L. Pfeijffer.
>> heb je een url ajb?
> Nee, ik kan niet veel vinden, tenminste niet hierover, maar ik heb
> wel een
> boektitel voor je: Het geheim van het vermoorde geneuzel. Dat heb
> ik wel
> gelezen, over the top hier en daar, maar vermakelijk en lezenswaardig.
ik zal eens bij de slegte neuzen, dank.
>> mijn idee: een dichter moet en kan niet voor een lezer
>> schrijven/voelen.
> hangt ervan af
> de doelgroepgedachte is zo gek nog niet vind ik
alsjeblieft! een dichter met een doelgroep?
nee, dichten voor de lezer, welke dan ook, is wat onmiddellijk mijn
witte, edoch nog talrijke haren overeind jaagt.
ik vind dat geen enkele schrijver en zeker geen enkele dichter zich
moet bezig houden met de lezer.
strikt gescheiden houden die happen!
een kok mag mij verwennen, maar niet met een gerecht waarvan ik hem
het recept heb gegeven.
overigens doe ik niet veel met de oudere dichters. ik lees liever over
nu.
ik denk dat polariserende kritieken goed zijn voor een zo overdacht
mogelijke standpuntbepaling. wat dat betreft zorgt de om zich heen
meppende Ilja voor een frisse wind. iedereen klimt in de pen en hij
steekt er vervolgens de draak mee, door het weer net even anders te
zeggen.
Gerbrandy zegt o.a.: 'In ieder leven vinden drama's plaats. Geliefden
worden gek en beroven zich van het leven, kanker en Alzheimer slaan toe,
er breekt oorlog uit of een vloedgolf vaagt je woning weg. Dat is
allemaal
heel erg, maar vreemd genoeg slagen de meeste mensen erin na een periode
van verdriet de draad van hun leven weer op te pakken, sadder and
wiser."
Ik vind het - langdurig - exploiteren van verdriet moeilijk te
plaatsen en krijg het gevoel dat het afdoet aan echtheid /
oprechtheid.
Vrijwel alle culturen kennen een afgebakende rouwperiode, juist omdat
het
leven, zoals we allemaal weten, - al is het soms maar even - doorgaat.
Dat
ontzegt niemand het recht voor altijd het gemis te voelen, maar het
herhaald publiceren ervan, dat kan ik niet waarderen.
Ik vind Enquists gedichten en proza sowieso voor lezers geschreven
overkomen. Bij Brassinga bijv. heb ik dat niet.
> alsjeblieft! een dichter met een doelgroep?
LOL, jij en ik worden het hierover nooit eens hoor. ;-)
> nee, dichten voor de lezer, welke dan ook, is wat onmiddellijk mijn
> witte, edoch nog talrijke haren overeind jaagt. ik vind dat geen
enkele
> schrijver en zeker geen enkele dichter zich moet bezig houden met de
> lezer. strikt gescheiden houden die happen! een kok mag mij verwennen,
> maar niet met een gerecht waarvan ik hem het recept heb gegeven.
o, een kok mag dat van mij best hoor, als ik het maar lekker vind en
mijn 200 gasten ook. ;-)
> overigens doe ik niet veel met de oudere dichters. ik lees liever
> over nu.
> ik denk dat polariserende kritieken goed zijn voor een zo overdacht
> mogelijke standpuntbepaling. wat dat betreft zorgt de om zich heen
> meppende Ilja voor een frisse wind. iedereen klimt in de pen en hij
> steekt er vervolgens de draak mee, door het weer net even anders te
> zeggen.
>
> Gerbrandy zegt o.a.: 'In ieder leven vinden drama's plaats. Geliefden
> worden gek en beroven zich van het leven, kanker en Alzheimer slaan
toe,
> er breekt oorlog uit of een vloedgolf vaagt je woning weg. Dat is
> allemaal heel erg, maar vreemd genoeg slagen de meeste mensen erin na
> een periode van verdriet de draad van hun leven weer op te pakken,
> sadder and wiser."
en enquist ook, zoals ze niet zo lang na de dood van haar dochter in
eindhoven bewees door een mooie lezing te houden n.a.v. De Thuiskomst
http://www.parool.nl/boeken/2005/recensies/050405-enquist.html
> Ik vind het - langdurig - exploiteren van verdriet moeilijk te
> plaatsen
enquist doet en deed dat ook niet.
piet gerbrandy heeft kennelijk een ander referentiekader.
> en krijg het gevoel dat het afdoet aan echtheid /
> oprechtheid.
> Vrijwel alle culturen kennen een afgebakende rouwperiode, juist omdat
> het leven, zoals we allemaal weten, - al is het soms maar even -
> doorgaat. Dat ontzegt niemand het recht voor altijd het gemis te
voelen,
> maar het herhaald publiceren ervan, dat kan ik niet waarderen.
hoe lang mag een schrijver schrijven over rouwen dan?
en hoe lang en hoe vaak over de liefde?
en hoe lang en hoe vaak over de natuur? het weer? de humor?
> ik vind Enquists gedichten en proza sowieso voor lezers geschreven
> overkomen. Bij Brassinga bijv. heb ik dat niet.
ik heb het bij enquist niet
Veel dank voor de recensie van Nijhoff, arm Aliesje.
Zou er ook een antwoord van Nahon bestaan?
> Zou er ook een antwoord van Nahon bestaan?
Geen idee. Nijhoffs artikel is geschreven naar aanleiding van een
bloemlezing uit haar eerste twee bundels. In die tijd worstelde Nahon
met
een zwakke gezondheid en depressies. Na die jaren heeft ze een korte
bloeitijd gekend waarin ze heeft geprobeerd haar al te zoete imago van
zich af te schudden. Dat zou als ze meer tijd had gehad misschien ook
gelukt zijn, maar ze werd weer ziek en is jong overleden.
> Zou er ook een antwoord van Nahon bestaan?
vast niet denk ik
ze had wel wat anders aan haar hoofd:
http://users.telenet.be/gaston.d.haese/nahon_biografie.html
maar ze zag toch kans om dat tuttige imago wat af
te schudden.
> Geen idee. Nijhoffs artikel is geschreven naar aanleiding van een
> bloemlezing uit haar eerste twee bundels. In die tijd worstelde
> Nahon met een zwakke gezondheid en depressies.
die depressies zullen wel aangetikt hebben, ja
> Na die jaren heeft ze een korte bloeitijd gekend waarin ze heeft
> geprobeerd haar al te zoete imago van zich af te schudden. Dat zou
> als ze meer tijd had gehad misschien ook gelukt zijn, maar ze werd
> weer ziek en is jong overleden.
net als john keats, een vroege romanticus. alice is een late
romanticus (v)
keats werd maar 26.
http://englishhistory.net/keats.html
http://englishhistory.net/keats/chronology.html
mijn vraag is: waarom vind ik sommige gedichten van keats mooi?
hoewel vaak te lang en te vormvast.
die van alice nahon zijn 'moderner' van toon.
bij het vallen van de blaadjes past Ode to Autumn (fragment)
zie
http://englishhistory.net/keats/poetry/toautumn.html
> Where are the songs of spring? Ay, where are they?
> Think not of them, thou hast thy music too, -
> While barred clouds bloom the soft-dying day,
> And touch the stubble-plains with rosy hue;
> Then in a wailful choir the small gnats mourn
> Among the river sallows, borne aloft
> Or sinking as the light wind lives or dies;
> And full-grown lambs loud bleat from hilly bourn;
> Hedge-crickets sing; and now with treble soft
> The red-breast whistles from a garden-croft;
> And gathering swallows twitter in the skies.
maar misschien is een foto/film, dia's met geluid, wel effectiever om de
weemoed en de schoonheid van de herfst op te roepen? (ik heb ontdekt dat
ik kwa karakter meer in de klassieke periode pas, maar kwa smaak meer in
de romantische. ;-)
> Daar kon Nahon, razend populair in haar tijd maar door veel collega-
> dichters waaronder Paul van Ostaijen en blijkbaar ook Nijhoff zwaar
> bekritiseerd, het mee doen ;-). Nijhoff stelt, en dat is belangrijker,
> een wezenlijke poëtische vraag aan de orde. Wie het artikel wil lezen:
>
http://tinyurl.com/2u4mcj .
bedankt voor de url, ik heb even genoten van nijhoffs vileinheid. ;-)
maar
het bewijst maar eens dat de kwaliteitsdiscussie weliswaar heel zinvol
is,
maar wel onoplosbaar. en dat ook nijhoff onvermijdelijk zijn
kwaliteitsargumenten uit de concrete werkelijkheid haalt, waardoor hij
zich in de klasse- en sekse bepaalde kaart laat kijken over haar
veronderstelde lezerspubliek. hiervan wil ik jullie ook mee laten
genieten, uit hetzelfde artikel:
> Het zijn de mensen die altijd bang geweest zijn, die altijd tegen
> alles wat uit henzelf voortkwam hebben opgezien als iets
> onbereikbaars, wier leven er eigenlijk in bestaat zich te
> conformeren aan dingen die ze niet in zich hebben, die zich nu
> plotseling uitgestreden gevoelen, een uitweg vinden in een
> stromende tederheid, zich getroost suggereren met het besef dat hun
> zwakte uit zuiverheid en eenvoud van ziel voortkwam, en met berusting,
> zoals het heet, een leven waar zij juist om treurden omdat zij er geen
> aandeel aan hadden aanvaarden.
ik zie ze zitten: 'nu even tijd voor een bakje en een sigaretje',
uitgeteld van niks. ;-)
> Hun naam is legio, deze gemisaanvaarders, zoals ik ze maar zal
> noemen. Voor hen heeft Alice Nahon geschreven en uiterst goed
> geschreven. God zij met hen, als zij 's avonds in hun eenzaam
> kamertje theedrinken, onder het boekenrekje waar de gedichten van
> Nahon en Loveling een plaats hebben in het scheefhangend rijtje
> tussen een gemberpot (sic!)
> en een buste van Dante, als zij zich zuchtend naar het venster
> omkeren waar een boeketje narcissen op het kozijn een gesprek
> begint met een reproduktie van Botticelli aan de muur,
ook sic! ;-)
> als zij het gordijn dichtdoen en een fotoalbum met kinderen van hun
> zuster, de verloofde van hun broer, dagjes aan het strand, ter hand
> nemen en langzaam en peinzend doorbladeren.
als je ff je fantasie laat gaan en een tekeningetje maakt van wie
daar zit te kijken in dat fotoalbum: welk geslacht, leeftijd,
(politieke) kleur heeft de doorbladerende dan? ;-) een sjekkie of een
filtertip erbij? en welk merk koffie? ik denk geen max havelaar. ;-)
maar Nahon heeft veeeel meer lezers (v) in haar tijd gehad dan
nijhoff. o zo! ;-)
> maar Nahon heeft veeeel meer lezers (v) in haar tijd gehad dan nijhoff.
> o zo! ;-)
Nijhoff steekt in zijn stuk zijn jaloezie dan ook niet onder stoelen of
banken ;-) En hij heeft later zijn schade wel ingehaald. Het is jammer
dat
Nahon niet de tijd heeft gekregen om te laten zien wat ze nog meer in
haar
mars had.
Ik achterhaalde intussen dat het stuk van Nijhoff
in 1926 verschenen moet zijn, kort na de bloemlezing uit haar eerste
twee
bundels. Twee jaar later verscheen haar derde, Schaduw, waarmee ze zich
een moderner imago wilde verschaffen. Als ze niet direct op de kritiek
is
ingegaan, is ze dat daardoor impliciet wel.
> Ik achterhaalde intussen dat het stuk van Nijhoff in 1926 verschenen >
moet zijn, kort na de bloemlezing uit haar eerste twee bundels. > Twee
jaar later verscheen haar derde, Schaduw, waarmee ze zich een > moderner
imago wilde verschaffen. Als ze niet direct op de kritiek > is ingegaan,
is ze dat daardoor impliciet wel).
dat moet haast wel.
zulke kritiek gaat niet in je kouwe kleren zitten.
