Destijds heb ik met plezier "Zwart water" van haar gelezen. Ik heb geen last van de "Scandinavische depressie" zolang het maar niet om die zogenaamde generatieromans gaat en dan nog... ik raak eerder verveeld dan gedeprimeerd.

Halverwege het boek schreef ik voor mezelf:

Ik ben er nu over de helft in. Wat is dat toch daar in dat hoge Noorden? Hier ook weer iemand die zijn vinger afsnijdt en vervolgens heel verbaasd is dat het pijn doet en niet aangroeit. Het gaat hier dan ook niet om een mens, maar om een trol.