Momenteel ben ik bezig in dit boek en het boeit me heel erg:
van de achterflap;
Als de gevierde trompettist Joss Moody - zoon van een zwarte vader en een Schotse moeder - overlijdt, dompelt dat iedereen in diepe rouw. Tegelijk wordt een geheim openbaar dat Joss zijn hele leven met zich mee heeft gedragen: de arts die de overlijdensakte opmaakt, moet constateren dat Joss geen man was maar een vrouw. Liefdevol heeft Millie, zijn echtgenote, gedurende hun huwelijk geholpen zijn geheim te bewaren. Voor hun aangenomen zoon Colman echter stort de wereld na deze dramatische onthulling in.
Om alle geschokte reacties van de buitenwereld te ontvluchten, duikt Millie onder in haar buitenhuis in het afgelegen Schotse vissersplaatsje Torr, waar zij in het verleden gelukkige tijden beleefde met Joss. Colman, achtergebleven in Londen, wordt belaagd door de pers en probeert wanhopig de brokstukken van zijn leven weer te lijmen. Hun even dramatische als onverwachte hereniging is het uiteindelihjke hoogtepunt van deze ontroerende en poëtische roman.
Trompet; is een aangrijpend en onvergetelijk verhaal over eenzaamheid en
verbondenheid en het vermogen lif te hebben.
Jackie Kay (1961) groeide op in Glascow. Trompet was haar eerste roman.
Gre
Mooi boek over rouw vond ik dit.
Chanou
"Torr" means a round hill, the name signifies that the town was at the head or end of a round hill.
ik las dit boek (winner of the 1998 Guardian Fiction Prize) in 1999 en schreef toen erover: ---- Het ware (gefictionaliseerd geloof ik, maar op feiten gebaseerd) verhaal van Joss Moody, een jazz trompetist die geboren was als vrouw maar leefde als man. Verhaal is verteld na zijn dood (haar dood? - ja sorry, maar dit boek doet rare dingen met je definities van gender) door de ogen van zijn vrouw, zijn zoon, verschillende mensen die hem/haar gekend hebben. Het verdriet van zijn weduwe is ... nou laat ik maar zeggen dat ms Palmen behoorlijk vrolijk overkomt in IM vergeleken met dit. (En ondanks het feit dat ik het boek IM verschrikkelijk vond, haar verdriet geloofde ik wel in.) Maar waar Palmen alles heel dik bovenoplegde (maar ach dat deed ze vanaf het eerste incontinente ontmoeting met IM) kan Jackie Kay verdriet beschrijven met weinig maar veelzeggende woorden.
"The space next to me bristles with silence, The emptiness is palpable. Loss isn't an absence after all. It is a presence."
Zijn zoon, ondanks het feit dat hij heel boos en onbegrijpend is, (hij ondekte pas dat zijn vader een vrouw was na zijn dood) heeft ook veel verdriet. Joss Moody was duidelijk door iedere en een veel geliefde mens. De scene waar de drummer van zijn band, de grote stoere Big Red McCall eindelijk tranen laat vallen had mij ook in een vergelijkbare staat als toen whatsisname in Trinity eindelijk neerstort na de dood van Shelley... En dan heb je "the wicked witch" figuur... de journalist die het scandaal uit wil buiten voor eigen doel. Zij is ook een beetje de komiek figuur in het boek. Zij is... dEEply shallow en zegt de gekste dingen in haar opgewonden staat over wat een geweldig verhAAl dit allemaal is voor haar. Zij geeft natuurlijk 3x niets voor Joss Moody de persoon en is alleen maar geinteresseerd in de kracht van het roddel element van zijn leven. Ze heeft tot nu toe de enige lach moment van het boek voor mij gemaakt. Toen ze aan het speculeren is over hoe ze dit verhaal gaat aanpakken probeert ze de termen die ze wil gebruiken op een rijtje te zetten. Zij zit te twijfelen tussen transvestite and cross-dresser. Beslist dat transvestite beter is omdat...en toen komt de geweldige zin:
"What is a cross-dresser anyway? Someone who dresses in a fit of fury?"
HEErlijk! Ik moet er iedere keer weer om lachen.
Goed - later - laatste paginas gelezen. Op het eind lees je het briefje dat Joss achterliet voor zijn zoon. Voor het eerst is Joss zelf aan het woord. En dan weet je waarom iedereen van hem/haar hield. Het was gewoon een goed mens. Een goed mens met een geweldig talent. Die een goede leven heeft geleid.
elma
**********
The wind is the sea's wild dancing parnter.
------------
If he'd known, if he'd been able to tell him, "Look, Moody, don't worry about me because I don't give a fuck." Moody was just the same in Big Red's head, except Moody was dead. That was the fucking awful thing. Moody was dead. No more Moody Trumpet. No more scooping pitch.
............<knip>........He dents and winds and batters the fuck out of his useless pillow until he tastes salt on his lips. It's been years since he had a cry.