Gedeelde ossenstaartsoep

Giovanni liep geërgerd en wat verward door de winkel. Met grote passen, die de strakke schnit van zijn pantalon eiegnlijk niet toestond, baande hij zich een weg door het winkelend publiek, zelfs de vrouwen schonk hij in het voorbijgaan nauwelijks aandacht. Eenmaal bovengekomen liet hij zich op zijn groene chaise longue zakken en schopte zijn lakschoenen uit.

Die signorina's waren gewoonlijk als was in zijn handen. Er was er maar één waar hij zich ooit aan had willen binden. Ze was een bella en hij had zelfs haar persoonlijkheid leuk gevonden, maar ze had zijn behoefte aan rijpere vrouwen niet bevredigd, dus had hij zich buitenshuis vermaakt. Dat zij hem ooit zou verlaten was volkomen ondenkbaar, hij was immers Don Giovanni il Conqueror, de erfgenaam van het geheim dat in zijn ketting school. Maar het was toch gebeurd, op een dag was hij thuisgekomen en waren de meeste van haar spullen weg.

En nu, nu had hij haar gezien... en zij had hem niet willen kennen, een signorina had hem weerstaan! Hij schudde zijn hoofd in ongeloof, en nam vervolgens de telefoon om zijn dokter te bellen. Giovanni was een man met groot zelfvertrouwen, niet in het minst voortkomend uit de ketting die hij droeg. Maar zo heel af en toe kon hij wel een extra'tje gebruiken in de vorm van de pillen van Dr. Van der Sas, en nu was zo'n moment aangebroken...

Ondertussen zaten Silvia en Jolande op de stoeprand voor de supermarkt. Silvia speelde met de hak van Jolandes schoen. Jolande was nog niet helemaal tot zichzelf gekomen en keek wat verdwaasd naar de winkelkarretjes en benen die voorbijschoven in de richting van de parkeerplaats. Ze wilde niet naar huis, want wat moest Cor wel denken als ze binnenkwam, niet alleen zonder maandverband maar ook nog zonder schoenen? En Giovanni, de schoft, dat lekkere ding... Hij had haar zomaar achtergelaten voor de deur van de winkel. Waar moest ze nu heen met haar hartstocht?

Silvia schoof een beetje dichterbij, aaide over de hak en keek er wat verliefd naar. 

'Waar heb je deze schoenen gekocht?' 

zei ze zachtjes naast Jolandes oor. Jolande draaide langzaam haar hoofd, keek van Silvia's gezicht naar haar handen met de hak erin, en weer terug naar haar gezicht. De manier waarop Silvia de hak streelde deed haar denken aan de manier waarop Giovanni haar had gestreeld... Ze voelde zich warm worden van binnen.

Silvia voelde zich aangetrokken tot deze toch niet meer zo jonge vrouw, die op zulke mooie schoenen liep, en wilde haar beter leren kennen. Ze trok het blikje ossenstaartsoep tevoorschijn en keek Jolande vragend aan. Even later zat Jolande achterop haar eigen fiets, met bungelende kousenvoeten. Silvia had het tasje aan het stuur gehangen en trapte de fiets in de richting van haar woninkje.

(wordt vervolgd)

Kathinka