Was dit boek niet het maandboek van december?Ik heb er nog niemand over gehoord. In ieder geval hier wat ik er verleden maand over schreef:

On Chesil Beach

Het is begin jaren zestig. De generatie van het grote Britse Rijk heeft afgedaan:

Edward and Florence's shared sense that one day soon the country would be transformed for the better, that youthful energies were pushing to escape, like steam under pressure, merged with the excitement of their own adventure together. The sixties was their first decade of adult life, and it surely belonged to them.

Florence en Edward zijn zojuist getrouwd en staan op het punt hun eerste huwelijksnacht door te brengen. Florence is nog maagd en gruwt bij de gedachte aan wat er te gebeuren staat. Over die angst heeft ze nooit met Edward durven praten:

"Vijf uur 's middags. Straks zal het exact vijf uur 's middags zijn in de kille novemberregen, als de bestelauto van boekverkoper Vollard (Etienne) die met hoge snelheid over de weg raast, in volle vaart een klein meisje aanrijdt dat zich plotseling voor zijn wielen gooit." 

Zo begint het mooie maar tragische boek, dat de Prix du livre Inter 2003 heeft gewonnen, een prijs die bepaald wordt door de luisteraars van Radio France Inter. 

Vollard is een grote, dikke boekverkoper, maar niet alleen dat: altijd al heeft hij boeken verslonden, en hij gaat gebukt onder de last van het niet kunnen vergeten van al die teksten. Als kind werd hij gepest, hij was een stil kind. 

Het meisje Eva dat hij aanrijdt, is een eenzaam, stil meisje, door haar moeder steeds weer meegenomen, nergens is ze thuis. Ze raakt in coma na de aanrijding, en zal nooit meer spreken. 

Tom Naegels is journalist bij een Vlaamse krant, en heeft in dit boek enkele persoonlijke ervaringen verwerkt. Zijn opa -bompa- is bijna negentig en ligt in het ziekenhuis. Hij heeft besloten dat hij dood wil, maar ook in België kan dat niet zomaar. Het hele proces van de paperassen moet doorgewerkt worden voor euthanasie mogelijk is. Dus eet bompa niet meer. Tom gaat vaak bij hem op bezoek en ziet de aftakeling aan, waarbij hij zich steeds herinnert hoe strijdlustig zijn opa altijd was. Een van de dingen waar hij over tekeer kon gaan waren de asielzoekers, de buitenlanders die hele wijken van Antwerpen in bezit hebben genomen, ten koste van de Antwerpenaren zelf. Wat komen ze hier doen, vindt opa, wij Belgen hebben dit land ook zelf opgebouwd en zo gemaakt dat we er rustig en voorspoedig in kunnen leven. Moeten die buitenlanders daarvan komen profiteren? Laat ze in hun eigen land alles gaan opbouwen, precies zoals wij gedaan hebben!

De Verdronkene Margriet de Moor's nieuwste - is een magistraal boek. Qua compositie, qua thema, qua karakters, qua grote lijnen en details. Zo'n boek waar je in begint, snel inkomt en aan het eind steeds langzamer gaat lezen. 

Er is een verhaal. Armanda en Lidy zijn zussen. Armanda vraagt haar oudste zus in haar plaats naar haar petekind in Zeeland te gaan, zodat zij naar een feestje kan. Met Lidy's man. Want halfbroer van haar beste vriendin.