Gisterenmiddag een hEErlijk paar uren doorgebracht - lange wandeling door zonnige licht-besneeuwde velden met als gezelschap de hond en bovengenoemd boek.
130 bladzijden, flinke lettertype, vlotte schrijfstyle. Af en toe een leespaus inlassen om te grinniken als ik zag hoe een haas weer de hond in de maling nam door 50 meter voor hem uit te lopen. Banquo ziet niet erg ver met zijn zwakke lichtblauwe ogen, maar ruikt die beestjes wel en gaat dus heel opgewonden maar langzaam en voorzichtig de geurspoor volgen terwijl de haas huppelt vrolijk voort, af en toe achterom kijkend van - 'Sukkel, schiet nu een beetje op anders speel ik niet meer met je!'
Afijn - boekje. Eindelijk weer een 'neutral' boek gelezen. Nix herkenning, nix meejanken, nix van dat alles. Een boek om te lezen met een bijna konstant vaag grijns van genot. Een schrijfster met een grandioos gevoel voor humor en zelfspot, die tegelijkertijd een reeks haarscherp observaties neerzet over de verschillen tussen westers en oosters denken.
Ik weet niet hoeveel van dit boek autobiographisch is maar ik vermoed best veel als ik lees dat de schrijfster (ik geloof een belg) geboren was in Japan. Haar ervaringen als werknemer in een Japans bedrijf - meer verhaal is er niet; eigenlijk zou iedereen die zich interesseert voor Japan en/of kantoorkultuur (hey! iets voor Het Buro lezers wellicht!) dit juweeltje moeten lezen. Het geheel heeft een soort... Bridget Jones geschreven door Voskuil effect... ;-)
Is vorig jaar vertaald uit het Frans - schijnt Nothomb's achtste roman te zijn - is er iemand die al iets anders van haar gelezen heeft? Prachtig boek. Kan helemaal geen enkele negatief ding bedenken om erover te zeggen... nee, niet eens dat het te kort is. Precies goed. Of nee... wacht... ik vraag me wel een beetje af - wat zou een japanese vinden van dit boek? Is het toch misschien maar een karikatuur van hoe de west over Japan denkt? Zou het een Japanse irriteren zoals Girl in Hyacinth Blue blijkbaar zoveel Nederlandse grrls irriteerde? Hebben we geen Japan kenners die iets zinnigs hierover kunnen zeggen?
Enkele citaten:
"De hoeveelheid geld die omging bij Yumimoto, ging het menselijk begrip te boven. Naarmate de nullen zich aaneenregen, verlieten de bedragen de wereld van de getallen voor die van de abstracte kunst."
---------
'Kom nou, Yumimoto heeft me juist in dienst genomen om mijn kennis van uw taal!' 'Mij een zorg. Ik gebied u om voortaan geen Japans meer te verstaan.' 'Onmogelijk. Geen mens kan zo'n bevel opvolgen.' 'Alle bevelen kunnen opgevolgd worden. Dat zou eindelijk eens tot de geest van de westerlingen moeten doordringen.'
-------
individualisten - de ultieme belediging
--------
Niet alle Japanse vrouwen zijn mooi. Maar als een Japanse mooi is, dan kunnen de anderen het wel schudden.
--------
'als je gezicht enige emotie verraadt, ben je ordinair'
-------
Ik zou eigenlijk dit boek voor willen stellen voor ons volgende leeslijst - lijkt me ideaal - kort, makkelijk aan te komen (denk ik, vrij nieuw en ligt ook al in de bieb) en met veel discussie punten - veel over de positie van de Japanse vrouw in de maatschappij, + de overbeheersend belang van werk enzovoort.
haha, ik hou van Het Bureau en ik vind Bridget Jones erg grappig, maar dit is m.i. toch weer heel iets anders. Ik ben er wel net zo enthousiast over, echt heel erg van genoten. Maar wat ik me nou ook de hele tijd afvroeg: is het echt allemaal zo extreem, dat kan toch haast niet - dus toch enigszins een karikatuur?
De verhouding tussen ondergeschikten en ietsje hoger geplaatste collega's daar kan ik me nog wel iets bij voorstellen, maar dat je helemaal niets ter verdediging mag aanvoeren als je ten onrechte van een fout beticht wordt... Zo onrechtvaardig, en op die manier valt er toch niet te werken. En al die dingen zoals zweten is uiterst onfatsoenlijk, warm of niet. Maar misschien klopt het toch ook wel; overdreven (in onze ogen) gevoeligheid voor gezichtsverlies en blanken die men vindt stinken e.d., dat is in meer Aziatische landen zo.
Ergens in het boek staat een relaas van een aantal bladzijden over wat vrouwen in Japan van het leven mogen verwachten: niet veel, en rijk of arm, mooi of lelijk, dit wordt er met de paplepel ingegoten. Gelukkig worden verwachten ze in geen geval volgens A.Nothomb. Hoogste percentage zelfmoorden ter wereld, het geeft te denken...
> eigenlijk zou iedereen...dit juweeltje moeten lezen
Mee eens!
> haha, ik hou van Het Bureau en ik vind Bridget Jones erg grappig, maar dit is m.i. toch weer heel iets anders.
ja ok ok, dit was toch maar een hEEEL vaag generalisatie om een beetje een idee te geven van hoe ik het ervaren heb,
Boek kwam van de vrouwenbieb, die momenteel hEEL veel lekkere nieuwe boeken heeft liggen - zo jAmmer dat er zo weinig gebruik van gemaakt is... ik moet er ook vaker aan denken om langs te gaan https://www.vrouwenbibliotheek.nl/ (en hier endeth the Domgrrl sterreklame blok)
> Maar wat ik me nou ook de hele tijd afvroeg: is het echt allemaal zo extreem, dat kan toch haast niet - dus toch enigszins een karikatuur?
dat zoveel mensentalent totaal verspild werd door trots en eren kwesties leek mij op een gegeven moment niet zo 'Japans efficient' en dus kwam het bij mij toen ik er later goed over na ging denken een beetje onlogisch over. Maar tijdens het lezen zat ik zo mee te leven met alles dat gebeurde dat ik er totaal in geloofde.
> Ergens in het boek staat een relaas van een aantal bladzijden over wat vrouwen in Japan van het leven mogen verwachten
dat is een hele sterke stuk ja...zou het echt zO erg zijn? Een soort... moderne versie van psychologische voetbinden lijkt het dan bijna...
Samenvattingen mails
Eisjen