J.D. Salinger The Catcher in the Rye (1951)

Nederlandse titel: De vanger in het graan
vertaling: Johan Hos (1989)
288 pagina's | De Bezige Bij | april 2008


Het overlijden van J.D Salinger in januari 2010 was voor een grrl de aanleiding om zijn meest bekende en controversiele roman The Catcher in the Rye / De vanger in het graan te nomineren. De Boekgrrls lazen het in augustus 2010, oogstmaand.

Het verhaal
"Als je het echt allemaal wilt horen, dan wil je waarschijnlijk eerst weten waar ik geboren ben en wat een waardeloze jeugd ik heb gehad en wat mijn ouders allemaal gedaan hebben voordat ze mij kregen en meer van dat soort sentimentele gelul, maar eerlijk gezegd heb ik geen zin om het daarover te hebben."
Dit is de eerste zin het verhaal waarmee de zestienjarige Holden Caulfield zichzelf introduceert. Duidelijk een 'angry young man'. De vertaling is gedaan door Johan Hos en eerlijk gezegd vind ik de Engelse introductie sterker:
'If you really want to hear about it, the first thing you'll probably want to know is where I was born, and what my lousy childhood was like, and how my parents were occupied and all before they had me, and all that David Copperfield kind of crap, but I don't feel like going into it.'

Het verhaal beslaat drie dagen uit het leven van Holden, een verwarde tiener die achtereenvolgens van drie scholen is verwijderd. Via regelmatige flashbacks vernemen we meer over details die eerder in zijn leven hebben plaatsgevonden.
Holden vertelt zijn verhaal enkele maanden na de gebeurtenissen in het verhaal, vanuit het ziekenhuis waar hij verblijft om te herstellen van zijn nervous breakdown, oftewel zijn zenuwinzinking.
Enerzijds zet Holden zich af tegen de wereld van de volwassenen, anderzijds beklaagt hij zichzelf omdat hij door diezelfde volwassenen niet voor vol wordt aangezien. 

De structuur
Het verhaal is een raamvertelling (zoals bijv The Canterbury Tales) in vier afzonderlijke delen. Elk deel wordt afgesloten met een climax. De structuur van het boek is als een cirkel:aan het eind zijn we weer terug bij het begin.
In het eerste deel lezen we over Holden's verblijf op kostschool Pencey tot aan zijn vroegtijdige vertrek, na een 1 op 1 gevecht met zijn kamergenoot. Zeer herkenbaar vond ik zijn gedrag, een typische adolescent: dat is het niet kunnen overzien van de consequenties vanzijn daden.
Het tweede deel vertelt over Holden's aankomst in New York en zijn verblijf in het Edmond hotel.De climax is de confrontatie met Sunny en Maurice, het hoertje en de portier.
Het derde deel betreft Holden en stemmen uit het verleden: hij maakt een afspraakje met Sally Hayes,komt de twee nonnen tegen, spreekt af met een vriend, Carl,denkt aan Jane...
In hoofdstuk 20 bedrinkt hij zich, hij belt Sally in het holst van de nacht, laat de plaat voor Phoebe aan scherven vallen, loopt met een natte kop het Central Park in en is diep ongelukkig. Hij denkt aan zijn broertje Allie op het kerkhof, heeft begrafenis fantasieen, moet huilen.
Holden is nu op zijn dieptepunt, blut, dronken, koud en bang. Hij raakt meer en meer depressief; besluit naar huis te gaan om met Phoebe te praten.
Het laatste deel beslaat zijn hereniging met Phoebe en Holden deelt zijn  inzichten met de lezer wanneer hij kijkt hoe Phoebe ronddraait in carrousel. Het verhaal heeft een open einde.

Achtergrondinformatie
The Catcher in the Rye werd voor het eerst gepubliceerd in Amerika als een feuilleton in 1945-46, en als een boek in 1951. Het boek was ook controversieel omdat men meende dat Holden Caulfield een slecht voorbeeld was voor jongeren. In die dagen, vlak na de oorlog, werd Amerika een 'superpower' vanwege de belangrijke rol die het land had gespeeld tijdens WOII. Het land was welvarend en zeer conservatief. Men was argwanend ten opzichte van ieder die
er andere ideeen op nahield, denk bijvoorbeeld aan het communisme. Het was tevens het begin van de Koude Oorlog.
In the Catcher rebelleert Holden tegen sommige van de gekoesterde sociale waarden. Bijvoorbeeld, hij draagt een rode pet, en het liefst achterstevoren. Met deze pet wil Holden laten zien dat hij anders is, uniek. Maar ja, rood is ook de kleur die geassocieerd wordt met het communisme...
Het boek kan eveneens gezien worden als een uiting van het opkomende teenager protest. De film 'Rebel without a Cause', met James Dean, was erg populair. Of Marlon Brando in 'The Wild Ones'. Rock & Roll kwam op...

Eerste of hernieuwde kennismaking
Ik denk dat ik dit nu met heel andere ogen lees dan in mijn pubertijd.

Ik ben in dit boek, gedurende mijn hele leven, al een paar keer begonnen.. Iedere keer hield ik er al snel weer mee op. Ik was vergeten waarom dit was. Maar na een paar bladzijden, wist ik het weer. De toon in dit boek bevalt me dus absoluut niet.. Niet het grove taal gebruik, nee echt de toon.
En toch...had ik het idee, dat ik het deze keer wel uit ga lezen. Want na 20 bladzijden, vergeet ik die toon al een beetje. Zou het deze keer wel lukken? Wordt vervolgd ;-)
Mijn editie heeft geen voor- of nawoord, van goedbedoelende Professoren in de Letterkunde etc. Dus ik begin met een open mind.
Jullie willen vast weten wat ik er nu van vind. Ik denk dat ik het in mijn eigen adolescentie heb geprobeerd te lezen. Dat ik nog erg van de Jane Austen en de Jane Eyre was. Verder was ik een erg braaf meisje! Nooit boos, wel verdrietig, en erg van Grote Schuldgevoelens en wegcijferen. Dat laatste is lastig, als ze steeds maar beweren dat je niet kunt rekenen;-).
Hoe dan ook. Ik ben op leeftijd en heb veel geleerd. Mijn hart gaat uit naar Holden.Je zou hem op willen pakken en hem een grote knuffel willen geven. Die grove taal, zal ook wel stoerdoenerij zijn. Ik begrijp dat het voor Roth, Updike etc.een enorm voorbeeld was. Maar wat is er ondertussen met het Amerikaanse volk gebeurd? Misschien zouden ze het met z'n allen nog maar eens moeten lezen. Ze zijn drukdoende weer zéér conservatief te worden.

Dit boek had ik in 1976 ooit gelezen, ik was toen 24. Het boek dat ik me van toen herinner, heb ik nu niet gelezen. Ik herinnerde me wel dat het over een puber ging die bijna alles 'phony' vond. Ik herinner me ook dat zijn zusje
Phoebe daarop een uitzondering vormde. En zelfs herinner ik me de draaimolen. Verder herinnerde ik me nauwelijks iets. Ik dacht dat Holden een opstandige puber was. Dat is hij helemaal niet. Hij is eigenlijk verschrikkelijk lief.
Over zijn ouders hoor je hem geen kwaad woord zeggen. En als hij dan afscheid van een leraar neemt, is alles wat hij over hem zegt misschien een beetje cru, maar beslist met mededogen. Zo ook met de moeder van een schoolgenoot in de trein. Hij vertelt haar zelfs allemaal positieve dingen over haar zoon, terwijl hij die zoon als een pure bullebak ziet. Aan de twee nonnen in een ontbijtcafé geeft hij zelfs meer geld dan hij feitelijk kan missen.
Op kinderen is hij ook duidelijk dol. Zijn opstandigheid is eigenlijk voornamelijk gericht op zijn leeftijdgenoten. En zelfs tegen hen gedraagt hij zich niet kwaadaardig. Hij doet en zegt gekke dingen - het lijkt erop dat ie dat niet kan helpen - maar er zit niks gemeens in.
Zoals ik het nu lees, is hij erg eenzaam. Aangeslagen door de dood van zijn broertje Allie, teleurgesteld in zijn oudere broer D.B., die ook nog eens ver weg is, en hij mist zijn zusje Phoebe erg. Het ontbreekt hem totaal aan motivatie, een levenswil, een doel. Phoebe weet daar haarscherp haar vinger op te leggen als ze hem vraagt één ding te noemen waaraan hij plezier beleeft. Hij kan haar geen antwoord geven. Daarnaast heeft hij natuurlijk last van zijn 16-jarige hormonen. Hij kan het nauwelijks aan dat zijn kamergenoot Stradlater uitgaat met jeugdvriendinnetje Jean Gallagher. Dat blijft maar door zijn hoofd malen. Maar ook in dat opzicht is hij een lieve jongen. Pagina 97: Als een meisje -nee- zegt, is dat voor hem -nee-, wat anderen daar dan ook over zeggen.
Een ander verschil: mijn jongere ik las dit boek destijds ademloos. Ik kon me duidelijk wél met Holden identificeren. Degeen die ik nu ben, moest het na 2 of 3 hoofdstukjes wegleggen. Ik werd zélf bijna depressief. Wat me vooral opviel: wat duurden die paar dagen verschrikkelijk lang! Eén avond duurde voor mijn gevoel drie dagen, doodmoe werd ik ervan.
Het taalgebruik verraste me niet. Het gaat te ver om te zeggen dat ik me het herinnerde, buiten het woord -phony- dan. Een uitdrukkingen als -it killed me- kwam niet als een verrassing. En de vraag wat er gebeurt met de eenden in de vijver als het vriest, herinnerde ik me met een glimlach.
Gisteren, werkend in de tuin, liet ik voor het eerst mijn gedachten gaan over dit boek. Het boek pakt me niet. Wel voel ik voor Holden. De pubertijd is voor de meesten toch niet echt de mooiste tijd van hun leven. Maar als puber/adolescent kon het me niet bekoren. En nu, met al mijn doorstane ups en downs en huidige inzichten, kom ik niet verder dan; arme Holden. Wat maakt nou dat decennia lang, mensen juichend dit boek lazen? Het irriteert me, van mezelf dat ik daarin niet in mee kan gaan. Aan de andere kant, blij dat het niet meer hoeft. Met de meute mee, bedoel ik. Misschien las ik het boek, in de verkeerde fases van mijn leven. Als puber, de woede niet begrijpend, want ik was van de Hogere Gevoelens, en vooral de Diepe Dalen. En nu zit ik zo lekker in mijn vel, en heb zelf drie kinderen deze fases doorgesluisd, dat ik denk: Get a grip, hier een knuffel, en ga iets leuks doen. Ik kan er niet in mee gaan, denk ik. Dus, waarom die cultboek status? Is het Salinger zelf, met zijn verborgen bestaan? Ik denk soms van wel. Ik vind het proza ook niet eens zó goed. Het is natuurlijk vanuit een puberaal standpunt, maar toch geschreven door een volwassen man.. Dus nee...wel ben ik blij dat ik het uitgelezen heb. Dan is mijn mening in ieder geval gefundeerd.
Ik heb het ook ooit gelezen met vooral een 'so what?' reactie.   Het is niet 'mijn' boek. Te Amerikaans?  Te mannelijk? In ieder geval het deed me niets en ik ga het niet nog een keer lezen.

Iemand vroeg of het nu nog een goed boek was.  Daar heb ik over lopen denken, maar je kan toch een boek dat ooit goed geschreven is bevonden niet ineens afkeuren? Ik bedoel: goed geschreven blijft goed geschreven. Iets wat honderd jaar geleden goed was is nog steeds goed, al beoordelen we het anders.  Dus wat vinden we er nu van?  Dat lijkt me al heel duidelijk uit de verschillende meningen: velen vinden het gedateerd. Maar gaat dat niet vooral om het taalgebruik en de 'activiteiten' van Holden?  In wezen blijft een opgroeiende puber een opgroeiende puber. Zijn manier van uitdrukken verandert met de tijd mee, maar het proces blijft hetzelfde. Ik zeg: Ja, ik vind het in alle opzichten nog steeds een goed boek. En ik heb bij deze mening niets te maken met de reacties van de Amerikaanse lezers. Het vertelt over de innerlijke belevingswereld van een tienerjongen, op een manier waar ik in mee kan gaan. Zelfs al is het een jongen, en een Amerikaan
Deze klassieker bleek ik, o foei!, nooit eerder gelezen te hebben. Op de een of andere manier dacht ik altijd dat ik dat wel had gedaan. Gelukkig heb ik de schade meer dan goed kunnen maken! Het is zo'n boekje om een heleboel keer te herlezen.
 
Uitgave en taalgebruik
Ik lees Engelse uitgave en heb het bijna uit. Ik betrapte me er net op dat ik dacht "hij zou nu #^#*%@* toch wel eens wat minder mogen vloeken" Eerder was dat nog "Goh hij kan werkelijk geen zin zeggen zonder een vloek of schuttingtaal, zo zie je maar het werkt aanstekelijk :-) Maar eerlijk gezegd had ik het me veel erger voorgesteld omdat een vriendin het boek erg afgekraakt had.  Ik had van haar begrepen dat Holden  een zeer ongepaste nare vervelende jongeman moest zijn, maar dat vind ik dus helemaal niet. Goed hij is een 'angry young man' maar in de toon en uitingen herken ik de puber die zich niet goed raad weet met zichzelf en de wereld om hem heen. Ik ben wat aan het speuren geweest op internet en gezien de eerste zin vond ik deze korte recensie wel grappig.Ik vond zelfs een quiz. De titel is, zo heb ik inmiddels van Phoebe begrepen ontleend aan het gedicht 'Comin Thro the Rye' van  Robert Burns.
Mensen die dit menen, hebben het boek naar mijn idee te snel weggelegd. Er zijn verschillende redenen aan te wijzen voor zijn onaangepast gedrag. Zo is zijn jongere broertje Allie overleden aan een ongeneeslijke ziekte, voor Holden een cruciale gebeurtenis; verder heeft hij moeite met het leggen van van contacten; begrijpt niets van meisjes en seksualiteit Dit alles maakt hem depressief en nogal moeilijk in de omgang.
Katholieke en christelijke tijdschriften spraken verontwaardigd over het taalgebruik. Vulgair. Obsceen. Zeven maanden lang heeft De vanger op de bestsellerlijst gestaan van de New York Times.Daarna werd het boek gekozen als boek van de maand van een populaire boekenclub. De vanger is betekenisvol geweest voor generaties Amerikanen. Overigens citeerde Holden het gedicht van Burns verkeerd. In plaats van Comin dacht hij dat er Catching stond.
Ik heb 3/4 gelezen, en kom t.z.t. met mijn eind conclusie. Veel herhalingen vind ik wel, "and all ", komt veel voor tussen het vloeken door. Maar ja het is een adolescent, met stopwoorden. Echt storen doet het niet.

ik vind het erg leuk, die taal, maar ben zelf nog een beetje puberaal deep down

 Ik heb ook een Engelse uitgave gelezen: een Penguin uit 1974. Misschien is mijn vloekdrempel een stuk hoger, maar ik hoor Holden nergens vloeken. Sterker nog, als hij op de school van Phoebe ergens op een muur '-you' ziet staan (en zo wordt het ook steeds geschreven) probeert hij dat weg te halen. Het ergert hem enorm dat er overal '-you' staat: If you had a million years to do it, you couldn't rub out even half the '-you' signs in the world. It's impossible. (p. 208) Mensen die hem niet bevallen, noemt hij 'phonies', over dingen die hem juist wel bevallen zegt hij 'it killed me'. Maar vloeken hoor ik hem niet, of, nogmaals, ik ben er te zeer aan gewend.
Nu ik een paar strepen in de kantlijn heb teruggelezen, viel me inderdaad op dat er vaak sprake is van -goddam- of -for God's sake-. Maar de schrijfwijze -you vind ik helemaal passen in de context. Het lijkt me zelfs een 'hypercorrectie' om dat in latere versies voluit te schrijven.
Aan de andere kant heb ik wel twijfels over mijn exemplaar. Er wordt hier gesproken over 4 delen. Mijn uitgave heeft geen delen. Ik ben wel erg benieuwd waar die delen die eindigen met een climax dan liggen. Ik zou er zelf drie delen van hebben gemaakt: afscheid van Pencey, rondlummelen in New York, samenzijn met Phoebe.
In Engeland werd The Catcher  eveneens in 1951 uitgegeven maar gekuisd en aangepast: de Amerikaanse spelling werd veranderd in Engels; de door de schrijver schuingedrukte woorden werden 'onschuin' (recht?) gedrukt; woorden zoals 'goddam' en 'fuck' werden verwijderd omdat men meende dat zulk taalgebruik onacceptabel was. Pas in 1994 publiceerden de uitgeverijen Hamish Hamilton en Penguin de originele, Amerikaanse versie.
Ik las een latere vertaling en inmiddels heb ik begrepen dat er eerder een Engelse versie was die streepjes zette voor bepaalde woorden.  In die van mij staan de woorden voluit geschreven. Vandaar misschien het verschil in beleving
van de veelheid aan aan vloek - en schutting woorden. Overigens had ik dat alleen als ik een tijd achterelkaar las. In kleine stukjes had ik er minder last van.  En uiteindelijk past het wel bij de puber Holden

Enkele vragen
In hoeverre zijn Holden en Sallinger hetzelfde?
Er zijn vele overeenkomsten aan te wijzen tussen Salinger en zijn hoofdpersoon Holden. Zo had ook Salinger moeite met school en is ook hij meerdere malen van school verwijderd. Net als Holden is hij naar een militaite school gestuurd.
Het milieu van Holden, well to do, komt overeen met Salinger's milieu.
In de biografie lees ik onder meer dat het voltooien van De vanger in het graan een katharsis voor Salinger betekende.
Holden Caulfield was een karakter waar Salinger continu mee bezig is geweest. Hij droeg hoofdstukken bij zich tijdens de oorlogsjaren in Europa: het strand van Normandie, de straten van Parijs en de concentratiekampen van Nazi Duitsland. Toen Salinger na de oorlog het verhaal eindelijk voltooide, in Connecticut, was hij enorm opgelucht. Hij wass overtuigd dat het boek succesvol zou zijn, maar dat het een bestseller zou worden, dat had hij niet verwacht.
De meeste recensies waren lovend, maar niet alle.

Ik ben benieuwd waar hij volgens jullie zit als hij het verhaal schrijft/vertelt?

 

Hij zit/ligt toch in die inrichting of hoe je dat in die tijd noemt. Hij wordt behandeld voor zijn psychische problemen. Dat staat meteen op de eerste pagina, het hele verhaal is een terugblik: 'zo is het gekomen'.

Ik vroeg me dat in het begin ook af,  of eigenlijk  tegen wie heeft hij het? Praat hij tegen iemand die tegenover hem zit of richt hij zich tot de lezer? Het gevoel dat hij dat laatste deed werd steeds groter.  Later in het verhaal werd me duidelijk dat hij  in een "tussenperiode" zit.  Tussen het weggestuurd zijn van de ene school en wat hij over een paar weken? gaat doen. Als ik het goed begrepen heb werd behandeld , maar ik weet niet meer of het in een kliniek was.  In mijn beeld past dat hij misschien wel van zijn behandelaar de opdracht had gekregen om zijn verhaal op te schrijven.
ook heel goed mogelijk imo. De schrijver laat het een beetje in het midden? Holden wil niet meer kwijt dan hij aan DB heeft willen vertellen. mooi hè?

 Wanneer Holden het verhaal vertelt, bevindt hij zich op een locatie waar hij enkele maanden verblijft om te herstellen. Dat kan een ziekenhuis zijn of een inrichting, het verhaal is daar niet
duidelijk over. Maar kijk eens naar blz 12: 'Ik rende het hele stuk tot aan de poort en toen bleef ik even staan om op adem te komen. Eerlijk gezegd heb ik totaal geen conditie. In de eerste plaats rook ik behoorlijk veel - dat wil zeggen, vroeger. Nu mag het niet meer. Bovendien ben ik vorig jaar zestien centimeter gegroeid. Daarom ook kreeg ik praktisch tb en zit ik nu hier voor al die kloteonderzoeken enzovoort. Maar ik ben behoorlijk gezond.'
Tel hier bij op dat Holden aan het eind van het verhaal met een natte kop een nacht in het Central Park doorbracht, in december...
Ja, dat hij geen longontsteking heeft gekregen. Lichamelijk een hele gezonde jongen dus

Ha! Dat je dan een zon klein en toch betekenisvol zinnetje over het hoofd ziet! Dus het was niet een psychische instorting, maar een fysieke! Dat verandert toch het beeld dat overblijft van de jongen

Informatie over de schrijver
Jerome David Salinger is geboren  op 1 januari 1919 en op 27 januari 2010 overleden. Hij was de zoon van een uit Litouwen afkomstige Joodse vader en een Schot-Ierse moeder. Op de middelbare school boekte hij slechte resultaten en daarom werd hij op zijn vijftiende naar een militaire school gestuurd. Daar is hij twee jaar gebleven. Rond deze tijd begon hij met het schrijven van verhalen. Na een snel afgebroken studie zond zijn vader hem in 1937 naar Europa, naar Wenen, om daar bij familie in de vleeshandel te worden ingewijd. Zijn vader had een succesvolle handel in kaas en ham opgebouwd. (Best interessant, voor iemand van Joodse afkomst, maar dit terzijde) In Wenen ervoer Salinger
van dichtbij het antisemitisme van de Weners. In 1939 verbleef hij negen maanden in Warschau, Polen.Hij heeft dus met zijn neus dichtbij op het begin van de Tweede Wereldoorlog gezeten. In Warschau heeft men later een standbeeld voor hem opgericht, hij is er nog steeds populair.
Vervogens ging Salinger weer terug naar huis. In 1942 trad hij in militaire dienst. Hij heeft deelgenomen in 1944 aan de Amerikaanse invasie in Frankrijk, overleefde het Ardennenoffensief. Zijn divisie was een van de eersten die in Duinkerken aan land gingen. Ook was Salinger een van de eerste geallieerde soldaten die een bevrijd concentratiekamp betrad. Na de oorlog kreeg hij last van post traumatische stress en moest in psychotherapie.
Vanaf 1940 publiceerde Salinger zijn eerste verhalen, maar hij werd vooral beroemd door zijn enige werk van ruimere omvang, De Vanger in het Graan (1951). Het boek werd in een aantal Engelstalige landen verboden, met name vanwege  'ongepast taalgebruik' (veel vloeken) en de openhartige behandeling van seks. Niettemin groeide het boek uit tot een klassieker, waarin vooral jongeren zich herkenden. Vanaf 1965 leidde Salinger een sterk teruggetrokken leven. Hij was geen 'gemakkelijk' persoon, ook niet voor zijn naaste omgeving. Teleurgesteld in de literaire wereld hield hij elk contact met de buitenwereld af. Salinger heeft tijdens zijn leven slechts zo'n vijfendertig verhalen gepubliceerd, maar niettemin geldt hij als een van de meest gelezen en meest besproken Amerikaanse schrijvers van de periode na de Tweede Wereldoorlog.De invloed van Salinger op veel hedendaagse schrijvers is groot, denk aan Philip Roth, John Updike, e.a. Mede door zijn zelfgekozen isolement nam zijn literaire talent haast mythische vormen aan. Hij stierf dit jaar een natuurlijke dood in het plaatsje Cornish, New Hampshire. Hij werd 91 jaar.
Veel informatie over Salinger valt te vinden in de biografie die onlangs is verschenen van Kenneth Slawenski, 'J.D.Salinger: A Life Raised High' (2010)
Is er een biografie? ik dacht dat Salinger daar niet aan wou meewerken? Maar mijn kennis is verouderd.

De biografie 'J.D.Salinger: A Life Raised High' is geschreven zonder enige medewerking van de schrijver. Kenneth Slawenski, de biograaf, is er negen jaar mee bezig geweest. In het begin van 2010 was de biografie klaar en het is puur toeval dat Salinger net overleden was. De biografie heeft positieve recensies gekregen, onder andere omdat Slawenski erin geslaagd zou zijn (en ik vertaal een beetje vrij) de jonge Salinger meer acceptabel neer te zetten dan het beeld dat we hebben van een vijandige oude man waarvan af en toe een glimp op valt te vangen in en rondom zijn kluizenaarshut in Cornish, New Hampshire. Ook is Slawenski geslaagd in zijn poging  te laten zien dat Salinger veel van zijn eigen ervaringen in  The Catcher in the Rye heeft verwerkt, zonder er een psychodrama van te maken.
Dank, ik heb die van Ian Hamilton, de vertaling, ooit bij de Slegte gevonden uit 1988: 'Op zoek naar J.D.Salinger'

Samenvatting Janneke

Nog meer over dit boek....: 

Uitleg op YouTube over The Catcher gemaakt voor een Engelse les.

Tribute to Salinger on YouTube (mooi!)

schrijver: 

boektitel: 

The Catcher in the Rye

leeslijst: 

maand: