deelbespreking van Arme Liza
Oef, dit verhaal veegt de vloer aan met de romantiek. Tolstoj schreef het in 1903 toen hij al 75 jaar was. Zijn schildering van een oude vertellende man heeft weer een mooi psychologisch detail, een oude man wil zijn verhaal kwijt en sluit zogenáámd aan op iets wat gezegd is. Hij wil aantonen dat het niet waar is dat een mens niet vanuit zichzelf kan begrijpen wat goed en kwaad is, (wat ook niemand beweerd had), dat het niet je milieu is waarin je dat leert, maar dat het de toevallige gebeurtenissen in het leven zijn. En dan volgt er een verhaal dat geweldig romantisch begint en onthutsend eindigt. Het kwaad in het ogenschijnlijk goede. Ik zie de personages voor me, terwijl het hele verhaal maar 9 bladzijden beslaat. De laarzen van de vader, de waaier van het meisje, de naakte rug van de Tataar. En ik heb koffie nodig voor de schrik. Wat een schrijver. Hij geeft een archetypisch beeld van wrede mannen die in de huiselijke kring evengoed voorbeeldige vaders kunnen zijn.
Jop