Het overkomt me zelden dat ik tijdens het lezen van een boek continu zwalk tussen niks en misschien toch wel en een luide lach. En het is me echt nog nóóit overkomen dat ik na het uitlezen van een boek nog steeds niet wist wat ik er nu eigenlijk van vond.
Het boek waarbij dat nu wel is gebeurd, is 'Mijn horizontale leven' van de Amerikaanse stand-up comedian Chelsea Chandler. De ondertitel, Een verzameling one-night stands, wordt op de achterkant door haarzelf zo toegelicht: 'Het is het onverschrokken verslag van de hysterie die kan ontstaan tussen een man en een onder invloed verkerende, extraverte vrouw gedurende een eenmalige seksuele ontmoeting.' Waaraan zij, voor wie nu nog niet doorheeft welke kant het opgaat, toevoegt: 'Ik hou van mannen, en ik hou vooral van veel mannen.'
Chelsea Chandler ontmoet haar mannen meestal in bars. Ze houdt van alcohol, en soms iets te veel. Zoals die nacht op het cruise schip waar ze vier uur lang over de railing stond te kotsen terwijl de vriendelijke Rico eerst haar haar vasthield om er vervolgens een elastiekje om te doen. De schrijfster neukt uit pure geiligheid maar heeft daarbij wel haar voor- en afkeuren. Een man die zijn lichaamshaar wegscheert - da's dus niks en daarbij moet je snel zorgen dat je weg komt. Een pikkie met het formaat van een cocktailworstje hoeft niet uit liefdadigheid te worden geplezierd. Een te grote penis is trouwens ook een no-no. Een dwerg is in een staat van behoorlijke dronkenschap nog wel iets waarmee Chelsea Chandler in bed kan belanden (om zich de volgende dag af te vragen of ze er sex mee heeft gehad). Een man die eenmaal bij hem thuis zich ontpopt als een maso ('ik wil dat je mij slaat') kan een harde pets in z n gezicht krijgen waarna onze heldin de benen neemt. Maar een andere man die tijdens het neuken plots gaat spanken mag na een 'wat krijgen we nou, zoiets spreek je toch vantevoren af' weer wel zijn gang gaan. En dit is dus nog maar een kleine selectie uit de 'stands' .
Chelsea Chandler schrijft vlot en haar boek leest lekker weg. Sommige van haar verhalen zijn hilarisch, ook door de manier waarop ze niet schroomt zichzelf te kakken te zetten. Andere verhalen zijn weer vreselijk irritant. Door haar kijk-mij-eens-leuk-zijn-manier van vertellen. En door hoe ze afgeeft op veel mensen in haar omgeving.
Gisteren, toen ik het boek uitlas, wist ik het dus écht nog niet, of mijn oordeel nou positief of negatief was. Nu ik het al schrijvend op een rij zet overheerst positief . Want al wilde ik de schrijfster af en toe met haar kop tegen de muur slaan omdat ze het bloed onder mijn nagels uit haalde, ik moet toegeven dat ik niet vaak een boek lees waarbij ik zo regelmatig hardop zit te lachen.