Wat vonden we van Het zingende gras.
Het gaf bijzonder weinig stof tot mail. Het koste blijkbaar moeite in in ieder geval was het lastig te verwerken:
> Kwam jij door _alle_ Doris Lessings heen dan?
> Ik las alle Lessings toen ik in de twintig was en vond ze toen stuk voor stuk prachtig.
Om tot de verbijsterende conclusie te komen:
> (alweer twintig jaar geleden dus, Jezus, wat vliegt de tijd...)
> :-))))))))
Terug naar het boek:
> Gisteren begonnen in The Grass is Singing en hoewel ik niet uitsluit dat het boek nog heel mooi kan worden, merkte ik dat het feit dat het onmiskenbaar literatuur was me direct nogal zwaar viel. Van die goed bedachte, mooie zinnen die je moet proeven en genietend tot je moet nemen.
> The Grass is Singing is uit en was mooi.
> Ik heb er wel een hoop vragen over en hoop dat er dus nog anderen op deze lijst zijn die het boek (uit) lezen.
En boekgrrls eigen verschilde men natuurlijk van mening:
> Ik kan niet zeggen dat ik het boek als "mooi" ervaren heb. Ik vind dat het de problematiek zwart/blank en werkgever/werknemer heel goed weergeeft, maar ook ontzettend bedreigend.
> Ho!ho! Ik heb nooit bedoeld dat ik dit boek 'mooi' vond in de zin van 'lief' of 'romantisch' of 'makkelijk leesbaar' of iets vergelijkbaars. Met 'mooi' bedoelde ik in dit geval dat ik er toch op terugkijk als waardevol (terwijl ik na de eerste dertig bladzijden nog dacht: dit lees ik niet eens uit).
> Eerlijk gezegd zou 'naar' beter weergeven wat ik van The Grass is Singing vind. En dan vooral omdat ik me *niet* herken in de heldin en me steeds ellendiger voelde om de onvermijdelijkheid van het leed in dit boek.
En de duidelijke conclusie:
> Als alle boeken van Lessing zo zouden zijn, zou ik er nooit meer 1 lezen.
Boekgrrls zijn in ieder geval uitgesproken, direkt en ........ stout! Want onderwijl verschijnen er mailtjes met als subject:
> Stoute boekgrrl leest.......
En daar praten we over heel andere boeken als die van Doris Lessing. We komen zelfs tot de conclusie dat we in ieder geval zo liberaal zijn dat we dit soort van "stout zijn" tolereren en zelfs prettig vinden.
> Ja, graag, schrijf vooral over wat je leest en (wel/niet) leuk vindt.
> Je moet ook in de 'stemming' zijn voor een bepaald boek. En dat laat zich nou eenmaal moeilijk leiden door een vast kader dat van buitenaf wordt 'opgelegd'.
> Ik had echt nog visioenen van vroeger, waarbij we alle leuke nieuwe interessante boeken aan de kant moesten leggen omdat eerst de verplichte nummers tegen heug en meug 'naar binnen' moesten.
Voor het geval jullie het nog niet wisten: Boekgrrls doen dus _niets_ tegen heug en meug.
Groeten, Eisjen
Vergeet het maar, daarmee was Doris Lessing niet afgehandeld. Als je een samenvatting eindigt met de woorden:
_"Boekgrrls doen dus _niets_ tegen heug en meug"_,dan is dat blijkbaar vragen om commentaar.
> een complete Lessing-revival. Misschien moet je je samenvatting nog wat uitbreiden?
Jazeker, want het volgende mag er niet in missen. Bijna haar gehele oeuvre wordt nog eens met veel verve besproken.
> Het meest meeslepend vond ik het trio "Children of war?'Jullie moeten me maar vergeven als ik af en toe titels of auteurs niet goed citeer, hersenbeschadiging en zo.Het gaat om de Martha Quest boeken. Het begint als jong meisje in Z-Afrika waar ze betrokken raakt bij de communistische partij, de tweede wereldoorlog meemaakt en uiteindelijk vertrekt naar Engeland. Ik kreeg af en toe de rillingen van de compromisloze eerlijkheid waarmee ze zichzelf en haar omgeving beschrijft.
En er is natuurlijk altijd een behulpzame boekgrrl die te hulp schiet:
> Het gaat hier om de vijfdelige serie Children of Violence. (Het laatste boek in de serie is The four-gated city.
> Ook vind ik dat ze buitengewoon scherp naar de moderne wereld kijkt. The fifth child is ook zo'n ongemakkelijk boek, waarin in een gewoon beschaafd gezin opeens een kind geboren wordt wat buiten alle geijkte normen valt. Heel herkenbaar en beangstigend.
> En een boek waarin, na een kernoorlog? een oude vrouw vanuit haar raam een groep verwilderde jongeren bekijkt, die steeds meer als een troep dieren gaan reageren.
> Alleen haar SF boeken. vond ik moeilijk verteerbaar. Te filosofisch.
> Het laatste wat ik van haar gelezen heb heeft ze gepubliceerd onder een alias en toen aangeboden aan alle bekende uitgeverijen. Niemand wilde het hebben, ook haar eigen uitgever niet. Daarmee wilde ze bewijzen dat uitgeverijen vaak de makkelijkste weg kiezen en het bij bekende namen houden, zodat nieuw talent niet aan de bak komt.
> Dat iemand met zo'n gevestigde reputatie zoiets doet bevalt me wel. Alleen een klein uitgeverijtje schreef haar dat ze het wilde hebben, omdat het ze aan Doris Lessing deed denken. Sindsdien zit ze bij die uitgever :-)
> Jane Somers (dat was haar pseudoniem) > Er is een Doris Lessing Site op het internet:
(https://www.dorislessing.org).
Op deze site hebben ze o.a. al haar titels en een groot aantal foto's van haar door de jaren heen.
> Het boek "The diaries of Jane Somers" is een tergend langzaam verhaal over een bekende moderne redaktrice van een soort glossy, die toevallig betrokken raakt bij de verzorging van een oudere buurvrouw. Alles wordt beschreven, het naar de wc helpen, de stank, de ontluisterende dementie, in haar keurige, terughoudende Engelse stijl. Er is geen pointe, geen verhaal, alleen een nauwkeurig, dagboekachtig verslag van al die dingen die men over het algemeen liever niet weet.
> Het was een worsteling, maar je vergeet het niet gauw.
> Bij haar heb ik altijd het gevoel dat ze, hoe dan ook, altijd blijft volgen wat er in de maatschappij gebeurt en nooit de voor de hand liggende keus maakt. Daarom lees ik nog steeds alles van haar wat ik te pakken krijg.
En het werd alom gewaardeerd deze Post-Lessing-Sessie.
> Dank je Ik heb al een week of wat Lessing's laatste, Love Again, liggen. Begon erin, las met veel plezier de eerste twintig bladzijden, liet het toen een dag of vijf liggen en snapte niet meteen wie wie ook weer was waarna ik er niet meer toe kwam het opnieuw te proberen.
> Ga ik na jouw pep talk dus toch weer doen! :-)
> Ik wil alles hebben, zodat ik het nog eens na kan lezen, wat ik in de praktijk nooit doe (geen tijd en zo....). Des te leuker om hier zo een kant en klare samenvatting te lezen.
> Zou hiermee de Lessing-sessie werkelijk afgesloten zijn? Voor de liefhebbers onder ons nog even een (poging tot een) vertaling van de Engelse tekst van de achterflap van Love Again.
> Het verhaal van Sarah Durham, een 60-jarige producer en oprichtster van een vooraanstaand theater. Zij wil een toneelstuk uitbrengen gebaseerd op de dagboeken van Julie Vairon, een mooie kleurlinge die aan het eind van de 19e eeuw leefde. Iedereen die met het toneelstuk te maken heeft wordt er door getroffen en het veroorzaakt dramatische veranderingen in de levens van alle betrokkenen. Voor Sarah is de verandering diepgaand. Ze wordt, na elkaar, verliefd op twee jongere mannen en herleefd daardoor de periode van onvolwassen en kinderlijke liefde (de knappe Bill) tot de volwassen liefde (Henry). De aard en de oorsprong van liefde, haar meedogenloze, overvallende en verrassende vermogen, worden op meeslepende wijze onderzocht.
Samenvatting: mei 1997
Eisjen van der Kraaij