Het begon met de vraaag of iemand iets wist te vertellen over Sylvia Plath en Ted Hughes.
Van Sylvia Plath heb ik o.a. gelezen:
- The bell jar,
- Johnny Panic etc.,
- Ariel,
- Collected short stories,
- Een aantal brievenboeken.
- Een biografie.
Deze boeken heb ik allemaal uit de bibliotheek geleend. ( Leiden) Na het verschijnen van:
Birthday Letters en Tales from Ovid (winner of the 1997 whitbread Book of the Year) van Ted Hughes en na zijn overlijden in 1999 hoorde ik op BBC4 in een aantal boekenprogramma 's dat T.H. nooit heeft willen reageren op de kritiek van vooral vrouwen op zijn relatie met Sylvia Plath. Dit in het belang van hun 2 kinderen.
Uit dit programma maakte ik op dat S.P. heel moeilijk en onredelijk kon zijn en dat T.H. het op een gegeven ogenblik niet meer kon opbrengen met haar samen te leven. T.H leek me overigens ook niet zo'n makkelijke man .
Er is in de brievenboeken en biografie veel geschreven over de relatie van S.P. tot haar vader en haar nervous breakdown. Overigens heeft de 2e vrouw van T.H. ook zelfmoord gepleegd. En er was ook nog iets met een kind, maar dat weet ik niet meer precies. Ik heb een krantenartikel uit The Times van 14 mei 1999 met een beschrijving van de begrafenisdienst van T.H. Er boven staat:
Great man and great poet looked nature in the eye with all her magic and cruelty.
Hij was Poet Laureate. Seamus Heany hield een toespraak en the Queen, the Queen Mother and the Prince of Wales waren aanwezig bij de begrafenisdienst in Westminster Abbey. Bij dit artikel mooie foto van de weduwe Carol en Frieda en Nicholas Hughes. Een heel aantrekkelijke familie. (Verslag BBC News)
Die tweede vrouw heeft het kind dat zij en Hughes hadden meegenomen in haar zelfmoord. Zie hierover (en over het einde van Plath) een artikel in The Guardian.
Ik heb veel waardering voor de manier waarop Frieda Hughes met haar geschiedenis omgaat. En ze schrijft mooie gedichten.
Dit schreef Frieda Huges over "lezers" (ik had kippevel aan het eind.... )
Readers
Wanting to breathe life into their own dead babies
They took her dreams, collected words from one
Who did their suffering for them.
They fingered through her mental underwear
With every piece she wrote. Wanting her naked.
Wanting to know what made her.
Then tried to feather up the bird again.
The vulture with its bloody head
Inside its own belly,
Sucking up its own juice,
Working out its own shape,
Its own reason,
Its own death.
While their mothers lay in quiet graves
Squared out by those green cut pebbles
And flowers in a jam jar, they dug mine up.
Right down to the shells I scattered on her coffin.
They turned her over like meat on coals
To find the secrets of her withered thighs
And shrunken breasts.
They scooped out her eyes to see how she saw,
And bit away her tongue in tiny mouthfuls
To speak with her voice.
But each one tasted separate flesh,
Ate a different organ,
Touched other skin.
Insisted on being the one
Who knew best,
Who had the right recipe.
When she came out of the oven
They had gutted, peeled
And garnished her.
They called her theirs.
All this time I had thought
She belonged to me most.
Wat mooi en wat een duidelijk beeld schetst Frieda van hoe het is als er zo veel over je moeder wordt gesproken. Ik heb nog nooit iets van of over Sylvia Plath gelezen, kreeg er door de eerdere mailtjes wel interesse in en nu door dit gedicht voel ik me bijna beschaamd dat ik dat wil.........
Samenvatting:
Eisjen