Een luchtig en tegelijk wijs gedicht van Toon Tellegen:
Soms, een enkele keer,
met heel veel moeite en voornamelijk toevallig,
lukt het iemand
om met beide armen zijn verdriet te omvatten.
Hij tilt het op.
Laat de deur niet op slot zijn, nu...
Hij duwt hem open met zijn knie
en loopt met grote breedsporige passen naar buiten.
Kijk uit! roept hij
want het verdriet is zo groot dat hij er niet overheen kan kijken,
en doorzichtig is het nooit.
Ver weg, in een sloot of op een drassige plek
onder populieren
of achter een scheve schutting tussen oude autobanden,
speelgoed, resten van vuur,
gooit hij het neer
en fluitend loopt hij terug naar huis.
De allergrootste kwaliteit van het gedicht vind ik het beeldende: je
ziét iemand sjouwen, je ziet het gehannes bij de deur - het inschakelen
van de knie om de deur open te duwen en de breed uit elkaar geplante
benen om het evenwicht te bewaren. De sjouwer kan niet over zijn last
héén kijken en er doorheen al helemaal niet, geestig om het opgesloten
zitten in verdriet zo te verbeelden. Dan gooit hij die last neer achter
een scheve schutting bij oude rommel: het afstand nemen van het verdriet
wordt zo heel concreet verbeeld. Het oude speelgoed en de resten van
vuur achter de schutting zie ik als metaforen voor herinneringen aan
kindertijd en aan oude liefdes. Nu is het verdriet er nog wel, maar
achter die schutting, ook dat verdriet is herinnering geworden. Fluitend
teruglopen naar huis: gelukkig zijn in het nu zonder al die oude
ballast.
Ook door bepaalde regels heel kort te houden, bepaalde woordgroepen te
isoleren geeft Tellegen een beeld. Bij de korte zinnetjes komt het
kortademige door de inspanning in beeld en bij 'gooit hij het neer',
bam, ook de opluchting.
De eerste twee regels vind ik ook fraai: ze zorgen ervoor dat het
gedichtje geen preek is. Het is helemaal niet gemakkelijk om zo met
verdriet om te gaan, hij constateert dat alleen een enkeling daartoe
heel soms in staat is. Daarna kleedt hij het gebeuren zó in dat het toch
goed te doen lijkt. Smile.
jop
mooi!
mooi! ik hou van Tellegen, ook van zijn schitterende dierenverhalen. of
misschien zijn het wel fabels. dit gedicht heb je niet voor niets net nu
gekozen denk ik.
Toon
Tellegen schrijft ogenschijnlijk 'simpele' gedichten maar ze zijn vaak
zo bijzonder en laten bijna de onnoembare dingen zien. Zoals ook in dit
gedicht. Ik kende het al wel en vind dat beeld van de zware last die
weggooid wordt schitterend. Het was fijn het weer eens te lezen.
Ik
vind het gedicht erg leuk en speels in de vorm. Het heeft ook bijna iets
kinderboek-achtigs in de taal. Ik vind het ook prettig licht, ondanks
dat het gaat om iets groots en zwaars.
Normaal
ben ik niet zo'n poezieliefhebber, maar met dit gedicht wakker worden
deed me toch wel wat. Het beeldende, zoals Jop zei, is zeer sterk, maar
voor mij was het letterlijker: het gedicht nodigt uit je eigen verdriet
op te pakken en op de stapel van andere herinneringen te gooien. Precies
wat ik vanochtend deed - weliswaar loop ik nog niet fluitend terug naar
huis, zoals de iemand in de laatste verzen van het gedicht, maar een
begin is er. Bedankt Jop, voor dit simpele doch prachtige gedicht!
Ik
ben het helemaal eens, met de opmerkingen over Toon van Tellegen, het
lijkt zo simpel verwoord, maar er zit wel degelijk een dubbele laag in.
Ik vind het vaak een verademing om 'simpele' gedichten te lezen - ( wat
een leuke alliteratie.-)))
Herkende
het gedicht ogenblikkelijk. 't Was al eerder door een grrl doorgegeven
als mogelijke verwerking na verdriet. Vind 't een mooi beeld voor 't
wegzooien van oud zeer. Flikker maar weg bij al die ouwe dierbaarheden.
Maar "fluitend naar huis gaan"? Dat vergt toch wel wat tijd!
Hier
kreeg ik tranen van in mijn ogen. Dit kwam recht binnen. Er was geen
ontsnappen aan. Ik wilde dat ik zo kon zijn.
Prachtig
gedicht, Jop, ik ben verslingerd aan zijn korte verhalen, zoals de
verjaardagen van dieren. En wat een verrassing om het al op dinsdagavond
te lezen....!
Een
gedicht van Toon Tellegen heeft jarenlang boven m'n bureau gehangen,
misschien kennen jullie het wel, het gaat over grenzen trekken. Ik heb
de tekst niet zo bij de hand, ben van baan veranderd en er staat nog een
te verhuizen doos.
Dit
is ook zo'n gedicht, misschien niet voor boven je bureau, meer voor
boven je bed. De regel die mij opviel: ' Laat die deur nu niet op slot
zijn', want soms wil je wel heel graag dat verdriet ergens dumpen, al
dan niet bij de rest van je ' oude troep', of ergens ver weg, maar die
deur moet wel open zijn en dat is niet vanzelfsprekend, hoe graag je dat
ook zou willen..en dan sta je daar met die last,