Slagroomsoesjes
pfpffffFFFFFhhhieieieie!!!!! Met een schok kwam Silvia overeind. Was ze toch in slaap gevallen, daar baalde ze van. Ze stond op, zette het gas uit en schonk het water in de theepot. Silvia keek naar buiten en zuchtte. In het licht van de lantaarn schitterden de druppels van de miezerige regen, het was al weer herfst. Zo anders dan toen... Ze keek rond in haar kleine flatje, een hele verbetering na die zolderkamer waar ze de hele vorige winter had gebivakkeerd. Maar toch...even glimlachte ze bij de herinnering: zijn handen, de gefluisterde liefkozingen in het donker.... haar hart trok samen. Nee!! Niet toegeven aan de herinneringen. Laat ze veilig verstopt blijven onder de facade die ze met zoveel moeite had
opgebouwd.
Lang geleden, zo leek het, was ze een gewoon schoolmeisje, een schoolmeisje met een mooi gezichtje en een perfect figuurtje, dat wel. Voor de gein liep de wel eens mee in een modeshowtje, haar ouders vonden dat wel goed. Op een dag zat er een vertegenwoordiger
van een modellenbureau in de zaal en haar leven veranderde op slag. Ondanks de protesten van haar ouders zei ze de school vaarwel en begon een nieuwe carriere als model. Het viel haar niet mee: weinig te eten (elke calorie telde), veel trainen in de sportschool en lange
fotosessies. Maar het reizen maakte veel goed.
Toen die zomer ergens in Zuid-Europa ontmoette ze hem. Hij was veel ouder dan zij en in het begin had ze niet veel interesse in hem. Ze herinnerde zich de waarschuwing van haar ouders:
'“Kindje pas op, die mannen, ze maken alleen gebruik van je,ze willen je alleen om je knappe gezichtje, je uiterlijk; ze gebruiken je laten je daarna vallen'.
Maar hij was anders, dacht ze. Hij overlaadde haar met attenties, bloemen, cadeaus en romantische avondjes waarop hij
een perfect begeleider bleek die zich nooit vrijheden permitteerde.
Langzamerhand ontdooide ze. De gedenkwaardige avond kwam, ze beefde inwendig als ze er aan terugdacht. De avond was perfect verlopen, een romantisch dineetje overgoten met wijn in een restaurantje aan zee. Na het eten nam hij haar mee het strand op. De zilveren golven ruisten zachtjes in het maanlicht, in de verte flikkerden de lampjes van een paar vissersbootjes. Verder was het stil, zo stil. 'Ti amore', fluisterde hij in haar oor, 'Silvia, ti amore, blijf altijd bij me.'en ze smolt. Ze wilde niets liever meer dan zichzelf vergeten in zijn armen, zich overgeven aan zijn liefde. Een onvergetelijke nacht....
Silvia dwong haar gedachten een andere kant op. Ze keek in de keukenkastjes of er nog iets te eten was.... Na die nacht zei ze haar baan op en trok bij hem in. De eerste paar maanden ontbrak er niets aan haar geluk, ze leefden zorgeloos, beminden elkaar dag en nacht. Soms kwam er wel een heel klein twijfeltje in haar op, waar had hij het geld vandaan dat ze zo in luxe konden leven? Maar dan kuste hij haar weer en beminde haar vurig en ze schaamde zich over haar gedachten.
Toch na een paar maanden begonnen er dingen te veranderen. Soms ging hij ’s avonds uit, zonder haar:
'“ien man moet uitkaan met zien vrinden, cara mia,'
zei hij dan, en ze geloofde hem en wachtte de hele avond verlangend op zijn thuiskomst. De avonden werden steeds langer en het kwam voor dat hij een hele nacht niet thuiskwam. Dan wachtte ze hem na een slapeloze nacht huilend op, maar hij had altijd wel een uitvlucht en uiteindelijk geloofde ze hem telkens weer. Op het eind van de zomer was ze weer eens een avond alleen thuisgelaten. Die avond besloot ze er zelf nog even uit te gaan, een wandeling langs het strand. Het was een mooie nazomer dat jaar, over het strand hing nog de warmte van de dag. Ze slenterde langs het water en de herinnering aan die eerste avond kwam boven, hoe gelukkig was ze toen geweest.....
In de verte kwam een stelletje aangelopen, een man en een niet zo heel jonge vrouw. De man had zijn armen om de vrouw heen geslagen, hij boog zich naar haar over, zo duidelijk verliefd. Maar...!!!!, Silvia’s hart stond stil, dat kon niet waar zijn, en brak! Die man!! Dat was HEM!!! Een ogenblik stond ze als bevroren, toen draaide ze zich om en rende ze, verblind door tranen, naar huis. Woedend en huilend gooide ze wat kleren in een koffer, belde een taxi en nam de eerste de beste trein weg van daar, terug naar Nederland. Ze had hem nooit meer teruggezien.
In Nederland wist ze niet waar naartoe te gaan. Bij haar ouders aankloppen durfde ze niet, ze schaamde zich te veel. Uiteindelijk kwam ze terecht in het huis van een veel oudere achternicht die medelijden met haar had. De hele winter bracht ze bijna hele dagen in bed door, starend naar het plafond, verlamd door verdriet en woede. Toen haar geld opraakte, werkte ze een tijdje tot ze zich weer kon terugtrekken in haar kamer. Uiteindelijk kwam het voorjaar en met het groeiende licht en het uitbottende leven in de natuur, won de jeugdige veerkracht het van haar wanhoop en bloeide ook Silvia weer op. Ze ging op zoek naar een eigen flat en een baan. Dat laatste bleek niet gemakkelijk, terug naar het modellenwerk wilde ze niet. Verder waren er niet veel mogelijkheden voor iemand zonder diploma’s. Uiteindelijk vond ze een baan als assistente/receptioniste in een makelaarskantoor. Haar representatieve uiterlijk kwam daar goed van pas. Op zich beviel het werk haar wel, maar har baas, Cor, dat was een echte VOM (vieze oude man). Als ze langs hem liep raakte hij telkens in het voorbijgaan haar borsten of billen aan, hij hijgde in haar hals als hij met haar meekeek op haar pc-scherm. Een echte engerd, ook nog getrouwd, hoe was daar ooit een vrouw ingetrapt. Maar veel ervan zeggen durfde ze niet, ze had haar baan nodig...
Slagroomsoesjes, hmm’, daar had ze zin in. Ze keek op haar horloge, gelukkig de supermarkt was nog open. Ze trok haar regenjas aan, pakte haar paraplu en liep de miezerige avond in...
Die dag had hij haar bij zich geroepen in zijn kantoor.
'“Ik word televisiemakelaar', had hij trots gepocht, 'en jij wordt mijn assistente. Als voorbereiding gaan we komend weekend naar Terschelling, jij en ik samen.'
Triomfantelijk en met veelbetekenende vette knipogen keek hij haar aan. Ze was verbijsterd. Alleen naar Terschelling met Cor, met dat kleffe, vieze mannetje? Hoe kon ze er onderuitkomen?
Het was lekker licht en warm in de supermarkt. Silvia zette haar zorgen aan de kant, pakte een mandje en liep speurend langs de schappen. Ze haastte zich niet, waarom zou ze, ze had verder toch niets te doen die avond. Ze kwam langs de kaas, 'misschien ook wel lekker, een stukje gorgonzola met een toastje?' dacht ze nog en ging richting brood en banket. Ze merkte daarbij de gestalte van de oudere vrouw bij de vleeswaren niet op. De vrouw stond daar als aan de grond genageld te kijken richting brood.
Giovanni omhelsde Mieke vurig. Dat was een vrouw naar zijn hart. Eerst was ze even geschrokken van zijn overval, maar al na een paar minuten voelde hij haar ontspannen in zijn armen.
'Iek jou wil beminnen, fluisterde hij in haar oor, ’kom mee naar boven'.
Zachtjes masseerde hij haar borsten en voelde hoe ze zuchtte van verlangen. Hij keek omhoog naar haar gezicht, daarbij gleed zijn blik richting kaas en vleeswaren. Hij stond verstijfd van schrik. Daar, daar was ze! Hij had niet verwacht haar ooit terug te zien en nu was ze hier in de supermarkt met een mandje in haar hand.
Jolande stond met het mandje in haar hand als gehypnotiseerd te kijken richting brood en de hartstochtelijke omhelzing. Een blinde woede welde in haar op, verder was haar geest leeg. Ze bewoog richting brood, langs de counter van de vleeswaren. Ze leunde op de vitrine en greep blindelings het voorwerp dat daar lag, alsof ze er steun bij zocht. Ze strompelde verder richting brood....
Thuis zat Cor voor de tv en vroeg zich af wat zijn vrouw bezielde, had ze überhaupt nog wel maandverband nodig? Nou ja, wat kon het hem ook schelen, met haar had hij al jaren geen lol meer gehad. Komend weekend had hij Silvia voor zich alleen. Bij de gedachte aan haar en wat ze samen zouden doen, startte zijn ferrari spontaan en draaide spontaan bijna over zijn toeren.
Ita