Leo Vroman; Toen ik 12 jaar was



Toen ik twaalf jaar was
hield ik het meeste
van bossen vol beesten
en van slapen in het gras.

Daar staan nu huizen, want
dat was duizend jaar geleden.
Wat bos was en weiland
is nu bebouwd en bereden.

Was ik maar een kilometer
lang, dan kon ik alles beter
overzien en misschien verdragen,
en dan kon ik mij vol behagen
uitstrekken over die daken
en die woninkjes fijn kraken
alsof ze schelpjes waren,
hun huisdiertjes uit mijn haren
kammen, miertjes die zo merkwaardig
menselijk waren
maar zoveel aardiger
zoals ook de wereld leek
wanneer ik de Dom
van Utrecht beklom
en omlaag keek.

Leo Vroman, 262 gedichten


Het gedicht is overgenomen uit het boek Het Land der Letteren. Dit
boek was in 1982 het Boek van de Maand. Het is een bloemlezing die
laat zien hoe Nederlandse schrijvers en dichters hun provincies met
de pen in kaart hebben gebracht. Leuk boek. Jammer dat het Boek van
de Maand er niet meer is.

En waarom dit gedicht? Daar zijn meerdere redenen voor.
Zowel Utrecht als de Dom hebben bij mij een speciaal plekje. Ik ben
geboren in Utrecht, midden in de stad. Toen ik klein was was ik bij
heel slecht weer wel eens bang dat de Dom zou instorten en dat het
puntje dan nog net op ons huis terecht zou komen. Je bedenkt als kind
de gekste dingen. Ik heb de Dom ook heel wat keren beklommen. Maar al
te vaak vonden neefjes en nichtjes het leuk om Utrecht vanaf de Dom
te gaan bekijken. Iedere keer was ik toch weer onder de indruk van de
hoogte en het uitzicht.
Maar ook het volbouwen van Nederland (zelf woon ik nu ook in een huis
op een plek waar eens weiland was), het zo onzorgvuldig omgaan met de
ruimte en mooie plekken in ons land en mijn ergernis daarover, was
een aanleiding om nou net dit gedicht te kiezen.

Ik hoop dat jullie het met plezier lezen.




Janny
03.06.08
 

 


O wat een leuk gedicht weer van Vroman, wat kan hij toch
veel. Ik zal dit kado doen aan mijn dochter als ze 12 wordt
in augustus...


Ik kom dan wel niet uit Utrecht, maar vind het een heel gezellig
gedicht om te lezen.

> Het gedicht is overgenomen uit het boek Het Land der Letteren. Dit
> boek was in 1982 het Boek van de Maand. Het is een bloemlezing -die
> laat zien hoe Nederlandse schrijvers en dichters hun provincies met de
> pen in kaart hebben gebracht. Leuk boek. Jammer dat het -Boek van de
> Maand er niet meer is.

Ik ben gelijk op zoek gegaan of ik dit boek ook op de plank had, omdat
ik me zoiets herinnerde. Bleek dat ik de bundel "Ik ging naar Bommel
om de brug te zien" heb, Nederland in 100 liedjes en gedichten,
bijeengebracht door C.J. Aarts en M.C. van Etten.
Heerlijk om op die manier door Nederland te dwalen, en op veel
plaatsen iets van herkenning te vinden.


Zeker met plezier gelezen, Janny. 'Hun huisdiertjes uit mijn haren kammen'
vond ik
zo'n paradoxaal beeld: het klinkt op het eerste gehoor vriendelijk door het
verkleinwoord, maar het is behoorlijk agressief.
Zijn verleden mag niet veranderd worden, wat wei en bos was in Vromans jeugd
had dat moeten blijven. Tja. Die wens is universeel denk ik.
Nu woon ik zelf op grond waarop ooit een kasteel heeft gestaan aan een
vijver die ooit deel uitmaakte van een slotgracht, dat vind ik een leuk idee
maar de kasteelheer zou vast knarsetanden als hij onze huizen kon zien in
zijn destijds befaamde bloementuin. Zonde.


> Toen ik twaalf jaar was

knip

bedankt janny, mooi gedicht weer.

> Was ik maar een kilometer
> lang, dan kon ik alles beter
> overzien en misschien verdragen,

mooi idee

> en dan kon ik mij vol behagen
> uitstrekken over die daken
> en die woninkjes fijn kraken
> alsof ze schelpjes waren,

ik zie gulliver voor me

> hun huisdiertjes uit mijn haren
> kammen, miertjes die zo merkwaardig
> menselijk waren

grin, die vroman toch, een reus :-)

> maar zoveel aardiger
> zoals ook de wereld leek
> wanneer ik de Dom
> van Utrecht beklom
> en omlaag keek.

tien keer zo lang als de Dom, die reus.

mooi


 


Boekgrrls

Laatste keer bijgewerkt: 14/06/08  Eisjen

 
Woensdag Gedichtdag