Elm@ gooide een paar maanden geleden 'I don't know how she does it' van
Alison Pearson door mijn brievenbus. Een soortement chicklit over de
extreem drukke, werkende moeder (Kate) die zich continu schuldig voelt
omdat ze geen perfecte moeder, noch een perfecte werkneemster is. Ze werkt
als financieel topadviseur en woont aan de rand van Londen in een net iets
te duur huis, met een afschuwelijke schoonmaakster (die het aan haar rug
heeft en dus niet kan bukken of kan reiken en dus alleen 'schoonmaakt' op
heuphoogte) en een kindermeisje die Kate stiekem veracht, althans, dat
vermoedt Kate. Beiden worden ook niet door haar aangesproken of
gecorrigeerd want: ze zouden er maar eens mee ophouden! Waar sta je dan,
als werkende moeder? Haar partner wil wel wat doen, maar Kate laat het
niet toe: ze doet alles overnieuw wat hij niet precies volgens haar
perfectionistische standaarden heeft uitgevoerd. Perefect recept voor
tenenkrommende taferelen.

In het begin moest ik regelmatig grijnzen om de rare situaties waarin Kate
verzeild raakt. Zoals: het midden in de nacht de cakejes uit de supermarkt
een beetje pletten, zodat ze er 'homemade' uitzien. Dochterlief moet
namelijk iets meenemen voor school en tussen al die andere (perfecte)
moeders kan Kate natuurlijk niet aankomen met supermarktcakejes (vindt
zij).

Dit grijnseffect duurde overigens maar kort. Ik had de hele tijd de
neiging roepen: 'laat je niet zo opnaaien!' En: 'zorg voor balans!' En:
'je kunt niet allebei perfect doen, maak een keus!' En als Kate dan aan
het eind van het boek de keus maakt, is dat nou net nIet de keus die ik
had gehoopt dat ze zou maken: ze stopt met werken en verhuist naar een
dorp in Noord-Engeland om daar tussen alle andere stay-at-home moms zich
kapot te gaan vervelen. En al haar vriendinnen die zich in soortgelijke
omstandigheden bevinden, gooien ook allemaal de handdoek in de ring. Is
dat nou wat wij werkende moeders willen horen: eerst buffelen en je
schuldig voelen en je dan uiteindelijk toch het ouderwetse rollenpatroon
(hij werkt, zij zit thuis bij de kinderen) schikken? Als een soortement
naschrift komt Kate toch weer in actie in het nieuwe dorp waar ze gaat
wonen. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan, zeg maar. Ik bleef achter
met het donkerbruin vermoeden dat ze toch weer niet de balans zal weten te
bewaren en net zo hard in de valkuilen zal trappen waar ze net min of meer
uitgeklauterd was.

Een boekje dat bij mij, na het leuke en vermakelijke begin, toch vooral
irritatie opriep. Kennelijk ben ik bang dat er van mij zal worden verwacht
dat ook ik de strijd zal opgeven en thuis zal gaan zitten??

Else
feb 2007