Béa Gonzalez, De bitterzoete smaak van tijd

Het boek vermeldt prominent op de voorpagina: 'een sprankelende roman die doet denken aan Marquez en Allende.' Twee van mijn favorieteschrijvers, dus dat belooft wat. Het verhaal gaat over een familie van vrouwen (de moeder van hetgeheel met twee zusters, twee dochters, een kleindochter en uiteindelijk een achterkleinzoon) in een dorp in Galicië, vanaf de jaren '20 tot aan eind 20e eeuw, en hun succesvolle hotel. Hun leven wordt beschreven aan de hand van vele meer en minder belangrijkegebeurtenissen.

Door hun omgang met de buitenwereld wordt de sfeer vandie tijd in dat gebied weergegeven. Hun relatie met anderen (en met elkaar) is meestal problematisch. Vooral wanneer het op mannen aankomt. Ze maken tijden van smokkel, oorlog, dictatuur, democratie en(regionaal) nationalisme door, lopen kinderen en trauma's op, gaan door met leven en het hotel. De hoofdpersonen worden snel afwisselend beschreven. Je duikt niet echt in hun hoofd, maar krijgt af en toe een vleugje mee, dan ga je weer naar de volgende. Ze hebben allen een typische eigenschap, die op mij wat gemaakt overkwamen. Veel verder leer je ze niet kennen. De een is bazig en nors, de
ander houdt van eten en verhalen, een derde is dol op boeken. Geen
diepgaande karaktereigenschappen, meer eigenaardigheden. Voor mijn gevoel blijven het figuranten, die zich bovendien vaak zo vreemd wisselend in de tijd gedragen, dat het niet geloofwaardig is.

Hetzelfde geldt eigenlijk voor de historische component van het boek. Je krijgt wel iets mee van de tijd waarin het speelt, maar het blijftzijdelings en oppervlakkig. De grote gebeurtenissen raken af en toe het persoonlijke leven van de dames, maar ze zijn er niet bij betrokken, en de lezer raakt er ook niet bij betrokken.

Waar het boek wel diep op ingaat is de bekrompen roddelcultuur van eenafgelegen Spaans dorp. Ik weet niet zeker of dit als kritiek op
zo'n cultuur bedoeld is of dat het boek zelf gewoon een hoog soap-gehalte heeft. De vele anekdotes en gebeurtenissen zijn vaak
grappig beschreven, vaak dwaalt het verhaal af naar diverse
andere gebeurtenissen. De dorpelingen komen zonder uitzondering erg negatief naar voren: bemoeizuchtig, achterlijk, jaloers, bekrompen, egoistisch. Misschien is dit grappig bedoeld, maar ik word er een beetje treurig van; er zullen toch ook wel leuke en aardige mensen bestaan? Niet in dit deel van Spanje, blijkbaar.

Mijn mening: het is een boek dat wel aardig vlot wegleest, waar vermakelijke stukjes inzitten, maar de pretentie dat het zou kunnentippen aan Marquez en Allende vind ik zwaar overdreven.
Het probeert de verhaalstijl wel over te nemen, maar mist het
persoonlijke, indringende van deze schrijvers, en de connectie die ze vaak leggen naar historie en maatschappij. Ook zijn de avonturen die er in beschreven worden een stuk minder interessant, evenals de hoofdpersonen. Je blijft achter met het gevoel dat je meer te weten bent gekomen over een aantal ongelukkige vrouwen in een saai dorp in Spanje. Meer niet.

Irene

Nog meer over dit boek....: 

Béa Gonzalez (1962)
 is geboren in Vigo, Spanje en emigreerde als kind met haar ouders naar Canada. Ze volgde studies in Spanje en Canada, en in Groot-Brittannië voltooide ze een studie in European Literary and Historical Studies aan King’s College, University of London.

Galicië

schrijver: 

boektitel: 

De bitterzoete smaak van tijd

isbn: 

9789058313485

genre: