Aan de vooravond van 4 augustus 1864
Langzaam loop ik langs de brede route,
’t Schemert zacht, de avond is nabij.
Zwaar is het, haast weigeren mijn voeten...
Lieveling, hier ben ik, zie je mij?
Steeds weer verder zal het donker spreiden -
’t Laatste licht vervliegt, het is voorbij...
Dit was eens de wereld van ons beiden.
Lieveling, hier ben ik, zie je mij?
Morgen zal de droeve dag herleven,
Morgen viert de smart opnieuw hoogtij...
Engel, waar je ziel ook moge zweven,
Lieveling, hier ben ik, zie je mij?
Fjodor Tjoettsjev
vertaling: Nina Targan Mouravi
uit:
Rusland, Lethe, Lorelei
vertalingen uit de Russische poëzie
handgebonden exemplaar
of:
Alexander Poesjkin, Jevgeni Baratynski, Fjodor Tjoettsjev, Gedichten
Uit het Russisch vertaald door Frans-Joseph van Agt
Visum-reeks 12 - tweetalige uitgave
ISBN 90 73023 57 2 - € 12,00 (uitverkocht)
Fjodor Tjoettsjev
Van Wikipedia
Fjodor Ivanovitsj Tjoettsjev (Russisch: Фёдор Иванович Тютчев; 23
november/5 december[1]. 1803, Ovstoeg in oblast Orjol – 15 juli/27
juli 1873 in Sint-Petersburg) was een Russisch dichter en wordt in
navolging van Aleksandr Poesjkin en Michail Lermontov gezien als de
laatste van de drie grote Russische dichters uit de 19e eeuw.
Tjoettsjev studeerde in Moskou, kreeg in 1822 een aanstelling bij
het ministerie voor buitenlandse zaken in Sint-Petersburg en werkte
daarna lange tijd bij de Russische ambassade in München en (vanaf
1838) in Turijn. In 1844 keerde hij terug naar Sint-Petersburg.
Zijn gedichten, die verzameld verschenen in 1868, onderscheiden zich
door diepe gedachten, gevoelswarmte en volmaakte vorm. Tjoettsjev
maakte zich ook verdienstelijk als vertaler van vooral Duitse
dichters, waaronder Heinrich Heine, Johann Wolfgang von Goethe en
Friedrich Schiller.
Bekend werd hij door een aforisme van hem uit 1866 dat het Russische
volkskarakter zeer goed beschrijft: Op Rusland krijgt het brein geen
vat, zij gaat gewone norm te boven: zij meet zich met een eigen lat.
In Rusland kan men slechts geloven.
Hij schreef gedichten als Весéнняя грозá (lentestorm), Silentium,
Бессóнница (slapeloosheid), Мальáриа (Malaria)en Мóре и утëс (de zee
en de rots).
het is laat gedichtgrrls, maar wat een fraai gedicht!
de augustusnacht van 1864 zou best op die van 2007 kunnen lijken, wandel
mee deze zomernacht in op de woorden van Toettsjev
ron
Dit
gedicht lees ik na vandaag de tentoonstelling gezien te hebben van de
schilderijen van Helene Schjerfbeck. Je hebt vast al op zijn minst de
foto's van haar zelfportretten gezien. Uit haar biografie bleek dat er
tijdens haar studiejaren in Parijs een Engelsman was met wie ze korte
tijd erg gelukkig was. Dan krijgt ze een brief. Hij kan niet met haar
trouwen zegt hij en er wordt bij gezegd of gesuggereerd, dat haar
slechte gezondheid de reden is. Er is nooit meer een andere geliefde
gekomen. Een latere man, een bewonderaar, 20 jaar jonger, was zeer
geschokt toen zij over liefde sprak. Het melancholieke van het gedicht
past naadloos op de indrukken van deze dag. Ze liep moeilijk door een
tuberculeuze heup. De geliefde over wie Toettsjiev spreekt zal wel
gestorven zijn, omdat er sprake is van een zwevende ziel, maar wat is
het verschil als jij in
Finland woont en hij in Engeland. Prachtige tentoonstelling trouwens.
Wat
een fraai gedicht! De augustusnacht van 1864 zou best op die van 2007
kunnen lijken, wandel mee deze zomernacht in op de woorden van Toettsjev.
Inderdaad fraai gedicht, stemmig.
