Prachtig! David Guterson? Nooit van gehoord. Moet ik me schamen? 'Snow Falling on Cedars'? Klinkt naar die enge titels die je voortdurend via de radioreclames hoort aanbevolen. Maar ik leende 't boek. "Erg mooi. Moet je lezen". En inderdaad. Erg, erg mooi.
't Verhaal speelt in 1954 op San Piedro Island. Een (fictief?) eiland, vlak voor Seattle - er gaat een ferry heen en weer. 't Is maar een klein eiland, iedereen kent iedereen. Ruige natuur. De bevolking leeft deels van de visserij, deels van de teelt van frambozen en aardbeien ('strawberryfields forever', zal 'k maar zeggen). Op het eiland leeft sinds lang een groot aantal Japanners. Ooit geimmigreerd, inmiddels genaturaliseerd. Ook zij vissen of werken in loondienst bij de farmers. En lang waren ze vanzelfsprekend aanwezig.
De rode draad. December 1954. Een nacht vol mist. Een visser, Carl Heine, wordt dood aangetroffen op z'n schip. Moord? Een mogelijke verdachte komt in beeld: Kabue Miyamoto, ook een visser. Een proces van enkele dagen volgt, tijdens een enorme blizzard die 't leven op 't eiland geheel ontregelt.
That's it? Helemaal niet! Zeer subtiel en genuanceerd zet Guterson zijn lijnen uit. Enkele personages komen tot leven, hun (vaak plezierige) jeugd, het latere verdriet. De strijd om de koop van een stukje land, dat ook weer verloren ging. Een intense jeugliefde die voorbij moest gaan. Want 7 dec. 1941 veranderde het leven op het eiland. Pearl Harbor. Amerika in oorlog en de Japanners werden Japs, die hun bezittingen moesten verlaten en werden geinterneerd in een kamp in California.
En in 1954? De oorlog is voorbij. De Japanners zijn al lang weer terug. Maar de wonden zijn geslagen. De pijn en verdriet blijven. En de achterdocht en argwaan ten aanzien van die stoicijnse 'bruinen'. Want daar gaat deze roman denk ik over: over culturele verschillen die onoverbrugbaar lijken. En dat gelocaliseerd in een volstrekt natuurlijke omgeving: een eiland, de zee, ceders, frambozen en aardbeien.
Mart
Ja, vond ik ook mooi. Net als East of the Mountains van hem, hoewel dat wel weer heel anders is. Van Snow herinner ik me nauwelijks het verhaal nog, maar vooral heel veel sfeer. East is korter geleden en heb ik twee keer gelezen. Logisch dat daar meer van is blijven hangen. Het verhaal en de thematiek daarvan zijn weer heel anders: een arts die nog maar kort te leven heeft, besluit zelfmoord te plegen door zich met zijn jachtgeweer dood te schieten, maar krijgt door alles wat hij meemaakt op weg naar een geschikte plaats om dat te doen toch weer zin in het leven.
Guterson is een moralistisch schrijver, hij vindt dat hij met zijn boeken iets moet bijdragen aan een betere wereld. Maar: "Fiction writers shouldn't dictate to people what their morality should be," he said in a recent interview. "Yet not enough writers are presenting moral questions for reflection, which I think is a very important obligation." (bron: Bookreporter.com)
Alleen Our Lady of the Forest heb ik nog niet gelezen, weer heel anders van thematiek: Mariaverschijningen en alles daar omheen. Leuk dat je het besprak.
Maaike