Fantasy

Een schitterend "sprookje" waarin 7 prinsen naar de hand van de hoofdpersoon dingen. Zij belooft te trouwen met de man die haar een nieuwe geur, een nieuwe smaak, etc. op zo'n manier weet te beschrijven dat wanneer ze de nieuwe geur echt ruikt, of de nieuwe smaak echt proeft ook als zodanig herkent. Een fantastisch verhaal. Pauline slaagt er in dit "sprookje" zo te schrijven dat je het uit "moet" lezen. _Wilt_ weten wie zal trouwen met de prinses en waarom.
Een prachtig plot aan het eind.

Het boek is geïllustreerd met hele mooie linosnedes, ook van Pauline,  wat het helemaal een echt "kado-boek" maakt.

Het boek staat op de lijst voor de Libris Literatuur Prijs 2004.


Al een week ben ik bezig met The Gormenghast Trilogy van Mervyn Peake en ik ben nu ergens op een derde van deel 2 beland. *zucht* Ik vind het geweldig, en ik ben er zeker nog een week mee bezig, wat ik helemaal niet betreur :-) Het houdt me een beetje van de straat en van de mailinglijst.

En om even te laten weten dat ik zeker nog aanwezig ben en meelees is hier een Gormenghast-voorproefje :-)

'The Gormenghast Trilogy' bestaat uit de 3 boeken 'Titus Groan' (1946), 'Gormenghast' (1950) en 'Titus alone' (1959). Tegenwoordig kun je deze delen bijna alleen nog gebundeld kopen, behalve de Nederlandse vertalingen; die zijn nog per deel te krijgen.


Ik geloof dat er neit zo heel veel fantasy liefhebbers zitten bij de boekgrrls, maar goed ik ga jullie er toch nog even mee vermoeien ;-) (en anders zit daar nu gelijk de delete-knop toch?)

Eerste deel, van alweer een tweede serie. In eerste instantie wat lastig dat er een eerste serieaan voorafgaat, ik had dat eigenljk niet zo begrepen, dat ertoch weer dezelfde verhaallijn in voor zou komen. Maar goed te volgen na een aanloopje.

Heerlijk verhaal, leest lekker weg. Speelt in een soort Iers/Keltische setting, met tovenaars (dweomers) en elfen en natuurvolken en natuurlijk ook mensen. Met een soort reincarnatie er in verweven, en dat vond ik wel een aardige vondst. Veel fantasy borduurt voort op oude sagen en mythen, en dat doet deze op zich ook wel, maar ik had nog niet eerder zoiets gelezen. Er is helaas te weinig echt originele fantasy, één van de allerbesten ooit gelezen was Tigana van G.G. Kay. (maar dat even terzijde)


Destijds heb ik met plezier "Zwart water" van haar gelezen. Ik heb geen last van de "Scandinavische depressie" zolang het maar niet om die zogenaamde generatieromans gaat en dan nog... ik raak eerder verveeld dan gedeprimeerd.

Halverwege het boek schreef ik voor mezelf:

Ik ben er nu over de helft in. Wat is dat toch daar in dat hoge Noorden? Hier ook weer iemand die zijn vinger afsnijdt en vervolgens heel verbaasd is dat het pijn doet en niet aangroeit. Het gaat hier dan ook niet om een mens, maar om een trol.


Ik ben nu in deel twee van Gabaldon bezig, en het is weer smullen. Het begint met Claire, die terug is in de twintigste eeuw, zo'n twintig jaar later. Ze bezoekt met haar dochter Schotland. Frank is overleden, en ze wil proberen om haar dochter te vertellen over haar echte vader, Jamie Fraser. Maar hoe ga je dat uitleggen, dat de vader van je dochter een 17de eeuwse Schotse clansman was, zonder dat ze je voor gek verklaart.

Claire probeert om Gaile Duncan, de heks uit het eerste deel, waarvan ze wist dat het ook een twintig-eeuwse dame was, terug te vinden. Of dat gaat lukken weet ik nog niet. Ik ben nu in het gedeelte dat Claire nog in de 17de eeuw is, met Jamie, en ze is zwanger. Het is weer spannend en ontroerend en romantisch.

Ik vind het zo mooi beschreven, de gevoelens die de twee voor elkaar hebben, geloofwaardig en om jaloers op te worden. Een voorbeeld:


Subscribe to Fantasy