Vol verwachting aan deze laatste Coetzee begonnen en enigszins teleurgesteld uitgelezen. Een man van 60 wordt aangereden. Het gevolg is dat een been tot boven de knie wordt geamputeerd. Hij is boos en wil geen prothese. Hulp wil hij eigenlijk ook niet, maar dat moet echt. De eerste thuiszorgverpleegkundige behandelt hem totaal infantiel en de tweede wordt hij verliefd op. Deze vrouw is getrouwd, heeft een man en drie kinderen; ze komen uit Kroatië en het boek speelt in Australië. Dan komt Coetzee weer met Elisabeth Costello op de proppen. Ze is een soort alter ego; staat ongevraagd op de stoep en bemoeit zich met zijn gevoelens. De hoofdpersoon (Paul Rayment) is dikwijls door haar geïrriteerd; nou ik ook. De rol van Marijana en haar gezin begreep ik soms niet. Dan kwam ze gewoon niet meer, dan ineens weer wel. Paul probeert het gezin a.h.w.

De ik-persoon, de oude blanke Zuidafrikaanse Mrs. Curren heeft net van haar dokter te horen gekregen dat ze zal overlijden aan de kanker waaraan ze lijdt. Ze is opgegeven. Als ze thuiskomt, treft ze in haar tuin een zwerver met zijn hond aan. Ze ontfermt zich tegen wil en dank over hem, en tegelijkertijd ontfermt hij zich over haar.