John Fowles: De verzamelaar

Wat een ellendig boek is De verzamelaar, van John Fowles. Een ijskoude douche na het prachtige boek dat ik ervoor las (Strangers, van Taichi Yamada). Terwijl ook dat boek me enigszins droevig achterliet. Maar het gaf zoveel meer: hoop, ontroering, plezier in de taal, spanning en.. een mooi verhaal.

De verzamelaar (The Collector) trok me vanwege de titel, die aansluit bij mijn museumtic. Het gaat over de eenvoudige klerk en vlinderverzamelaar Fred ('Ferdinand') Clegg, die niet meer hoeft te werken als hij de voetbalpool heeft gewonnen. Hij trekt zich dan terug in een afgezonderd landhuis en ontvoert zijn geheime liefde en tegenpool, Miranda Grey. Het bestaat uit vier hoofdstukken: eerst twee lange en tot slot twee (heel) korte. Het eerste ben ik doorgeworsteld: het is het verslag van Fred over de ontvoering. Wat een gezeur, ik kreeg er een enorm "en toen en toen en toen"-gevoel van. Fred zegt van zichzelf: "[..] als er meer mensen waren zoals ik, zou de wereld volgens mij heel wat beter zijn". Een vervelende jongeman die op je zenuwen moet werken maar eigenlijk alleen verveelt.

Het is dat ik mezelf opleg een boek altijd de kans moet geven tot pagina 100 en ik bovendien had gezien dat daar ongeveer het deel van Miranda begint, waar zij háár verslag doet in dagboekfragmenten. Dat vond ik een stuk leesbaarder, maar doordat je het verloop van het verhaal al grotendeels kent is het niet spannend of boeiend. De laatste twee hoofdstukken vertelt Fred nog even hoe de ontvoering precies is afgelopen.

Het boek liet me achter met een triest gevoel. Niet omdat het zo goed is in het oproepen van emoties, maar omdat het een uitzichtloos, ziek verhaal is. Dat hoeft niet erg te zijn als een boek je maar wat méér te bieden heeft. Mooie taal, (zwarte) humor, interessante ideeën, _wat_ dan ook. Maar niets van dat alles. Miranda filosofeert wel wat over kunst (een hele rij kunstenaars, schrijvers, en klassiekers passeert de revue), klassenverschillen, relaties en het leven en zo, maar dat komt allemaal nogal betweterig en pretentieus over. Misschien was het in de sixties vernieuwend en/of recalcitrant?

John Fowles is tevens de schrijver van The French Lieutenants Woman. Gerenommeerd dus. Crimezone.nl (van wie gaat dat eigenlijk uit?) schrijft over De verzamelaar: "Het is een van de allereerste literaire thrillers, lang voordat dit genre onder deze naam bekend zou worden, en meteen een van de beste ooit." Nou, dat vind ik dus niet ;-) En ik vind ook dat het predikaat 'literair' vaak wat makkelijk wordt gebruikt in combinatie met het woord 'thriller'. Mogelijk ligt het aan mij dat ik De verzamelaar niks vind, of aan de vertaling van Frédérique van Schouwen, of aan de ouderdom van het boek (1963). Ik had mij in ieder geval speciaal voorgenomen me niet te laten afschrikken door dat etiket 'literaire thriller' dat zo expliciet op de voorkant staat gedrukt. Maar misschien had ik dat wel moeten doen ;-)

Nee, dit boek zal ik niemand aanraden. Maar misschien is hier iemand een andere mening toegedaan? Dat hoor ik dan graag!

Groet, Gnoe

PS. Wie zich door de kaft-met-vlinder en de verhaallijn over het verzamelen van zowel vlinders als meisjes afvraagt of het boek veel gemeen heeft met The silence of the lambs... Op basis van de film kan ik zeggen dat de vergelijking na het al genoemde ook meteen weer ophoudt.

Dank Gnoe voor je demotiverende toon. Zo blijft Fowles bij mij lekker in de kast of gaat naar de volgende boekgrrlsruil. Tegenwoordig wordt thriller en vooral literaire thriller wel erg vaak als verkooplokkertje gebruikt. Saskia Noorts De eetclub zou er een zijn, en het is nog maar even wachten of een klassieker krijgt ook dat predikaat. Wat onderscheidt een literaire thriller trouwens van a) een gewone thriller of b) een goede roman? Bloed hoeft er volgens mij niet meer te vloeien. Is het dan de intermenselijke sores die ineens dat predikaat krijgt?

Nu haal ik juist mijn exemplaar Uit die kast! Ik wil weten of ik het hier mee eens ben.

Ik heb ook de mijne uit de kast gehaald om erin te bladeren. Gelezen ongeveer 20 jaar geleden en me altijd bij gebleven als een van de meest beklemmend boeken ooit. Ik kan me geen enkele twijfel voorstellen dat John Fowles een brilliant en literaire schrijver is. De term 'thriller' werd toen niet zo veel gebruikt (laat staan 'literaire thriller', die ik inderdaad altijd met Nicci French associëer en dus met de minder literaire uitdrukking 'total garbage' ;-o) Ik ben wel een beetje benieuwd waarom dit boek nu opnieuw uitgebracht is. Nieuwe vertaling?
FowlesFanGrrl

"Tegenwoordig wordt thriller en vooral literaire thriller wel erg vaak als verkooplokkertje gebruikt. <knip>Wat onderscheidt een literaire thriller trouwens van a) een gewone thriller of b) een goede roman?"

Een goede roman is meestal wel spannend, maar hoeft natuurlijk geen misdaadelementen te bevatten, zoals een thriller die wel heeft. Van een *goede* 'gewone' thriller verschilt de l.t. volgens mij in niets, behalve dat het deftig staat op het omslag en dat er op zo'n omslag vaak een foto van een of ander beeld staat ;-) Met andere woorden: in mijn ogen is het niets anders dan een modegril, een tamelijk ordinaire verkooptruc die iemand een paar jaar geleden heeft bedacht en die nu te pas en te onpas op thrillerachtige boeken wordt geplakt. En intussen bijna onvermijdelijk is geworden. Neem Elizabeth George: haar voorlaatste mocht nog gewoon thriller heten, maar haar laatste, ja hoor, die was ineens Literair ;-) Alleen de allergrootsten (Rendell bijvoorbeeld ;)) hebben die flauwekul niet nodig: die verkopen alleen op hun naam al.
Edith

 

Nog meer over dit boek....: 

John Fowles - The Web Site, a site for those who appreciate the writing of one of the 20th century's greatest authors. This is the only comprehensive web site on John Fowles, and as such we strive to make it as interesting and useful as possible. These pages are updated frequently so be sure to bookmark and come back often.     

schrijver: 

boektitel: 

De verzamelaar

isbn: 

9789022976883

genre: