Ik heb het niet uitgelezen. Tot bladzijde 90 heb ik het volgehouden en toen ging het boek dicht. Eerst dacht ik nog: “Ik ben niet meer gewend om nederlandstalig te lezen, het is weer even wennen.” Toen dacht ik: “Misschien wordt het nog spannend.” Uiteindelijk heb ik besloten om mijn kostbare tijd hier niet meer aan te verspillen.
Is het een slecht boek, of is het slechts een kwestie van smaak dat het mij niet kan bekoren? Ik weet het niet precies. Laat ik beginnen met de achterflap over te typen:
“Madeline en Jonathan kennen elkaar niet en zouden elkaar ook nooi meer tegengekomen zijn. Ware het niet dat ze na een botsing op het vliegveld elkaars telefoon hebben ingepakt. Maar als ze achter die vergissing komen, zijn de twee al 10.000 kilometer van elkaar verwijderd: zij is bloemist in Parijs, hij runt een restaurant in San Fransisco...
Het duurt niet lang voordat ze toegeven aan de verleiding om in elkaars telefoon te kijken. Dit leidt tot een schokkende ontdekking: hun levens zijn met elkaar verbonden door een geheim waarvan ze dachten dat het voor altijd begraven zou blijven. Er volgt een zoektocht die uuitmondt in een spannende race tegen de klok – en die leidt van frankrijk, via Engeland nar Amerika. Musso laat zijn lezer werkelijk ademloos achter in deze thriller die leest als een film.”
Maar het boek “Thrillt” niet. Het wekt (bij mij) ergernis op.. Niet alleen door de verschillende lettertypes die gebruikt worden die het verschil tussen email en verhaal moeten aangeven, maar wegens het taalgebruik van de hoofdfiguren, de dialogen die werkelijk niet boeien. Een dialoog uitzoeken die als voorbeeld kan dienen zou bijna net zoeits zijn als een heel hoofdstuk overtypen, maar goed dit gebeurd er als ze erachter komen dat ze elkaars toestel hebben:
“Jonathan verstuurde het eerste sms’je...
Ik heb uw mobieltje, hebt u het mijne? Jonathan Lempereur
... waarop Madeline vrijwel onmiddelijk antwoordde:
Ja! Waar bent u? Madeline Greene
In San Fransisco. En u?
In Parijs :( Wat nu?
Ik neem aan dat er in Frankrijk zoiets als post betaat? Ik stuur uw toestel morgen op met FedEx.
Dat is heel aardig... Ik doe hetzelfde zodra ik kan. Wat is uw adres?
Restaurant French Touch, 1606 StocktonStreet, San Fransisco , CA.
Het mijne is Le jardin Extraordinaire, 3 bis Rue Delambre, Parijs XIV.
U bent toch bloemist? In dat geval hebt u een s[oedbestelling van een zekere Oleg Mordhorov: tweehonderd rode rozen voor de acrice die zich in de derde acte uitkleedt. Af te leveren bij het Châlet-theater. Zal wel niet zijn vrouw zijn.
Hoe komt u erbij om mijn voicemail af te luisteren?
Om je te helpen stomme trut!
Je bent in je berichtjes al net zon ongelikte beer als in het echt! Dus je hebt een restaurant Jonathan?
Ja.
Dan heeft je toko een nieuwe reservering: een tafel voor twee personen voor morgenavond op naam van de heer en mevrouw Strzechtowski. Dat i tenminste wat ik heb begrepen uit hun berichtje, de verbinding was erg slecht...
Mooi. Goedenacht.
In Parijs is het nu zeven uur ’s ochtends...
Jonathan schudde kwaad zijn hoofd en liet het mobieltje in de binnenzak van zijn jasje glijden. Die vrouw irriteerde hem mateloos.”
Zo begint hoofdstuk 2,na de quote. Elk hoofdstuk heeft een quote. Waarschijnlijk om aan te geven waar het hoofdstuk over gaat, maar echt duidelijk is het niet. Bovenstaande geeft ook aan hoe de opmaak, en het lettertype (in dit geval de schuingedrukte tekst) en de witregels gebruikt worden. Als de twee gaan mailen zijn de mails in een grotere letter gedrukt, maar niet meer schuigedrukt.
Na deze wisseling van mails zou het boek feitelijk snel uit zijn: hij stuurt haar mobiel op en vice versa en we zijn klaar. Maar door een staking bij de Franse post kan zij zijn toestel niet opsturen en besluit hij om haar toestel ook te houden. Hij vindt pikante foto’s van haar op haar telefoon, merkt dat er door middel van een app meer op de telefoon staat en gaat op zoek. Vervolgens vind hij wat, maar moet een wachtwoord invullen. Hij doet zijn uiterste best om dat voor elkaar te krijgen en dat lukt ook. Ondertussen is zij hem aan het opzoeken op internet en breekt ook zijn mobiel open.
Ze vinden elkaars geheim en dat zou reuze spannend moeten worden, maar ik werd niet geraakt. Hoofdstuk 10 begint op bladzijde 90 en toen gaf ik het op. Onwaarschijnlijkheden, slechte dialogen en een bladspiegel en lettergebruik dat meer irritatie opwekt dan het verhaal duidelijk maakt zorgen er dus voor dat ik niet verder lees in dit verhaal.
Wat het voor mij helemaal duidelijk maakte dat het niet ‘my cup of tea’ is, is dat ik niet het einde ben gaan lezen. Normaal gesproken doe ik dat altijd om mijn leestempo te verlagen: Ik weet hoe het afloopt dus ik kan meer van het verhaal en de zinnen genieten en ik hoef niet te racen om het einde te weten te komen. Nu dus niet: het kan me absoluut niet schelen om hoe het afloopt.
Marion
Reacties
Geduld
Het boek leest makkelijk en vlot en de aanzet, met name de verwisseling van de gsm-toestellen vraagt weinig verbeelding om te begrijpen dat ons allemaal zoiets wel zou kunnen overkomen.
Het is jammer dat de recensent het niet wat langer volgehouden heeft. Er is sprake van een wat lange opbouw maar dit stoort niet omwille van de vlotte leesbaarheid. Het verhaal kabbelt in de eerste hoofdstukken maar krijgt in de tweede helft heel wat vaart en zuigt de aandacht van de lezer.
Lettertype en bladspiegel is geen reden om een boek niet goed te vinden en eerst het einde lezen is helemaal uit den boze. Na het voorgerecht eet je toch ook niet van je dessert om langer van de hoofdschotel te genieten...
Door de band genomen helemaal geen slecht boek. Leest vlot, bouwt de spanning op,... ideaal als ontspanning.
Bericht uit Parijs
Je had nog even moeten doorlezen, het is echt een spannend boek met een eind alsof je een film kijkt...
Heeft u dat boek nog ?
Heeft u dat boek nog ?