> Het volgende gedicht koos ik omdat ik het zo
vind passen bij de
> onverdraagzaamheid die we de laatste weken vanuit de Tweede Kamer over
> ons heen gestort krijgen.
>
> Zoals discussies woedend sluiten
> met het zichtbaar halfbegrijpen
> van Denanders vooroordelen
> ....
>
> Wat deert het mij?
>
fraai gezegd allemaal, maar ...discussie? = bespreking waarbij de
deelnemers trachten door argumenteren de oplossing van een probleem te
vinden, gedachtewisseling, redekaveling?
dit lijkt meer op onoplosbare onenigheid. oftewel het eigen grote gelijk
;-)
het valt me steeds weer op bij dat men in smalholland niet kan
discussiëren, men bijt zich vast in het eigen gelijk. praat vooral
zonder rede en met emotie. men speelt op de man/vrouw, iets wat niet in
een discussie thuishoort. da's ordinair geruzie wat de kamer betreft,
inderdaad grrrrr. de kamervoorzitster vergeet keer op keer de gesprekken
naar behoren te kaderen. d.w.z. de (persoonlijke) casus die aanzet tot
de
discussie tot een casus in zijn algemeenheid te maken, en over hoe die
zich verhoudt tot de wetgeving. dat is waar het parlement zich mee bezig
dient te houden. nu wordt steeds de persoon erin betrokken, wat
aanleiding
is tot het zeggen van heel foute dingen.
maar ach, wat deert het mij? ohoh, onze kleinzonen hebben alledrie twee
paspoorten, de chileen zelfs twee verschillende namen. waar de
loyaliteit
ligt zie je duidelijk bij sportevenementen ;-)
Precies, precies!! Dat is juist wat me ook zo stoort. En dan het venijn
dat met dat schuilen in het eigen gelijk gepaard gaat. Heel naar. Fijn
dat
je het precies zo verwoordt.
Vinkenoogs gedicht is een lesje in mensenkennis, met de veroordeling van
andermans en eigen vooroordelen. Hij was 25 toen hij dit schreef, ja dan
ben je nog van plan zelf al je vooroordelen te overwinnen. Hoe zou hij
nu
tegen het hebben van vooroordelen aankijken? Ik denk dat hij
onmiddellijk
met een reeks citaten van bekende en onbekende denkers en dichters op de
proppen zou komen.
Het feit van zes keer in een mensenleven trouw beloven in voor en
tegenspoed maakt me lichtelijk wantrouwig tav de preektoon van dit
jongmens. Was hij vijf keer weduwnaar?
Ja, vooroordelen zijn verwerpelijk, deert mij dat?
Nee. Het feit dat ik ze heb, dat anderen ze hebben, deert mij niet meer.
Toen ik 25 of 35 was wel, maar inmiddels heb ik gemerkt, dat na het
overwinnen van oude vooroordelen onmiddellijk weer een zootje nieuwe
staat
te dringen. Het zit kennelijk in ons. Zelfs de officieel Heilig
verklaarden hebben ze. Degenen die de mensen met vooroordelen tot Heilig
verklaarden, hebben ze.
Dat je weet dát je vooroordelen hebt, is winst.
