Oorspronkelijke titel: A lotus grows in the mud
In langere tijd dan ik verwacht had las ik dit boek van de Amerikaanse actrice Goldie Hawn. Ik ben geen fan van haar, maar het boek intrigeerde me wel, al was dat misschien alleen vanwege de mooie cover (Hawn's gezicht omlijst door lotusbloemen), de vormgeving en het feit dat ik Hawn sympathiek vind overkomen als ik haar in beeld zie.
Inspirerend leven is een samenraapsel van allerlei perioden en gebeurtenissen uit Hawns leven waarbij zij aan het eind van elk hoofdstuk steeds aangeeft wat ze eruit heeft geleerd. Dat klinkt wellicht wat self-helperig (net als de draak van een nederlandse titel), maar dat valt in de praktijk wel mee, al doet het eerlijk gezegd hier en daar wel wat gekunsteld aan. Tussendoor heeft ze korte stukjes geplaatst die 'ansichtkaarten' genoemd worden waarin ze ingaat op een kleine herinnering die haar is bijgebleven en eigenlijk zijn die stukjes vaak leuker dan de grotere hoofdstukken. Verder zijn er secties met allerlei foto's, zowel uit haar publieke als haar privé-leven. Het geheel ziet er aantrekkelijk uit en het lettertype is prettig leesbaar.
Over de inhoud:
Ik krijg vooral in het eerste deel van het boek het beeld van een giebeltante die nogal leeghoofdig kan zijn, niet zozeer onsympathiek, maar bepaald geen licht. Zo krijgt ze onderweg naar Las Vegas een klapband en wordt ze geholpen door een voorbijganger die vraagt: "Heb je een reserveband?" en zij antwoordt: "Goh, weet ik niet. Waar moet die zijn?" en even later geeft dezelfde reddende engel haar richtingaanwijzingen, ze moet via Death Valley en zij vraagt (en hier kromden mijn tenen nog erger): "Ho, wacht even. Death Valley? Is dat iets engs?" Kan een mens echt zo onwetend zijn? Vond het zowiezo nogal stompzinnig dat zij zo, zonder voorbereiding en nadenken over de route, naar Vegas dacht te kunnen rijden. En zo zijn er nog wel meer voorbeelden. Het meest heb ik me geërgerd aan een stukje waarin zij als het ware het vreemdgaan of slechte gedrag van mannen vergoeilijkt door te zeggen dat zij het slachtoffer zijn van hun testosteron (toen had ik even de neiging het boek het raam uit te gooien). Ja ja.
En toch is achteraf mijn beeld van Hawn niet dat van een dom gansje (zeker niet als ze ouder wordt en de toon van het boek wat 'steviger'), maar wel van iemand die volledig vrij is van ook maar enig spoor van cynisme. Ergens heb ik daar ook wel weer bewondering voor. Zij is iemand die zich heilig heeft voorgenomen gelukkig te zijn, wat er ook gebeurt en dat kleurt zowel dit boek als haar leven, dat zeker niet vrij is van ellende of verdriet (de oorspronkelijke titel heeft hiermee te maken, een prachtige bloem gedijt op modder).
Ik heb het idee dat Hawn vrij oprecht is geweest bij het schrijven van dit boek, zij het niet volledig en diepgaand en dat is dan weer jammer. Ze blijft vaak steken in platitudes. De gebeurtenissen zijn misschien ingrijpend, maar haar gedachten en gevoelens erover blijven vaak aan de oppervlakte. Zonde, er had meer ingezeten als ze meer gedurfd had. Maar ik kan het haar niet echt verwijten aangezien ze dit zelf in het begin al keurig aankondigt. In de inleiding schrijft ze tenslotte: ' Enkelen hebben misschien kritiek omdat ik niet inga op intieme details. Maar dat heb ik me zo voorgenomen. Ik heb teveel respect voor de betrokkenen en bepaalde dingen zijn heilig.' Eigenlijk geeft ze dus zelf al precies aan waar bij mij de schoen wringt. Ik ben de 'enkele' die 'misschien kritiek heeft'. Het gaat mij eigenlijk niet zozeer om de intieme details, maar om de intieme gevoelens van mevrouw Hawn.
De schrijfstijl van het boek is nogal 'droog', ik weet er niet goed een ander woord voor. Ik heb hier en daar het idee dat dat aan de vertaling kan liggen. Ergens lees ik in de vertaling "Heb erbarmen.", waar zij ongetwijfeld "Have mercy." heeft uitgeroepen, een uitdrukking die volgens mij heel gangbaar is in de Engelse (Amerikaanse?) taal en beter vertaald zou zijn met "lieve help" of "lieve hemel" , er is toch niemand die "heb erbarmen" zegt? Het is maar een voorbeeldje waaruit ik het idee haalde dat het boek niet met veel invoelingsvermogen vertaald is. Wat bij de opbouw van het boek vervreemdt is dat het eerste hoofdstuk speelt in de tijd dat zij werd gevraagd voor de film "Private Benjamin" en dat de rest helemaal in chronologische volgorde loopt vanaf haar babytijd tot heden. Ik heb niet het idee dat dat eerste hoofdstuk iets bijzonders toevoegt en vraag me nog steeds af waarom of hiervoor gekozen is. Andere punten van kritiek zijn dat ze in een nieuw hoofdstuk vaak teruggrijpt op gebeurtenissen waar ze in eerdere hoofdstukken niet over heeft verteld. Mensen die ze eerder had ontmoet of oude belevenissen duiken opeens op en dan moet ze alsnog gaan vertellen wat er destijds gebeurd is. Dit komt rommelig over. En dan de vele grappige anekdotes. Die zijn naar mijn mening te vaak van het soort "je had er bij moeten zijn". Ik was er niet bij en daarom mis ik de echte humor die ongetwijfeld op het moment zelf aanwezig was.
Mijn hele beeld van het boek is verwarrend. Ik vind het geen slecht boek en ik vind het geen goed boek en dat zeg ik niet om politiek correct te zijn, maar omdat ik werkelijk waar niet goed weet wat ik er nou uiteindelijk echt van vind. Het boek leest prettig en ik vond het interessant om een kijkje in Hawns leven te nemen. Ik heb nu wel een beter beeld van de vrouw achter de actrice, maar dat beeld komt niet altijd voort uit haar openheid, maar juist uit wat ze niet zegt. Ze is misschien te lief, wil te graag iets 'meegeven' met haar verhalen. Ik voel oprechte goede bedoelingen die helaas juist daardoor slecht uit de verf komen. Jammer, er had meer in gezeten.
Op Caatjes schaal van 1 tot 10 blijf ik dan toch steken op een 6,5.
Caatje