Schilder in tuin
Een zondagmorgen aan de middengeest
het is een voorjaar, schrijf april, men kijkt
naar buiten in de tuin alsof men leest
tussen de tuinstoel en de composthoop
ziet men zijn broer staan roerloos op zijn stek
als had een witregel hem klem gezet
hij staat gebogen aan de vijverrand
starend omtrent lelie en waterpest
naar iets gerings dat zijn verbazing wekt
men ziet hoe hij zijn lichaam in zijn rug
heeft stilgelegd, hoe zijn aanwezigheid
zich aan het snelschrift van het uur onttrekt
men hoort hem niet maar leest dat hij nu zegt
'mijn uitzicht is beperkt, ik leef mijzelf
alleen in kleur en vorm die ik besterf'
wit als een beige engel die bestierf
gevallen en weer opgestaan staat hij
in eigen groen geënt en uitgespaard
en hoezeer het ook later werd sindsdien
dit blijft het beeld, bestendigd in het zien
van wie het zag, in woorden nagedaan
soms zou men willen dat men schilder was -
Gerrit Kouwenaar, Een geur van verbrande veren, Querido,
Amsterdam 1991
Waar gaat dit over? In september '05 heeft Karin het typisch Kouwenaarse
gedicht 'Men moet' gekozen. In reacties van
grrls kwam ook de bespreking van
Piet Gerbrandy van het werk van Kouwenaars aan de orde. Ik haal even een
flaptekst aan:
'Geboorte en dood, avond en kamer, mes en vork, bloed en taal,
dat zijn de woorden waarom het bij Gerrit Kouwenaar zou gaan- en
waar het misschien om draait in alle goede poezie.'
In dit gedicht gaat het over een tuin met een man erin die de tuin
gemaakt
heeft, erin woont, hem eindeloos schildert, en die de broer is van de
'men', de dichter. Geen van de woorden die Gerbrandy noemt, komt in dit
gedicht voor, maar waar ze voor staan, de essentiële levensvragen en
levensbehoeften, die komen wel aan de orde.
Liefde, bloedverwantschap, natuur, bijna dood zijn en weer opgestaan,
( David, de schilder heeft erg geleden in de oorlog) dichten en de
beperktheid van de taal, schilderen, iemand zo goed kennen dat je weet
wat
hij denkt:
'mijn uitzicht is beperkt, ik leef mijzelf
alleen in kleur en vorm die ik besterf'
De schilder beseft natuurlijk dat zijn tuin en zijn schilderijen hem
zullen
overleven.
'als had een witregel hem klemgezet' vind ik fascinerend gezegd. Normaal
gaat het om wat er - is- , de tekst zelf. Bij het schilderen gaat het
niet
alleen om de voorstelling, maar ook om het kader, de achtergrond, de
tegenstelling tussen niets en die voorstelling. Het 'wit' is heel
belangrijk. Door het
genoemde zinnetje ging ik denken aan de belangrijkheid van de witregel
in
een gedicht. In de laatste 50 jaar is de bladspiegel in dichtbundels
veel
'witter' geworden dan daarvoor. Wordt de betekenis, de schoonheid, de
zeggingskracht van wat geschreven staat daar ook sterker door?
Maar waarom dan dat 'klemgezet'? Dat betekent toch dat je geen kant meer
opkunt, iets negatiefs. Als de witregel staat voor het grote Niets, de
dood, dan kun je inderdaad geen kant meer op! Maar of dat een negatieve
betekenis heeft?
Hoe beschrijf je de liefde die iemand voor zijn tuin heeft? Als geënt in
eigen groen, als het beeld van een engel bij de vijver, als iemand met
aandacht voor het kleine en onaanzienlijke? Hoe beschrijf je je liefde
voor je broer? Als iemand die bijna dood was en weer opgestaan is? Als
een engel?
Nee, in deze situatie met het zinnetje: - soms zou men willen dat men
schilder was-
Leidje
bedankt voor een mooi gedicht leidje. :-)
> In dit gedicht gaat het over een tuin met een
man erin die de tuin
> gemaakt
> heeft, erin woont, hem eindeloos schildert, en die de broer is van de
> 'men', de dichter.
ik ken het werk van kouwenaar niet goed. wat wordt gezegd over zijn
keuze voor 'men' boven 'ik'. weet je dat?
mooi is dit:
> 'mijn uitzicht is beperkt, ik leef mijzelf
> alleen in kleur en vorm die ik besterf'
> De schilder beseft natuurlijk dat zijn tuin en zijn schilderijen
> hem zullen
> overleven.
ik heb zitten googlen, maar alleen maar een zelfportret van david
kouwenaar als jonge man gevonden.
> Een zondagmorgen aan de middengeest
ik neem aan een straat in bergen nh?
> het is een voorjaar, schrijf april, men kijkt
> naar buiten in de tuin alsof men leest
mooi!
> als had een witregel hem klem gezet
> Het 'wit' is heel belangrijk. Door het
> genoemde zinnetje ging ik denken aan de belangrijkheid van de
> witregel in
> een gedicht. In de laatste 50 jaar is de bladspiegel in
> dichtbundels veel
> 'witter' geworden dan daarvoor. Wordt de betekenis, de schoonheid, de
> zeggingskracht van wat geschreven staat daar ook sterker door?
volgens mij vaak wel.
> Maar waarom dan dat 'klemgezet'?
dat heeft de tuinier zelf gedaan?
> men ziet hoe hij zijn lichaam in zijn rug
> heeft stilgelegd, hoe zijn aanwezigheid
> zich aan het snelschrift van het uur onttrekt
> Dat betekent toch dat je geen kant meer opkunt, iets negatiefs. Als de
> witregel staat voor het grote Niets, de dood, dan kun je inderdaad
geen
> kant meer op! Maar of dat een negatieve betekenis heeft?
ik lees er niets negatiefs in.
de stilte en de onbeweeglijkheid als tijd een heel andere betekenis
heeft gekregen, niet meer bestaat?
mooi leidje, dank.
ik kan er weer tegen deze woensdag. :-)
Dank je Leidje voor je gedicht
ik moet het meerdere malen lezen om het goed te begrijpen. Sommige
zinnen
zijn een vers op zich! Gelukkig heb je een goede toelichting gegeven.
Natuurlijk ken ik Gerrit Kouwenaar als dichter, maar heb niet veel van
hem
gelezen Dit zijn de leukste zinnen, waarbij ik een goed beeld krijg,
vooral als hij een ´broer´ ten tonele brengt, erg leuk gevonden!
> tussen de tuinstoel en de composthoop
> ziet men zijn broer staan roerloos op zijn stek
> als had een witregel hem klem gezet :(inderdaad een mooie regel)
> hij staat gebogen aan de vijverrand starend omtrent lelie en waterpest
> naar iets gerings dat zijn verbazing wekt
> ik ken het werk van Kouwenaar niet goed. wat
wordt gezegd over
> zijn keuze voor 'men' boven 'ik'. weet je dat?:
Over 'men' weet ik niets, dan dat Kouwenaar het gebruikt zoals een
gewoon
mens 'je' gebruikt. Het klinkt natuurlijk nog iets meer als algemeen
geldend.
>> Een zondagmorgen aan de middengeest
:
> ik neem aan een straat in bergen nh?
Middengeest is een deel van de poldergronden. Ik heb in het telefoonboek
van Bergen gespeurd en vond een D. Kouwenaar aan de Midden Geestweg: ::
>>
als had een witregel hem klem gezet: : >> Het 'wit' is heel belangrijk.
Door het >> genoemde zinnetje ging ik denken aan de belangrijkheid van
de
>> witregel in >> een gedicht. In de laatste 50 jaar is de bladspiegel
in
>> dichtbundels veel >> 'witter' geworden dan daarvoor. Wordt de
betekenis, de schoonheid, de >> zeggingskracht van wat geschreven staat
daar ook sterker door? : > volgens mij vaak wel.
Ja, dat denk ik ook, vaak wel, maar ik vind het ook vaak iets 'gemaakts'
hebben : >> Maar waarom dan dat 'klemgezet'?
> dat heeft de tuinier zelf gedaan?
Geen idee
:
>> men ziet hoe hij zijn lichaam in zijn rug
>> heeft stilgelegd, hoe zijn aanwezigheid
>> zich aan het snelschrift van het uur onttrekt
Aanvankelijk dacht ik bij die houding aan rechtop staan met de handen op
de heupen, duimen naar voren, dan steun je namelijk je rug goed. Je hebt
dan je ellebogen naar buiten wijzen, bijna als vleugels van een
engeltuinbeeld? Weer een vraag ;-)
>> Dat betekent toch dat je geen kant meer opkunt,
iets negatiefs. Als de
>> witregel staat voor het grote Niets, de dood, dan kun je inderdaad
geen
>> kant
> > meer op! Maar of dat een negatieve betekenis heeft?
:
> ik lees er niets negatiefs in.
Ik ook niet in de Dood, maar in de uitdrukking geen kant meer opkunnen.:
fraaie keuze! heb enkele bundels van Kouwenaar.
wat mij betreft gaat het gedicht niet over een tuin. De tuin van
Kouwenaar is een dodenhof.
> ziet men zijn broer staan roerloos op zijn stek
> als had een witregel hem klem gezet
dit slaat niet op het schilderen, maar op het dichten. Kouwenaars
gedichten keren zich in zichzelf. Dat is hier het geval. Ook zet
Kouwenaar beelden stil. Dood, maar evengoed doodstil. Hoe een beeld
blijft "hoezeer het ook later wordt", of "voorgoed" verbeeld. Af en
toe zegt hij dit letterlijk in een gedicht.
> hij staat gebogen aan de vijverrand
> starend omtrent lelie en waterpest
(veelal op begraafplaatsen aanwezig; symbool voor het eeuwige leven) >
naar iets gerings dat zijn verbazing wekt
het moment van inspiratie, het begin, dit in tegenstelling tot het
einde, (de volgende strofen) de bijna-dood, maar ook het gedicht /
schilderij / beeld, dat eenmaal gevormd, voor de dichter / schilder
niet meer de plek is waar hij zijn inspiratie, gevoelens kwijt kan.
> wat mij betreft gaat het gedicht niet over een
tuin. De tuin van
> Kouwenaar is een dodenhof.
Achttien jaar geleden al??
Een dodenhof? Ja, waarom eigenlijk ook niet. Ze zullen daar vast ook wel
tuinstoelen en composthopen hebben. Je kunt best gelijk hebben, maar ik
kan alleen mijn eigen gedachten bij dit gedicht weergeven. En voor mij
is
het een levende tuin, niet van Gerrit, maar van David.
>> ziet men zijn broer staan roerloos op zijn stek
>> als had een witregel hem klem gezet
:
> dit slaat niet op het schilderen, maar op het dichten.
Voor mij komt hij ahw even los van de omgeving, gevangen in licht,
bedenk
ik nu. De dichter ziet zijn broer zo staan en bedenkt die witregel. Zou
dit willen kunnen schilderen.
> Kouwenaars
> gedichten keren zich in zichzelf. Dat is hier het geval.
Waarom laat hij ze dan lezen? Kan ik niet begrijpen, is te moeilijk voor
me.
> Ook zet
> Kouwenaar beelden stil. Dood, maar evengoed doodstil. Hoe een beeld
> blijft "hoezeer het ook later wordt", of "voorgoed" verbeeld. Af en
toe
> zegt hij dit letterlijk in een gedicht.
Zijn broer was druk aan het schilderen in die tijd!!
>> hij staat gebogen aan de vijverrand
>> starend omtrent lelie en waterpest
> (veelal op begraafplaatsen aanwezig; symbool voor het eeuwige leven) :
> naar iets gerings dat zijn verbazing wekt
> het moment van inspiratie, het begin, dit in tegenstelling tot het
> einde, (de volgende strofen) de bijna-dood, maar ook het gedicht /
> schilderij / beeld, dat eenmaal gevormd, voor de dichter / schilder
niet
> meer de plek is waar hij zijn inspiratie, gevoelens kwijt kan.
??? Het kan zijn, maar deze mannen hebben sinds dit gedicht 17 jaar
geleden verscheen, zoveel mooie dingen gemaakt, en nog behoorlijk
geïnspireerd volgens mij.
Laat mij dit nu maar een prachtig levend moment in een zomerse tuin
vinden, met twee broers die elk heel creatief zijn op een verschillende
manier en van wie de dichter een monumentje opricht voor de schilder. Ik
ga nog wel eens in achtergrondinformatie snuffelen, misschien vind ik
daar
jouw zienswijze terug.
> Achttien jaar geleden al??
in vele van zijn gedichten zijn dood, stilbeeld, oftewel voorgoed in
het beeld gevangen, vereeuwigd in metaforen beschreven of op zich
metafoor..
in station hembrug: "stilt de tijd met een regel wit.." ook in andere
gedichten: boer die op zijn granieten plaat staat, "het wemelt stilstand,
wit", "stilstaande staat men ... witzon breekt een hand uit de wolken",
> Een dodenhof?
hij gebruikt de dood als een metafoor voor de stilstand, de
vereeuwiging. dat wil niet zeggen dat de tuin niet leeft. Bij
Kouwenaar vind ik, net als bij Faverey, dat woorden zich loszingen van
hun
betekenis. Dat levert verschillende lagen van lezen op. Ik hoef nooit
gelijk te hebben ;-)
Het verbaast mij keer op keer op deze lijst, dat men denkt dat het
afdoet aan de eigen lezing, interpretatie, ontroering wanneer er ook
op een andere manier, kritisch gelezen wordt.
>> als had een witregel hem klem gezet
>> dit slaat niet op het schilderen, maar op het dichten.
> Voor mij komt hij ahw even los van de omgeving, gevangen in licht,
> bedenk ik
> nu. De dichter ziet zijn broer zo staan en bedenkt die witregel. Zou
> dit willen kunnen schilderen.
ik lees juist dat het beeld in het beeld gevangen wordt. niets
negatiefs aan. juist om dit voor eeuwig vast te leggen. zo zal hij
zich zij broer herinneren.
hij schreef het gedicht voor de 70ste verjaardag van David.
het beeld vastzetten, dat probeert de dichter met het hele gedicht,
met aan het eind de wens om te kunnen schilderen. het laatste is (met
kleuren) van beeld naar beeld, in poëzie heb je alleen woorden.
>> Kouwenaars
>> gedichten keren zich in zichzelf. Dat is hier het geval.
> Waarom laat hij ze dan lezen? Kan ik niet begrijpen, is te moeilijk
> voor
> me.
lees:
The Netherlands - Poetry International web. ik google altijd
in het Engels ;-)
> Zijn broer was druk aan het schilderen in die
tijd!!
lees het in metaforen.
>> hij staat gebogen aan de vijverrand
>> starend omtrent lelie en waterpest
>> (veelal op begraafplaatsen aanwezig; symbool voor het eeuwige leven)
>> naar iets gerings dat zijn verbazing wekt
:
>> het moment van inspiratie, het begin, dit in tegenstelling tot het
>> einde, (de volgende strofen) de bijna-dood, maar ook het gedicht /
>> schilderij / beeld, dat eenmaal gevormd, voor de dichter / schilder
>>: niet meer de plek is waar hij zijn inspiratie, gevoelens kwijt kan.
>>(F)
> ??? Het kan zijn
ik haal hier vrij letterlijk aan, wat er van de gedichten van
Kouwenaar gezegd wordt. en wat vele dichters wel in één of meer
gedichten zeggen. de Valéry: wat af is, is niet gemaakt.
( fraaie quotes van deze niet meer dichter willen zijn :
http://thinkexist.com/quotes/paul_valery/
ook Vasalis heeft prachtig beschreven hoe een gedicht dat "af" is niet
meer van de dichter is.
> maar deze mannen hebben sinds dit gedicht 17
jaar
> geleden verscheen, zoveel mooie dingen gemaakt
daar heeft het dus niets mee te maken.
ik roep maar weer: lees maar, er staat niet wat er staat ;-)
niet mijn zienswijze, maar ik lees zijn gedichten wel met kennis van
bovenstaande info die mijn verwondering, bewondering, beroering groter
maakt.
>> wat mij betreft gaat het gedicht niet over een
tuin. De tuin van
>> Kouwenaar is een dodenhof.
> Achttien jaar geleden al??
> Een dodenhof? Ja, waarom eigenlijk ook niet. Ze zullen daar vast
> ook wel
> tuinstoelen en composthopen hebben.
> Je kunt best gelijk hebben, maar ik kan alleen mijn eigen gedachten
bij
> dit gedicht weergeven. En voor mij is het een levende tuin, niet van
> Gerrit, maar van David.
ik lees het ook zoals jij het leest Leidje
in de levende tuin van David zaliger (?) staat hij nu zelf roerloos,
en zijn broer Gerrit zit voor het raam en kijkt naar hem:
> hij staat gebogen aan de vijverrand
> starend omtrent lelie en waterpest
> naar iets gerings dat zijn verbazing wekt
> Ook zet
> Kouwenaar beelden stil. Dood, maar evengoed doodstil. Hoe een beeld
> blijft "hoezeer het ook later wordt", of "voorgoed" verbeeld. Af en
toe
> zegt hij dit letterlijk in een gedicht.
ik lees het als de stilte na de dood, maar ook als de stilte in een
voltooid kunstwerk (schilderij of gedicht)
ik interpreteerde het gedicht als een elegie, dacht/denk dat de
schilder david kouwenaar dood is? maar kan dat niet vinden bij
google, dus dat zal dan wel niet? weten jullie dat?
> Ik ga nog wel eens in achtergrondinformatie
snuffelen,
doe maar en houd ons op de hoogte ajb :-)
> ik haal hier vrij letterlijk aan, wat er van de
gedichten van
> Kouwenaar gezegd wordt. en wat vele dichters wel in één of meer
> gedichten zeggen. de Valéry: wat af is, is niet gemaakt.
ik heb het idee dat we twee heel verschillende gedichten lezen. Jij
leest
een diepzinnig gedicht over leven en dood en geeft allerlei verwijzingen
uit zijn andere werk als bewijs, het wordt zo in mijn optie bijna een
ding, een studieobject ik lees een gedicht dat over liefde en
bewondering,
en ja, ook over leven en dood gaat, een heel persoonlijk gedicht van een
man over en voor zijn broer. Je hoeft niet te weten dat het voor diens
70e
verjaardag geschreven is om de strekking aan te voelen. Dat verschil in
waardering komt ook, denk ik, omdat ik het lees als alleen dit ene
gedicht, en jij het leest met veel meer kennis over zijn werk, ook door
de bundels die je van hem hebt. Bedankt voor je uitgebreide reactie en
de
link.
> ik heb het idee dat we twee heel verschillende
gedichten lezen. Jij
> leest een diepzinnig gedicht over leven en dood
zo diepzinnig is het niet. het is gewoon een bekend feit dat zijn werk
steeds die onderwerpen heeft.
de eigen - emotionele - lezing is een eerste recht van de lezer, maar ik
vind dat men de dichter te kort doet door zonder kennis van de traditie,
symboliek en tijdgeest waarin de dichter zich vormde. dan kom je toch
echt
tot "schrale" interpretatie. neem alleen dat prachtige stukje
hij staat gebogen aan de vijverrand
starend omtrent lelie en waterpest
naar iets gerings dat zijn verbazing wekt
alweer het beeld van de naderende dood, stilstand (vijver) dat tussen
lelie (zuiverheid, het onbeschreven blad, het wit) en waterpest
(eeuwigheid) gevonden wordt maar nog vorm moet krijgen, om tenslotte
verstild te blijven, voor eeuwig.
> uit zijn andere werk als bewijs, het wordt zo in
mijn optie bijna een
> ding,
ah ha! daar zeg je het. Kouwenaar wilde dat zijn gedicht een "ding" was.
> een studieobject
dat woord valt al snel als je iets verder leest dan de
hoogstpersoonlijk emotionele lezing (die alleen voor mezelf
interessant is). zoveel neuzen, zoveel gevoelens, zoveel waarderingen.
wat
moeten we daarmee? er is kennelijk weerzin tegen het met rede benaderen
van een gedicht, tegen het plaatsen van het gedicht in het geheel van
het
werk of in het ganse dichterlijk universum, so to speak. kortom om een
beetje cultureel met het "ding" om te gaan, schrikt af. geen wonder dat
professionele critici mopperen over al die leken die hun oordelen spuien
en wellicht de markt beïnvloeden. jullie weten dat ik weleens een
knuppeltje in het hoenderhok (excuse moi mon Français) werp om wat los
te
krijgen, maar kennelijk is het van groter belang de persoonlijke
emotionele lezing (mede) te delen. ik lees keer op keer met zakdoek een
gedicht van Schierbeek, evenzo het gedicht van Kouwenaar bij de dood van
Favery. ik kan dat mededelen of voor mezelf houden, het doet er
eenvoudig
niet toe of ik een gedicht lelijk of mooi vind. ik ken mensen die die
gedichten niet waarderen, ze onbegrijpelijk, juist te simpel of ook
ontroerend vinden. dat voegt niets toe of doet niets af aan mijn eigen
emotionele lezing. wel dus voegt toe enige kennis van en inzicht in, het
werk van de kunstenaar. we hebben het bij Hanlo gehad over in hoeverre
"kennis hebben van" de waardering van zijn gedichten beïnvloedt. het is
dus voor meer grrls van belang; al of niet positief. hier doemt een
vraag:
zijn we in staat de intrinsieke waarde van een gedicht / kunstwerk te
herkennen zonder de naam van de maker te kennen, zonder "voor"kennis?
het
is, althans voor mij, wel zo dat ik, een onbekend gedicht van onbekende
herkomst aantreffend, het emotioneel lees, me in een andere wereld laat
voeren of meteen een ongemakkelijk gevoel krijg en er niet verder instap.
maar dat zegt natuurlijk helemaal niets over de kwaliteit van het
gedicht.
Dank voor je reactie.
Bij de woensdaggedichtdag dacht ik dat het ging om mensen die graag
gedichten lezen, die nu en dan iets tegenkomen, wat ze om welke reden
dan
ook aanspreekt en dat aan de anderen laten zien: kijk eens wat ik
gevonden
heb! Weet je waarom ik dit speciaal vind? daar en daar om. Of zelfs
zonder
daar en daarom. Alleen maar het gedicht laten zien kan ook. Zoals een
kind
dat een mooie steen gevonden heeft en die aan vriendjes laat zien,
vervolgens ontdekt, dat hij in een glas water gelegd nog sprekender
kleuren krijgt. Boeit het verschijnsel hem heel erg en wil hij weten
waar
die steen vandaan komt, hoe hard hij is, wat je ermee kunt doen enz. dan
gaat hij misschien bij een geologische club en wordt later geoloog. Zo
gaat het toch met dingen waar je door geboeid bent? Je wilt er meer van
weten. Ik wil ook meer weten van dit gedicht. Eerst ga ik zelf nadenken,
vind op lekenniveau een paar dingen. Deel dat mee aan de mensen die ook
van gedichten houden. Waarom doe je de dichter te kort, door het gedicht
al te laten zien als je nog niet alles van zijn werk en de achtergronden
weet? Het lijkt erop dat je meer de professionele critici te kort doet:
> .....geen wonder dat professionele critici
mopperen over al die leken
> die hun oordelen spuien en wellicht de markt beïnvloeden......
LOL!
Ze willen liever zelf lekker meesnoepen van des dichters tafel!
Even serieus, het lijkt me voor de dichter zelf juist fijn, dat er
mensen
zijn die zijn gedicht mooi vinden, er enthousiast iets over vertellen,
aankondigen verder te gaan zoeken, zijn bundel(s) kopen, en dat allemaal
zonder door 'professionele critici' afgeserveerd te worden. Als de
dichter een extra glas wijn drinkt, omdat een leek zijn bundel gekocht
heeft, zal het hem worst zijn, lijkt me, waarom die hem kocht. ..en nou
ga
ik me met andere dingen bezighouden, mijn eeuwig dichtgroeiende vijver
moet ontdaan worden van dood lissenblad ( dat staat voor woekerende
schoonheid ) en van een paar geelgerande waterroofkevers ( symbool van
eeuwige vraatzucht) die de kikkerlarven ( prinsenschoonheid in de knop)
opvreten. Geintje!
> Bij de woensdaggedichtdag dacht ik dat het ging
om mensen die graag
> gedichten lezen, die nu en dan iets tegenkomen, wat ze om welke reden
> dan ook aanspreekt en dat aan de anderen laten zien: kijk eens wat ik
> gevonden heb!
ik hoop ook dat het daarom gaat
> Weet je waarom ik dit speciaal vind? daar en
daar om. Of zelfs zonder
> daar en daarom. Alleen maar het gedicht laten zien kan ook.
lijkt mij ook
maar de grrls die langer meedraaien weten vast wel hoe
woensdaggedichtdag is ontstaan?
mij lijkt het belangrijk dat iedere grrl hier iets kan laten zien
zonder bang te zijn om af te gaan.
> weten. Ik wil ook meer weten van dit gedicht.
Eerst ga ik zelf
> nadenken,
> vind op lekenniveau een paar dingen. Deel dat mee aan de mensen die
ook
> van gedichten houden.
heeft iemand hier nog iets kunnen vinden over dat imo merkwaardige
'men' in 'schilder in de tuin'?
en leeft david kouwenaar junior nog? ik kan dat niet vinden.
> en nou ga ik me met andere dingen bezighouden,
mijn eeuwig
> dichtgroeiende
> vijver moet ontdaan worden van dood lissenblad ( dat staat voor
> woekerende
> schoonheid ) en van een paar geelgerande waterroofkevers ( symbool van
> eeuwige vraatzucht) die de kikkerlarven ( prinsenschoonheid in de knop)
> opvreten.
LOL! ;-)
>> Bij de woensdaggedichtdag dacht ik dat het ging
om mensen die graag
>> gedichten lezen, die nu en dan iets tegenkomen, wat ze om welke reden
>> dan ook aanspreekt en dat aan de anderen laten zien: kijk eens wat ik
>> gevonden heb! (Leidje)
> ik hoop ook dat het daarom gaat
>> Weet je waarom ik dit speciaal vind? daar en daar om. Of zelfs zonder
>> daar en daarom. Alleen maar het gedicht laten zien kan ook.
> lijkt mij ook
> maar de grrls die langer meedraaien weten vast wel hoe
> woensdaggedichtdag is ontstaan?
Precies zoals Leidje het beschrijft, al is het niet zo dat alleen het
gedicht laten zien genoeg zou zijn. Dat je je keuze toelicht is altijd
wel
de bedoeling geweest. Maar hoe iemand dat doet, daar is zij geheel vrij
in. Een toelichting kan dus heel persoonlijk en emotioneel zijn. Wat
weer
niet betekent dat iemand desgewenst niet dieper en breder op een gedicht
en een dichter kan ingaan. En dat betekent weer niet dat iemand anders
het
gevoel moet krijgen dat er iets mis is met een directe, persoonlijke,
emotionele reactie.
> mij lijkt het belangrijk dat iedere grrl hier
iets kan laten zien
> zonder bang te zijn om af te gaan.
Uiteraard. Maar maakt iemand iemand hier bang? Ik heb de mailwisseling
hierboven met plezier gelezen, vind het leuk als WG tot iets dergelijks
leidt..Maar het hoeft ook weer niet altijd.
er is kennelijk weerzin tegen het met rede benaderen van een gedicht,
tegen het plaatsen van het gedicht in het geheel van het werk of in het
ganse dichterlijk universum, so to speak. kortom om een beetje cultureel
met het "ding" om te gaan, schrikt af.
Ik denk zelf niet dat een bijdrage van iemand als jij die je graag
verdiept in poëzie en daarbij de emotionele reactie schuwt niet welkom
zou
zijn, maar waarom zou je zo neerkijken op een andersoortige reactie?
Ieder
zijn visie, dat maakt dit spelen met gedichten juist zo boeiend. Geen
mens
zou meer iets durven opschrijven als ze zich je kritiek op lekenwijsheid
zouden aantrekken, het zou de levendigheid van dit woensdaggebeuren
verpesten. De dood in de pot, misschien zelfs ''in het ganse dichterlijk
universum''.
> dat woord valt al snel als je iets verder leest
dan de
> hoogstpersoonlijk emotionele lezing (die alleen voor mezelf
> interessant is).
die lezing vind ik nu juist zo leuk om te lezen
> zoveel neuzen, zoveel gevoelens, zoveel
waarderingen.
> wat moeten we daarmee?
ik vond al googlend op 'leavis' een naam die me bijgebleven is toen
ik nog engelse literatuur studeerde wel een aardig artikel:
http://tinyurl.com/2xyfjq
> er is kennelijk weerzin tegen het met rede
benaderen van een gedicht,
> tegen het plaatsen van het gedicht in het geheel van het werk
ook dat doe ik graag
beide benaderingen kan toch?
>> schoonheid ) en van een paar geelgerande
waterroofkevers ( symbool van
>> eeuwige vraatzucht) die de kikkerlarven ( prinsenschoonheid in de
knop)
> opvreten.
>>
> LOL.
ja, LOL!! en nu nog een versje...
> Ik denk zelf niet dat een bijdrage van iemand
als jij die je graag
> verdiept in poëzie en daarbij de emotionele reactie schuwt niet welkom
> zou zijn, maar waarom zou je zo neerkijken op een andersoortige
reactie
> ?
ik schuw de emotionele lezing helemaal niet. ik heb niet voor niets
nogal vaak een zakdoek nodig bij het lezen van gedichten. en dat
vertel ik jullie ook nog!
> Ieder zijn visie,
ik vind dat met nadruk ook, en dat schrijf ik ook steeds. jammer toch
dat
dat niet zo gelezen wordt. dat ik de emotionele lezing, in tegenstelling
tot de meeste grrls de minst belangwekkende vind, is mijn mening. het is
geen neerkijken, ik heb gewoon een andere mening. die wordt hier niet
gedeeld. zit ik echt niet mee. dat men (oh, trouwens dat "men" wordt
door
Kouwenaar vaker gebruikt. om de distantie neem ik aan, want het gedicht
moet een ding zijn) minder behoefte heeft ook anders dan emotioneel te
lezen, omdat dit "het leesplezier" zou wegnemen, vind ik jammer. ik
wilde
met een persoonlijk voorbeeld aangeven dat andere lezing, de eigen
emotionele lezing juist niet negatief hoeft te beïnvloeden. het zijn
twee
verschillende ervaringen die elkaar kunnen versterken. ik heb geen
kritiek
op lekenwijsheid - een waardering die overigens alleen deze grrl ooit is
toegeschreven ;-) -, de professionele buitenwacht heeft die. maar in de
knappe serie lezingen die Vestdijk gaf (glanzende kiemcel, vrijwel
integraal op het net, bij dbnl, meen ik) zegt hij dat er mensen zijn die
zonder enige kennis van poëzie toch fraaie gedichten schrijven. de leken
is een warm plaatsje toegezegd.
> Geen mens zou meer iets durven opschrijven als
ze zich je kritiek op
> lekenwijsheid zouden aantrekken, het zou de levendigheid van dit
> woensdaggebeuren verpesten. De dood in de pot, misschien zelfs ''in
het
> ganse dichterlijk universum''.
LOL
maar wat? grrls staan toch zeker hun mannetje?
